Leonore @ ABClub: Kwetsbaar maar elegant

© Jeroen Mylle

Dank zij ‘Phoenix’ van de Brusselse formatie Leonore is ons land deze week weer een prachtdebuut rijker. Het gezelschap, aangevoerd door Chloë Nols, vierde zijn eerste release met een smaakvol (en gesmaakt) optreden in het bovenzaaltje van de AB.

DA GIG: Leonore in ABClub, Brussel op 23/9.

IN EEN ZIN: Chloë Nols zong erg puur en had fraaie melodieën in petto die door haar band op een dynamische en inventieve wijze werden aangekleed.

HOOGTEPUNTEN: ‘Brussels’, ‘Home’, ‘Four in the Morning’, ‘Justine’, ‘The Hunter’…

DIEPTEPUNTEN: geen, al had ‘Mary’ in muzikaal opzicht weinig om het lijf en kon ook ‘Phoenix’ een groepsinjectie wel gebruiken.

QUOTE, naar aanleiding van het solo gebrachte ‘Phoenix’: “Ik stel voor dat de aanwezig recensenten nu de zaal verlaten, want ik ga voor het eerst in het openbaar proberen een barré-akkoord te spelen.”

Leonore is de band én het alter ego van Chloë Nols, een dertigjarige zangeres en liedjesschrijfster die de jongste twee jaar, zowel solo als met begeleiders, al met een zekere regelmaat op het podium stond. Enkele maanden geleden werd ze door de muziekwebsite Cutting Edge zelfs met een Talent of the Year Award bedacht. Toch ging de artieste voor haar visitekaartje, de cd ‘Phoenix’, niet over één nacht ijs: ze bleef net zo lang aan haar songs schaven tot ze tevreden was over ieder detail. Eigenlijk werd een embryonale versie van de plaat al eens opgenomen in Stockholm, met producer Christian Edgren, een meneer die ooit al op de loonlijst stond bij Stina Nordenstam en Eagle-Eye Cherry. Maar sindsdien wisselde Nols van muzikale partner en besloot ze de opnamen helemaal over te doen. Eén en ander resulteert nu in een voldragen debuut dat bij liefhebbers van, pakweg, Leslie Feist, Sóley of Suzanne Vega, zeker in de smaak zal vallen.

Leonore schrijft haar kwetsbare songs doorgaans op een akoestische gitaar, maar laat die door haar muzikanten vervolgens van dynamische en sfeerrijke arrangementen voorzien, zonder dat hun uitgepuurde en heldere karakter wordt aangetast. Dat leidt tot mooi uitgebalanceerde, overwegend akoestische folkpop, waarin af en toe elektronische accenten worden gelegd. De teneur van de liedjes is dromerig en mijmerend, al huizen er soms best wel verbale addertjes in het gras: “I need you like a hangman needs a noose” klinkt het ergens. Of: “We’re so apart and not a language in the world can fuse our minds”. Wanneer Chloë Nols het over de liefde heeft -en dat is bijna altijd- zit er niet zelden een kink in de kabel. Maar ook al schrijft ze voornamlijk autobiografisch, al doende verwerkt ze zoveel indrukken uit boeken en films of observaties van anderen, dat aan het einde van de rit nauwelijks meer uit te maken valt wat werkelijkheid is en wat fictie.

Groeiproces

Leonore is een naam die in verschillende culturen voorkomt en uiteenlopende betekenissen kan hebben, van ‘fakkel’ tot ‘sterk en dapper’, en ook verwijst naar een gedicht van Edgar Allan Poe over de dood van een oogverblindende vrouw. Maar een titel als ‘Phoenix’ geeft hoe dan ook blijk van optimisme: hij verwijst naar de goddelijke vogel uit de Griekse mythologie die telkens weer uit zijn as verrijst om herboren te worden. Yep, Chloë Nols heeft, niet toevallig, een diploma filosofie op zak.

