Let’s Eat Grandma op Pukkelpop: twee Roodkapjes zonder wolf

© -

Soms loont het de moeite al omstreeks het middaguur naar Pukkelpop af te zakken. Zeker als twee prettig gestoorde tienermeisjes hun pasverschenen debuut komen voorstellen. Let’s Eat Grandma krijgt van ons alvast de prijs voor de leukste groepsnaam op het festival. En hun muziek? Die klonk al even charmant.

What’s the fuss?

Grootmoeder, wat heb u grote oren”. De sinistere lotgevallen van Roodkapje en de Wolf zijn aan Rosa Walton en Jenny Hollingworth duidelijk niet onopgemerkt voorbij gegaan. De twee Britse jongedames kennen elkaar al sinds de kleuterklas, maken samen muziek sinds hun dertiende en hebben nog niet eens hun achttiende verjaardag gevierd. Naar hun pas van de pers gerolde cd ‘I, Gemini’ te oordelen, zijn ze haast even excentriek als CocoRosie: ze zingen met vergelijkbare piepstemmetjes, smokkelen kinderrijmpjes en volkslegenden hun songs binnen en springen op een vaak hilarische manier om met clichés uit de poptraditie. Sounds like fun, dachten we, bij het uitstippelen van ons Pukkelpoptraject. En we kunnen u nu al melden dat ons instinct ons niet had bedrogen.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Nope. Tenzij u ‘weird’ en ‘freaky’ als scheldwoorden beschouwt, was de Castello the place to be. De meisjes van Let’s Eat Grandma zijn multi-instrumentalistes die de elementaire beginselen van de ukulele, elektrische gitaar, keyboards en drums al ruimschoots onder de knie hebben. Getuige nummers als ‘Chocolate Sludge Cake’ en ‘Sink’, ijveren ze ook voor de herwaardering van de blokfluit in de popmuziek. Of ze daar veel vrienden mee zullen maken, valt nog af te wachten. Maar hun anything goes-attitude verdient alle lof. Walton en Hollingworth doen namelijk precies waar ze zin in hebben, zonder zich af te vragen of het wel in één van de bestaande mediaformats past.

Zelf omschrijft Let’s Eat Grandma zijn muziek als psychedelische sludgepop: fantasierijk, van de pot gerukt, maar ook inventief en veelzijdig. Het duo beschouwt het podium als een speeltuin: ‘Deep Six Textbook’ was donkere triphop, ‘Eat Shiitcake Mushrooms’ had iets van een verstrikte nachtmerrie, met een rap-passage die aan de Tom Tom Club deed denken, en ‘Rapunzel’ diende zich aan als een buisende cocktail van folk, indiepop en elektronica.

Of Let’s Eat Grandma een grote toekomst beschoren is, durven we nu nog niet te zeggen. Herinnert zich nog iemand We’ve Got A Fuzzbox and We’re Gonna Use It? Voila, u begrijpt wat we bedoelen. Laten we dus maar van het wonderlijke universum van Let’s Eat Grandma genieten, nu het nog kan. Luister eerst naar ‘I, Gemini’ en ga, bij een volgende gelegenheid, gewoon zelf eens kijken. Smakelijk.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

Het was aandoenlijk hoe Rosa Walton en Jenny Hollingworth samen handjeklap speelden of zusterlijk naast elkaar hetzelfde keyboard beroerden. ‘I, Gemini’ suggereerde het al, en inderdaad: Let’s Eat Grandma had een tweeling kunnen zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content