Kasabian @ AB, 31/5

In Groot-Brittanië zijn deze heren gigantisch. Als ze in België nog concerten geven als dit, worden ze dat hier ongetwijfeld ook.

Kasabian kreeg op de meest recente Brit Awards de titel van Best British Group opgespeld. Kasabian maakte volgens zowel Q als NME Magazine met de mondvol West Ryder Pauper Lunatic Asylum het beste album van 2009. Kasabian deed vorig jaar de weide aan het hoofdpodium van Glastonbury overlopen. Zanger Tom Meighan werd door Q Magazine op plaats 19 gezet in hun top 100 van beste frontmannen aller tijden. Voor de minder goede verstaander: Kasabian is big in Britain. Met hun aan Primal Scream refererende indierock, toerden deze heren onder meer met Oasis en The Rolling Stones de wereld rond. Ook NME was overtuigd van hun kunnen en bekroonde de band in 2007 met de titel van beste live act. Op West Ryder Pauper Lunatic Asylum, het laatste album, experimenteerden ze verder met elektronica en sixties psychedelica.

Dat frontman Tom Meighan een licht ontvlambaar temperament heeft, maakte hij al vanaf opener Fast Fuse duidelijk. ‘I was born with a fast fuse,’ declameerde hij gekleed als de wereldwijd gezochte Waldo. De man trad ook mét zonnebril aan in een donkere, werkelijk tot de nok gevulde AB. Zelfverzekerd heerschap. Als incarnatie van beweeglijkheid heeft Meighan ook geen microfoon-standaard nodig, ruimte des te meer. Leuk voor de andere groepsleden, die dankzij hem rustig in hun hoek van het podium kunnen kamperen. De eerste rijen lieten al bij Shoot The Runner een eerste keer serieus van zich horen. Underdog maakte duidelijk dat ook de rest van het publiek de teksten van Kasabian goed had ingestudeerd, je kreeg zowaar het gevoel op een overvolle Werchterse weide te staan. Alleen de avondzon ontbrak. Een Chinese gong was er wel, die leidde Where Did All The Love Go in.

Meighan strooide gewillig de bekende frasen ‘Let me see your hands’ en ‘You’re fooking fantastic’ in het rond, het Brusselse publiek gehoorzaamde en nam dankbaar in ontvangst. Met singles Processed Beats en Reason is Treason goot Kasabian nog wat olie op het Brusselse vuur. Meighan ruilde zijn pilotenbril in voor een tamboerijn en verkende als een ruige versie van Kaiser Chiefs-frontman Ricky Wilson elke hoek van het podium. Toen hij zich even in de coulissen terugtrok, zorgde songschrijver Pizzorno met Thick As Thieves en Take Aim voor wat welgekomen afkoeling. De trompetsolo in Thick as Thieves gaf ons zowaar een western feel, Morricone zag dat het goed was. Het duurde echter niet lang alvorens de zaal de groep opnieuw vocaal ondersteunde. De zeer strategisch gekozen ‘STOP!’ in het refrein van Empire werd meegebruld, maar was duidelijk niet gemeend. De zaal daverde verder op de eerste noten van Club Foot en stopte daar niet mee tot de groep het podium afwandelde.

En toen moest Fire nog komen. Twee uur voor het optreden werd het paradepaardje al door een fan ten berde gebracht in een Brussels café en toen het als eerste bisnummer voorbij galoppeerde, volgde de gehele AB het voorbeeld van de jongeman. In Vlad The Impaler klonk het bevel ‘Get loose, get loose’ en wat had u gedacht, de AB ging ook ‘loose’. Redelijk onvoorstelbaar, maar het echte hoogtepunt moest toen nog komen. Kasabian liet het refrein van L.S.F. (Lost Souls Forever) volledig over aan het publiek, dat volgens de decibelmeter van de AB de groep moeiteloos aankon, qua volume althans.

Kasabian maakt geen baanbrekende, cutting edge muziek. Maar als je een jongen van 8 en een dame van 50 tegelijk kan doen shaken, is het een kniesoor die daarover zeurt.

Jan Walraven

Setlist:

Fast Fuse / Shoot The Runner / Underdog / Where Did All The Love Go / I.D. / Processed Beats / Reason is Treason / Julie and the Mothman / Thick as Thieves / Take Aim / Empire / The Doberman / Club Foot // Fire / Vlad The Impaler / L.S.F. (Lost Souls Forever)