Op haar via crowdfunding gefinancierde langspeler kreeg Leonore de productionele steun van Hannelore Bedert en Thomas Vanelslander (frontman van Helsinki en ook bekend van zijn werk met Gorki en Raymond van het Groenewoud), maar ook haar uitstekende band betekent voor haar liedjes onmiskenbaar een meerwaarde. Als ‘Phoenix’ al één ding bewijst is het wel dat Chloë Nols prachtige melodieën bedenkt, waarin licht en schaduw elkaar afwisselen. In de ABClub bleek dat haar nummers tussen de studio en het podium alweer een groeiproces hadden doorgemaakt en dat ze vaak nog scherpere contouren hadden gekregen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het verstilde ‘Like A Child’ was alvast een les in dosering: de muzikanten speelden geen noot teveel en lieten de song eerder smeulen dan knetteren. In ‘Brussels’, een elegant walsje over de euforie van prille verliefdheid tegen het decor van de grootstad, dat volgens de chanteuse vooral ’s nachts over de ethergolven glijdt, zaten de backing vocals helaas iets te opdringerig in de mix. In het intimistische ‘Four in the Morning’ kwamen de meerstemmige zangpartijen echter wél fraai uit de verf. ‘Little Girl’ deed haar voordeel met de majestueuze cellofrazen van Jasmijn Lootens, een dame die in ‘The Island’ (een overblijfsel uit de Zweedse sessies dat net werd geselecteerd voor De Nieuwe Lichting) ook een elektrische gitaar hanteerde.

Depressieve bruid

‘Justine’ was geïnspireerd door het gelijknamige filmpersonage uit ‘Melancholia’ van Lars Von Trier. “Het gaat over een depressieve bruid die blij is dat de wereld vergaat. Daar kan ik me wel in vinden”, opperde Chloë Nols, die het nummer grappend aankondigde als “onze dikke hit”. Zo ver was het nog niet, maar het klonk catchy genoeg om er echt één te worden en was, dank zij Quinten De Vlaeminck, die voor de gelegenheid zijn contrabas inruilde voor een basgitaar, voorzien van een onweerstaanbare groove. Ook’The Hunter’, waarin de drummer af en toe verwees naar de rammelritmen van Tom Waits en een repetitief gitaarmotiefje verstopt zat, kwam opvallend gedreven uit de hoek, terwijl ‘The Tempest’, over het contrast tussen innerlijke rust en de turbulentie van de buitenwereld, door het orgel van Michael Verlinden resoluut richting climax werd gestuwd.

Leonore had ook enkele songs in petto die de cd (nog) niet hadden gehaald, en daarvan was vooral ‘Home’, dat twee keer werd gespeeld en van de celliste gaandeweg een pulse meekreeg die aan het werk van Philip Glass deed denken, behoorlijk sterk. ‘The Ark’, volgens Nols “een archaïsche song over de ark van Noach”, prikkelde, dank zij de forse gitaaruithalen van Lootens al evenzeer. Jammer dus dat er in de set niet méér momenten zaten waarin muzikaal buiten de lijntjes werd gekleurd en dat het twee-akkoordenliedje ‘Mary’ zo weinig om het lijf had, al werd dat laatste door de band prima gecamoufleerd.

Tijdens de bissen vernamen we dat het solo gespeelde ‘Phoenix’ (Nols: “het gaat over eh… iemand.”) pas werd geschreven toen de plaat al af was, wat verklaart waarom het niet op de tracklist voorkomt. Naar haar lichaamstaal te oordelen stond Leonore, de zangeres, nog een beetje verlegen op het podium. Soms leek ze zich te willen verontschuldigen voor het feit dat ze in de schijnwerpers stond, maar dat was nergens voor nodig. Haar talent, en dat van haar gezellen, was onmiskenbaar. Dat treinticket naar het plaatsje Toekomst, brandt al in haar binnenzak en neem maar van ons aan dat we haar met plezier na zullen reizen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Like A Child / Brussels / Home / Little Girl / Four in the Morning / The Island / Mary / Justine / The Ark / The Hunter / The Tempest / For You // Phoenix / Home (reprise).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content