78 is hij al, maar dat belet Leonard Cohen geenszins de wereld rond te blijven toeren. Tijdens zijn concert in het Sportpaleis, dat ruim tweeënhalf uur duurde, kreeg de zanger meermaals een staande ovatie.
DA GIG: Leonard Cohen in Sportpaleis, Antwerpen op 23/6.
IN EEN ZIN: Een nog steeds opvallend vitale Cohen, een voortreffelijke band en een setlist waarin de ene klassieker na de andere de revue passeerde: méér was er niet nodig om van een memorabele avond te kunnen gewagen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Who By Fire’, ‘Darkness’, ‘Waiting For A Miracle’, ‘The Partisan’, ‘I’m Your Man’, ‘Hallelujah’, ‘Famous Blue Raincoat’…
DIEPTEPUNTEN: ‘Lover Lover Lover’, ‘Anthem’ en ‘Heart With No Companion’ waren helaas niet de voltreffers die ze hadden kunnen zijn.
BESTE QUOTE (bij de aanvang van het concert):”Vrienden, ik weet niet wanneer en of we elkaar zullen terugzien, maar ik beloof dat we jullie vanavond alles zullen geven wat we in huis hebben”.
78 is hij al, maar dat belet Leonard Cohen geenszins de wereld rond te blijven toeren. Zijn publiek, al net zo grijs als hij, toont zich daar dan ook uiterst dankbaar voor. Tijdens zijn concert in het Sportpaleis, dat ruim tweeënhalf uur duurde, kreeg de zanger meermaals een staande ovatie.
Niemand zou het Leonard Cohen kwalijk nemen mocht hij rustig van zijn oude dag genieten, maar de Canadese troubadour lijkt nog steeds plezier te scheppen in het ‘on the road’-gevoel. Toen hij in 2008, voor het eerst sinds vijftien jaar, weer de hort op ging, deed hij dat nochtans uit bittere noodzaak. Cohen had namelijk net vastgesteld dat zijn voormalige manager, Kelley Lynch, systematisch zijn spaarrekeningen had leeggeplunderd, en in afwachting van een gerechtelijke uitspraak diende hij dringend zijn pensioenfonds aan te zuiveren.
Het hernieuwde contact met zijn publiek deed de artiest echter zoveel deugd dat hij vorig jaar zowaar zelfs op de proppen kwam met ‘Old Ideas’, een vitale nieuwe cd waarop hij terugblikte op zijn leven en mediteerde over zijn eigen vergankelijkheid. Net als Bob Dylan, Paul Simon en Neil Young bewees hij zo dat er op creativiteit geen leeftijd staat.
Cohen, naar zijn eigen zeggen “a lazy bastard living in a suit”, stond in Antwerpen op het podium als een oude, wijze ziener. Dat de man zo zijn vocale beperkingen heeft -hij is veeleer dichter dan zanger- is een publiek geheim, maar het contrast met de heldere stemmen van Sharon Robinson en The Webb Sisters zorgde ervoor dat zijn lage, gruizige brom, nooit onverteerbaar werd.
Voorts liet de zanger zich bijstaan door een voortreffelijke zeskoppige band, die sinds zijn eerste come-backoptredens zo goed als onveranderd is gebleven. Leonard Cohen serveerde een uitgekiende dwarsdoorsnede van zijn oeuvre en was daarbij zo verstandig zijn iets minder geslaagde platen links te laten liggen.
Beschaafd
Toegegeven, tussen ‘Dance Me To the End of Love’ en ‘I Tried To Leave You’ leverde dat een vrij voorspelbare selectie op: uit de tracklisting van de dubbelaar ‘Live in London’ blijkt dat 17 van de 27 gespeelde nummers ook al in 2008 op het programma stonden. Toch vormde dat vormde geen onoverkomelijk obstakel, omdat de songs regelmatig een nieuw arrangement aangemeten kregen.
De groep bestond uit een bont allegaartje van nationaliteiten: een Mexicaanse drummer, een Catalaanse laúd- en bandurriavirtuoos en een Moldavische violist, die de muziek van een melancholische zigeunervibe voorzag. Ook de Amerikanen uit het gezelschap ¬(leadgitarist Bob Metzger, bassist Roscoe Beck en organist Neil Larsen) toonden zich van hun inventiefste kant en bliezen de oudere songs van Leonard Cohen regelmatig nieuw leven in.
