Kurt Vile & The Violators @ Les Nuits Botanique

Kim Gordon van Sonic Youth noemt hem haar ‘guilty pleasure’ en J Mascis van Dinosaur Jr nam hem mee op tournee. Betere publiciteit kon Kurt Vile zich nauwelijks indenken, maar ook tijdens Les Nuits Botanique loste de zanger-gitarist uit Philadelphia de verwachtingen moeiteloos in.

DA GIG: Kurt Vile & The Violators in de Rotonde van Botanique, Brussel op 17/5.

IN EEN ZIN: Een gedreven set die het midden hield tussen garagerock en powerfolk, waarmee Kurt Vile bewees meer dan één kunstje te beheersen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Hunchback’, ‘Ghost Town’, ‘Downbound Train’, ‘In My Time’, ‘Peeping Tomboy’, ‘Freak Train’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Vile tegenover een stel fans op de eerste rij dat zich, door een combinatie van idolatrie en alcohol, de hele avond verschrikkelijk stond aan te stellen: “We’re going to play that personal concert for you later.”

“This year’s Robyn Hitchcock”, dachten we nog, na een eerste beluistering van het dit voorjaar verschenen ‘Smoke Ring For My Halo’. Want neen, aanvankelijk vielen we niet echt achterover van wat al Kurt Viles vierde langspeler bleek te zijn. Maar bij iedere draaibeurt brokkelde onze weerstand verder af en uiteindelijk werden we zelfs nieuwsgierig naar de andere platen die de ex-gitarist van The War on Drugs sinds 2008 had uitgebracht. Die klonken behoorlijk lofi, tot de artiest onderdak vond bij het Matadorlabel en, sinds het twee jaar geleden verschenen ‘Childish Prodigy’, zijn voortreffelijke begeleidingsband The Violators bij de opnamen betrok.

In de muziek van Kurt Vile (niet te verwarren met zijn Duitse bijna-naamgenoot Kurt Weill) komen verscheidene werelden samen: folk, Americana, fuzzy psychedelia en de klassieke seventies rock van Tom Petty en Bob Seger. Ook het imago van de groep die in de Botanique op het podium stond, verwees nadrukkelijk naar de jaren zeventig: onze vroegere klastitularis zou de vier muzikanten ongetwijfeld met enig misprijzen als “langharig werkschuw tuig” hebben omschreven. Viles songs handelen doorgaans over besluiteloosheid, verveling, wantrouwen en misantropie. Soms klinken ze een beetje grillig, weerbarstig en onsamenhangend, ook tekstueel, maar wie doorluistert merkt vroeg of laat dat achter de schijnbaar onverschillige voordracht van de zanger meer gevoel schuilgaat dan zijn zeurderige zangstijl zou doen vermoeden.

De set in Brussel werd afgetrapt met twee nummers uit ‘Childish Prodigy’. ‘Hunchback’ diende zich aan als gespierde garagerock met messcherp, episch gitaarwerk dat ons meteen terugflitste naar de hoogdagen van Television, en ook ‘Monkey’ kwam, met zijn echo’s uit het oeuvre van Swell Maps, verrassend potig uit de hoek. De muzikanten stonden geconcentreerd over hun instrumenten gebogen en schepten er duidelijk behagen in zoveel mogelijk lawaai te maken. In ‘Jesus Fever’, waar de frasering van Kurt Vile net zo lijzig klonk als die van Lou Reed en haast even lethargisch als die van J Mascis, deed vooral drummer Mike Zanghi zich gelden: hij beukte er heftig op los en ging op een bepaald moment de vellen zelfs met zijn blote vuisten te lijf.

Met het catchy ‘Freeway’, aangekondigd als “an older smash”, greep Vile terug naar zijn lofidebuut ‘Constant Hitmaker’, terwijl de powerfolk van ‘Ghost Town’ werd opgedragen aan Bill Callahan, een artiest die dezelfde avond op een ander podium van Les Nuits geprogrammeerd stond. ‘On Tour’ dreef op een riffje dat opvallend veel gelijkenis vertoonde met dat uit ‘Rebel Rebel’ van David Bowie en het van Bruce Springsteen geleende ‘Downbound Train’ werd met zoveel vuur en passie gespeeld dat je visioenen kreeg van The Replacements op hun best, zij het dan met Neil Young op leadgitaar.

Toen de groep zich even terugtrok, nam Kurt Vile gas terug met prachtsongs als ‘In My Time’ (slechts aangevuld met minimale percussie) en ‘Peeping Tomboy’. In het laatstgenoemde nummer, dat in ‘open tuning’ werd gespeeld, herinnerde Viles soepele fingerpickingtechniek aan die van Bert Jansch en John Fahey – geen gering compliment. Tot slot lieten The Violators nog één keer alle remmen los in het Stoogesachtige ‘Freak Train’, waarin Jesse Turbo zijn bas ruilde voor een saxofoon en de Rotonde in een verfrissend noisebad werd ondergedompeld.

Kurt Vile en zijn vrienden serveerden een set vol gedreven Heartland rock die best nog wat langer had mogen duren. Mis deze heren dus niet wanneer ze deze zomer Pukkelpop aandoen.


DE SETLIST: Hunchback / Monkey / Jesus Fever / On Tour / Freeway / Ghost Town / Downbound Train / Overnite Religion / He’s Alright / In My Time / Peeping Tomboy / Breathin’ Out / Freak Train. Kurt Vile & The Violators zijn vanavond nog te zien in de Charlatan in Gent.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content