Lady Gaga haalde alles uit de kast om Madonna van de troon te stoten als Queen of Pop. Nu nog aan haar muziek werken.
‘Get your dicks out!’ Vijftien kostuumwissels, vier podiumsets, een brandende piano, een harpspeler, een reusachtig diepzeemonster én – grote finale – vuurspuwende tietjes: Lady Gaga haalde alles uit de kast in het Sportpaleis om Madonna van de troon te stoten als Queen of Pop. Nu nog aan haar muziek werken.
Spektakel, beloofde Zij Die Nooit Een Broek Draagt. En het moet gezegd: spektakel kregen we. Zodra het doek voor de eerste keer omhoog ging, toonde het Sportpaleis zich als een volwaardig Haus of Gaga. Een exuberante set – een soort Warholiaanse Pussy Bar met rokende Rolls Royce, bevolkt door dansers en muzikanten – was het vertrekpunt voor haar tocht naar The Monster Ball. Het startschot voor een flinterdun verhaaltje over Gaga die met haar vriendjes de weg kwijt is naar het Monster Ball, het feestje van het jaar voor freaks en weirdo’s.
Een verhaaltje langs vier etappes – City, Subway, Forest en Monster Ball – dat zich nog het meest als een postmodern totaalspektakel liet kennen, tjokvol referenties aan Metropolis, Tarantino, Michael Jackson, Alexander McQueen, Guns ‘n’ Roses en – vooral – Madonna’s Blond Ambition Tour. Niet dat we Lady Gaga een ordinaire pikkendief zouden noemen. Uit al haar invloeden weet Gaga namelijk wel een eigen stijl te distilleren. Wie de verbluffende Thriller-achtige choreografieën, inclusief de klauw, de meest typerende dansmove sinds Kate Ryans kniezwengel, zag in Just Dance, lang niet haar slechtste nummer, weet waar we het over hebben.
Visueel was er dan ook niks mis met The Monster Ball. Gaga haalde alles uit de kast om het Sportpaleis van haar grootsheid te overtuigen. Ze haalde achtereenvolgens een metrostel op het podium, toverde het Sportpaleis om tot een Burton-achtig sprookjesbos en ging de strijd aan met een metershoog diepzeemonster. Ondertussen telden wij vijftien kostuumwissels, van nonnenoutfit in doorschijnend plastic over een pauwachtig bruidskleed tot magisch ondergoed met vuurspuwende tietjes. De toeschouwer moest en zou verbluft worden, en daar slaagde ze dan ook in. Waar voor uw geld, heet dat dan.
Alleen had zoveel show ook een keerzijde: het ritme van The Monster Ball zat namelijk niet altijd goed. Zo verdween ze aan het einde van zowat elk nummer om van outfit te wisselen, wat telkens opnieuw voor een kleine anticlimax zorgde. En al waren de visuals tijdens de podiumwissels behoorlijk verbluffend, het bleef telkens wachten op wat volgde – een gevoel dat gaandeweg in de set net iets te veel ging overheersen. Ook haar vaak prekerige bindteksten – ‘If you put your mind to it, anything can happen, little monsters’ – mochten er van ons uitgeknipt worden. Niet dat de geest van de Bond Zonder Naam voortdurend rondwaarde in het Sportpaleis: occasioneel pakte Gaga ook uit met zinsneden als ‘I hear you have pretty big cocks, here in Belgium. Get your dicks out.’ Even later smeet iemand overigens een dildo op het podium – het is eens iets anders dan een teddybeer.
Maar ook muzikaal schortte er een en ander. Gaga kán zingen, dat weten we ondertussen, en dat toonde ze nog eens met verve in een pianoversie van Speechless. Maar dat was dan ook meteen de enige passage waarin we van een livegevoel konden spreken. De backing band, her en der verspreid in het decor, zat doorgaans verstopt in de mix, met enkel een behoorlijk foute metalgitarist die af en toe de voorgrond mocht opzoeken. Wij hadden haast medelijden met de harpspeler, die een concert lang duchtig tokkelde, maar slechts dertig seconden in het hele optreden écht hoorbaar was. En al hadden we de indruk dat Gaga zelf wél live zong – iets wat in het hedendaagse poplandschap een verdienste genoemd mag worden – hoevéél ze zong, was ons niet geheel duidelijk.
Komt nog bij dat de hitpoule waaruit Gaga kan plukken eerder beperkt is. Telephone, Pokerface en bisnummer Bad Romance werden uitzinnig onthaald door het publiek, maar als de hitmachine stokte, zakte ook de show in elkaar. Lady Gaga mag ronddartelen in een bloedfontein zo veel ze wil, Alejandro blijft een zwak doorslagje van La Isla Bonita. De nieuwe Madonna is Lady Gaga nog niet.
Eindconclusie: fantastische show, matig concert. ‘Meer een musical dan een optreden’, had Lady Gaga op voorhand beloofd. We moeten haar gelijk geven.
Geert Zagers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier