Ieder onderdeel van elke song van Lenny Kravitz heb je ooit al wel eens ergens anders gehoord. De origineelste jongen van de klas is hij nooit geweest, maar de man is wel een gedegen performer. In Werchter was hij eindelijk weer écht op dreef, zodat we ons tijdens zijn optreden geen moment hebben verveeld.
Retrorocker Lenny Kravitz, 51 intussen, maakt al ruim een kwarteeuw platen, vooral beïnvloed door de kwarteeuw die aan zijn debuut vooraf is gegaan. De zanger, producer en multi-instrumentalist is doordrongen van de klassieke rock, soul, rhythm & blues, funk en psychedelia uit de sixties en seventies. Alleen raakte hij op een gegeven moment in zijn carrière de weg kwijt en begon hij zich te bezondigen aan gestroomlijnd popsterrengedoe. Gelukkig ging het om een tijdelijke dwaling: op zijn tiende cd ‘Strut’, die al uit 2014 dateert, vertoont zijn werk eindelijk weer sporen van vitaliteit en in Werchter bleek dat de artiest ook live zijn zaken weer netjes op orde heeft.
Kravitz, geruggensteund door een flink uit de kluiten gewassen band en een driekoppig dameskoortje, zette er meteen de beuk in met ‘Dirty White Boots’. Dat nummer vormde de aftrap voor een energieke set vol crowdpleasers, zoals het veerkrachtige ‘Mr Cab Driver’ en het aan The Stones schatplichtige ‘Dancin’ Til Dawn’, waarin rock en disco een verstandhuwelijk sloten en de saxofonist een verschroeiende solo weggaf.
Niet dat er geen schoonheidsfoutjes te bespeuren vielen. Het van The Guess Who geleende, goed in de gitaren zittende ‘American Woman’, wist door de iets te vlak zingende backingzangeressen, het niveau van het origineel niet te evenaren. Het heupwiegende ‘It Ain’t Over ‘Til It’s Over’ zou in het oeuvre van Marvin Gaye niet hebben misstaan, maar werd dan weer bevlekt door de lelijke synthetische sitar en strijkers. Wél speelde Lenny Kravitz een bijzonder sterke, zij het nogal elastische versie van ‘Always on the Run’ die uitmondde in een jazzy jam. Prima excuus voor de drumster, trompettist en toetsenspeler om, zonder haast, hun eigen verhaal te vertellen. En dan moesten ‘I Belong to You’ en het onverslijtbare ‘Let Love Rule’ nog komen.
Wegens overlappingen in het programma konden we het concert niet volgen tot de allerlaatste minuut, maar liefhebbers van goed gebrachte klassieke rock kwamen bij Lenny Kravitz ruimschoots aan hun trekken. Of hoe terugblikken naar de toekomst toch nog lonend uitpakte.
Dirk Steenhaut
