La nuit belge @ Botanique: De internationale klasse van Amatorski

Voor één avond kleurden Les Nuits Botanique volledig zwart, geel en rood, want vier van de festivalpodia werden woensdag gereserveerd voor bands uit Brussel, Vlaanderen en Wallonië. Daar kwam veel volk op af.

Voor één avond kleurden Les Nuits Botanique volledig zwart, geel en rood, want vier van de festivalpodia werden woensdag gereserveerd voor bands uit Brussel, Vlaanderen en Wallonië. Daar kwam overigens veel volk op af. Uit het rijke aanbod kozen wij voor Amatorski en Scarlett O’Hanna.

Oorspronkelijk hadden we ook nog Madensuyu op ons ’to do’-lijstje staan, maar de Rotonde, waar de groep het podium besteeg, bleek al zó vol te zitten dat we er van de security niet meer in mochten. Jammer, want we hadden Stijn Ylode De Gezelle en Pieterjan Vervondel al vaak boven zichzelf zien uitstijgen. Maar niet getreurd. In en om de Botanique stonden nog elf andere groepen op het podium en daaruit kozen we er twee die de wereld elk zopas met een uitstekende nieuwe langspeler hebben bestookt.

• SCARLETT O’HANNA (Grand Salon de Concert)
– Bekijk de concertbeelden –

Goed, technisch gesproken is ze misschien niet echt een Belgische act, maar dat zien we bij deze graag door de vingers. Want Scarlett O’ Hanna, oorspronkelijk uit Montpellier, woont en werkt intussen al bijna vier jaar in Brussel en heeft, na twee moeilijk vindbare ep’s, met ‘Romance Floats’ net haar échte langspeeldebuut uit. Dat kwam ze voorstellen in het intimistische kader van Le Grand Salon en daartoe had ze twee extra muzikanten meegebracht: een bassist die regelmatig de klavieren beroerde en een drummer. Zelf speelde de zangeres afwisselend elektrische gitaar en keyboards en toonde ze zich een intense performer.

Ze opende met ‘The Party’, een vingerknippend ouder nummer uit ‘Impostor’, dat zo gebald was dat het publiek na afloop niet goed wist of het nu moest applaudisseren of niet. Maar Scarlett O’Hanna liet zich daardoor niet uit het lood slaan en beet zich meteen vast in ‘Dramamine’: hoekige indierock met een sensueel randje, van het type waar ook PJ Harvey wel raad mee weet. Die referentie kwam ook naar boven in ‘I Won’t Dive In’, maar gelukkig is O’Hanna veel méér dan de ‘Polly van de week’. In ‘One By One’ zat een tempoversnelling die de song onverwacht richting ‘faux ska’ stuurde, terwijl het kinderrijmpje ‘It’s A Boy’ werd gepresenteerd als een ‘quatre mains’ met haar toetsenman. Voor ‘Hey Peanut’ nam ze zelf plaats aan de piano en leek ze maar een beetje voor zich uit te mijmeren. Met het filmische ‘The Jacket’ leek ze dan weer een ode te brengen aan de vrije vorm. Afsluiter ‘Thieves’ werd gedomineerd door een gesamplede marimba en elektronische klanken, een bewijs dat Scarlett O’Hanna van vele markten thuis is.

Een overtuigende set dus, al waren er ook twee minpuntjes: het voorlaatste nummer, waarin de zangeres een loop station gebruikte, eindigde met een vrij stuntelige fade-out. En hoewel O’Hanna’s Engels zeer behoorlijk is, zorgde haar Franse accent soms voor verwarring. Zo zong ze ‘slip’ wanneer ze ‘sleep’ bedoelde en ‘live’ wanneer het eigenlijk ‘leave’ hoorde te zijn. Maar goed, we zijn er zeker van dat ze, na haar concert op Les Nuits, weer een schare nieuwe volgelingen heeft veroverd.




• AMATORSKI (Orangerie)
– Bekijk de concertbeelden –

Met zijn onlangs verschenen, meesterlijke tweede langspeler ‘From Clay to Figures’ zorgde het Gentse Amatorski tot nader order voor één van de muzikale hoogtepunten van het jaar. Drie jaar na ’tbc’ is de groep er met rasse schreden op vooruit gegaan. Dank zij haar aanhoudende klankexperimenten (én haar interactieve project ‘Deleting Borders’) heeft ze een uniek universum geschapen. En ook al klinkt haar werk nog altijd dromerig en introvert, het heeft ook aan trefzekerheid gewonnen. Iedere song van Amatorski is als stilstaand water: ga je onder de oppervlakte kijken, dan tref je een wereld aan waarin van alles beweegt en je op de meest verrassende fauna en flora stuit.

Sinds het vertrek van Hilke Ros is Amatorski een trio, waarin zangeres en klavierspeelster Inne Eysermans als blikvangster fungeert. In Brussel bleek trouwens duidelijk hoezeer haar vroegere bedeesdheid plaats heeft geruimd voor zelfvertrouwen en speelplezier. Haar compagnon de route, Sebastiaan Van den Branden beroerde afwisselend bas, gitaar en toetsen, terwijl de onlangs op het oude nest teruggekeerde drummer Christophe Claeys de nummers met zijn inventieve ritmen voortdurend van spanningsbogen voorzag. De songs van Amatorski zijn vernuftig geconstrueerd en ontwikkelen zich tegen verschillende snelheden. Traag of snel: het hangt er maar vanaf op welk laagje je als luisteraar concentreert.

De set was grotendeels opgebouwd rond materiaal uit ‘From Clay to Figures’, dat zonder uitzondering steunde op verbeeldingskracht en finesse. In mooi uitgebalanceerde popsongs als ‘U-Turn’, ‘Hudson’ en ‘Who Are You?’ waren het elektronische en het organische perfect in evenwicht. De muziek verwees zowel naar Four Tet en Aphex Twin als naar múm en Efterklang, maar in ‘Deer the Wood’ meenden we zelfs een Pink Floyd-vibe te ontwaren. Occasioneel werd ook teruggegrepen op oudere nummers zoals het majestueuze, met lange instrumentale passages versierde ‘Never Told’ en het tweestemmig gezongen ‘Peaceful’, waarin het subtiele gitaarwerk van Van den Branden naar de hedendaags klassieke traditie van Steve Reich verwees.

Tijdens de bissen kwam Amatorski op de proppen met een eigenzinnige cover van Elliott Smiths ‘Needle in the Hay’ en schemerde in ‘She Became A Ballerina’ een potige noisegitaar door. Dit was muziek waarin om de haverklap nieuwe kleuren oplichtten en ieder detail een functie had. Grote klasse dus, van een band die, als hij op de juiste manier wordt begeleid, ook op internationaal vlak hoge ogen kan gooien.



Dirk Steenhaut

SETLIST AMATORSKI: U-Turn / Wild Birds / Anthem / Warszawa / Boy/Girl / Fragment + Never Told / Hudson / Peaceful / Deer the Wood / Landscape Gardening / How Are You? // Needle in the Hay / She Became A Ballerina.