Lianne La Havas op Rock Werchter: een inkijkje in de hemel

© Wouter Van Vaerenbergh

Het wuivende divertimento van Lianne La Havas, dat het ‘niets moet’-credo van de late namiddag van een keur aan luimige tinten voorzag, had in geen betere slot geprogrameerd kunnen staan.

What’s the fuss?

Ze wordt op handen gedragen door Paul Weller, maar dat komt misschien omdat ze grote puzzelstukken van haar voorkomen deelt met Dee C. Lee, de zangeres die de Modfather ooit tien jaar lang elke ochtend tussen zijn lakens vond. Voor alle anderen staat Lianne La Havas op gelijke voet met caramelkleurige folksoul, een bosje funk, een toefje r&b en een plukje chansonjazz. Met dat laatste ging ze, yep, Wellers indertijd met The Style Council bekokstoofde plaat Café Bleu achterna.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Ik begrijp u: ook mijn broek kon ik vanmorgen, na drie dagen ongelijke strijd met de modderzee, ter verluchting nog even rechtop tegen de muur zetten. Over de meerdere raadselachtige substantielagen die zich onder mijn schoenzolen hebben vastgekoekt, ontferm ik me maandag wel met de hogedrukspuit van de buurman. Spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had, klagen over gebrek aan respect. Kortom: uw en mijn gemoed konden een lenigende aai over de bol best gebruiken.

Au Cinéma – Frans dat, zie hierboven, vast geen toeval was – stak op als een zoele bries en ging al even naadloos weer liggen, maar je was wel meteen méé. Want Lianna La Havas is haar muziek: af en toe passeert er een momentje van tristesse, een traantje krijgt een kans, maar dan alleen maar om baan te ruimen voor haar ravissante glimlach.

Voor u denkt dat ik hier de verkeerde dingen van een beoordeling voorzie: die aanstekelijke ontbloting van haar gebit stond nooit los van haar beeldige, ontwapenende stem. Een klankbron die doorlopend – in Forget, Is Your Love Big Enough?, Tokyo, Green & Gold, enfin doorlópend dus) poëtische verrukking rondstrooide.

De liefde was wederzijds, daar in The Barn. Al verdraaide La Havas tot drie keer toe eventjes haar songtekst teneinde België en Werchter terwille te zijn. Beetje populistisch, hoefde niet. Dat gold in het bijzonder ook voor de schandvlek Never Get Enough: banaal rocken mag ze aan Skunk Anansie overlaten.

Maar! Ronduit briljant en beslist drieënhalf etmaal geploeter waard was de beurt die ze Burt Bacharachs en Hal Davids, toch ook vooral Aretha Franklins Say A Little Prayer gaf, zij alleen en haar gitaar, een orakel van zuiverheid in haar handen. Soms ben ik niet zeker of ik toegeven aan vermoeidheid ook al geluk mag noemen, maar dit was ontegenzeglijk iets anders: drie minuten lang door een magische telescoop een inkijkje in de hemel krijgen.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Die altruïstische lach alweer, net na Aretha’s song, ging gepaard met een heerlijk bescheiden ‘ga toch weg’ gebaar, toen een plaatselijke storm van applaus opstak. Ik verlies deze Engels/Grieks/Jamaicaanse jongedame niet meer uit het oog.

Bekijk ook de beelden van Lianne La Havas.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content