‘The Future’ klonk veerkrachtiger dan ooit, het traag voortstrompelende ‘Bird on the Wire’ werd aangedreven door bluesy gitaarlicks en ‘Who By Fire’ kreeg, behalve een Moors klinkende introductie op de snaren, ook een verrassende break op contrabas, terwijl Hattie Webb voor de eerste keer haar harp opdiepte. Dat het allemaal erg beschaafd aandeed, hoefde niet te verbazen: Cohen heeft nu eenmaal méér van een chansonnier dan van een rock-‘n-roller.
Ook de drie nummers uit ‘Old Ideas’ kwamen prima uit de verf. Vooral met ‘Going Home’, waarin de zanger zich spottend liet portretteren door Magere Hein, gaf hij aan waarom hij nog steeds tot de invloedrijkste songwriters van de voorbije halve eeuw behoort. Na de pauze, tijdens het tweede deel van de set, speelde Leonard Cohen afwisselend keyboards (‘Tower of Song’) en akoestische gitaar (‘Suzanne’, ‘Sisters of Mercy’) en toverde hij achteloos de ene klassieker na de andere uit zijn gedeukte hoed.
‘Waiting For A Miracle’ zat boordevol muzikale subtiliteiten. ‘The Partisan’, oorspronkelijk een Frans verzetslied uit de tweede wereldoorlog dat door Cohen schitterend werd bewerkt, bleek, naar de geestdriftige reacties te oordelen, een van de absolute publieksfavorieten te zijn. Het laconieke ‘I’m Your Man’ en het vaak gecoverde ‘Hallelujah’ getuigden al evenzeer van een diepgang die in het popmilieu uitermate zeldzaam is.
Disney
Cohen toonde zich opmerkelijk energiek, maakte zelfs af en toe een danspasje, maar was grootmoedig genoeg om ook zijn chanteuses een plekje in de schijnwerpers te gunnen. The Webb Sisters brachten een tweestemmig ‘If It Be Your Will’ en Sharon Robinson boog zich niet onverdienstelijk over ‘Alexandra Leaving’, al had haar versie een hoog eh… Disneygehalte. Uit de twee bisronden onthielden we vooral het door het publiek uit volle borst meegezongen ‘So Long, Marianne’, het gedreven ‘First We Take Manhattan’ en het bloedstollend intense ‘Famous Blue Raincoat’.
Toch noteerden we ook enkele minpuntjes: ‘Anthem’ en ‘Heart With No Companion’ klonken in Antwerpen nogal muzakkerig en tijdens ‘Lover Lover Lover’, een van de weinige nummers waarin het tempo werd opgedreven, schoot Cohen als zanger jammerlijk tekort. Jammer ook dat ‘Avalanche’ en ‘Chelsea Hotel N°2’ op de spijskaart ontbraken. Maar laten we niet teveel mopperen: al bij al kregen we een zeer geslaagd concert van een absolute grootmeester uit het songschrijversvak.
Cohen was zowel geestig als bescheiden, noemde het een privilege voor zoveel mensen te mogen spelen en bedankte de toeschouwers in de nok van het Sportpaleis “for climbing so high”. Hij wachtte zelfs een volle minuut om het tweede deel van zijn show in te zetten, omdat enkele concertgangers hun plaats nog niet hadden teruggevonden. Zo kennen we Leonard Cohen: every inch a gentleman. Ga daar bij Liam Gallagher maar eens om.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Dance Me To The End of Love / The Future / Bird On A Wire / Everybody Knows / Who By Fire / Darkness / Amen / Come Healing / Lover Lover Lover / Anthem // Tower Of Song / Suzanne / Sisters of Mercy / Heart With No Companion / Waiting For A Miracle / The Partisan / Alexandra Leaving / I’m Your Man / Hallelujah / Take This Waltz // So Long, Marianne / Going Home / First We Take Manhattan // Famous Blue Raincoat / If It Be Your Will / Closing Time / I Tried To Leave You.
Leonard Cohen speelt nog op zondag 30 juni in Vorst Nationaal. Dit concert is uitverkocht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier