José González @ Koninklijk Circus: Introverte zanger ontdekt de groove

© Yvo Zels

José González is geen man van het Grote Gebaar. De Argentijnse Zweed houdt het liever sober en schrijft doorgaans verstilde, mijmerende liedjes waarin natuurmetaforen en filosofische overpeinzingen elkaar afwisselen. Opmerkelijk dus dat de artiest overal ter wereld voor volle zalen speelt.

DA GIG: José González in Koninklijk Circus, Brussel op16/3.

IN EEN ZIN: González folkrockvariant klinkt nog altijd even Spartaans, maar gelukkig bracht een begeleidingsband dit keer wat extra leven in de brouwerij.

HOOGTEPUNTEN: ‘Heartbeats’, ‘In Our Nature’, ‘Crosses’, ‘Stay in the Shade’, ‘This Is How We Walk on the Moon’, ‘Down the Line’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: González beperkte zich in Brussel tot de gebruikelijke gemeenplaatsen. Hij was blij dat hij in een mooi theater mocht spelen en dat het publiek zo talrijk was opgekomen. Zzz…

Met ‘Vestiges & Claws’ bracht González, na een periode van verhoogde activiteit met zijn groep Junip, onlangs voor het eerst in zeven jaar weer een soloplaat uit. Daarop blijft hij trouw aan zijn Spartaanse folkrockformule, die voornamelijk steunt op zijn stem en klassieke gitaarspel. ’s Mans liedjes doen vaak een beetje repetitief aan en na drie cd’s die in stilistisch opzicht nauwelijks van elkaar verschillen, waren we bang dat zijn concert in het Koninklijk Circus een beetje saai zou worden. José González is namelijk niet de meest charismatische performer: zijn optredens gaan gebukt onder een overdosis ernst en als zanger klinkt hij soms een beetje vlak.

Het was dus een aangename verrassing dat de artiest dit keer op het podium verscheen met in zijn kielzog een vierkoppige begeleidingsband, waarin behalve een extra gitarist ook een drummer, percussionist en keyboardspeler figureerden. Daardoor lag de nadruk meer op het ritme, een evolutie die al was ingezet op zijn derde langspeler, en sloot de sound nauwer aan bij die van Junip, een gezelschap waarmee González al eerder op hetzelfde Brusselse podium had gestaan.

Meerstemmig

De set werd ingezet met enkele nieuwe songs, zoals het weemoedige ‘Afterglow’ (over de vergankelijkheid van mensen en dingen), het door ingehouden woede aangestoken ‘Stories We Build, Stories We Tell’ en het levenslustige ‘Let It Carry You’, waarin de meerstemmige zangpartijen meteen herinnerden aan de hoogdagen van Crosby, Stills, Nash & Young. De geest van Nick Drake was nooit ver af, maar tegelijk viel in de muziek van José González een duidelijke Latijns Amerikaanse component te ontwaren. De man maakt er dan ook geen geheim van dat de Nueva Trova van de Cubaanse singer-songwriter Silvio Rodríguez tot zijn belangrijkste inspiratiebronnen behoort.

José González @ Koninklijk Circus: Introverte zanger ontdekt de groove
© Yvo Zels

‘Killing For Love’ en ‘In Our Nature’, waarin González enkele van zijn speciale gitaartunings demonstreerde, werden door het publiek op enthousiaste herkenningskreetjes onthaald. En de geestdrift nam nog toe toen de zanger zijn muzikanten even de coulissen in stuurde en hij in zijn eentje enkele nummers uit zijn twaalf jaar oude debuutplaat ‘Veneer’ ten gehore bracht. ‘Crosses’, ‘Hints’ en het van The Knife geleende ‘Heartbeats’, dat via een reclamespot voor Sony Bravia ooit voor zijn internationale doorbraak had gezorgd, waren gebaat met een iets intimistischer sfeer en gaven de artiest volop de gelegenheid zijn even soepele als ingewikkelde fingerpickingtechniek uit de kast te halen. Want José González heeft een totaal eigen speelstijl, die weliswaar een beetje barok aandoet, maar evenzeer beïnvloed is door zijn verleden als punkbassist.

‘Heartbeats’, oorspronkelijk een elektronisch dancenummer, was lang niet de enige merkwaardige cover die in Brussel op de setlist prijkte. Zo zette de Zweed ook ‘Teardrop’ van Massive Attack, ‘This Is How We Walk The Moon’ van Arthur Russell en ‘Always’ van zijn eigen groep Junip naar zijn hand. De Brit James Mathé, die zelf muziek maakt onder de nam Barbarossa en aan de zijde van González het klavier beroerde, mocht tijdens zijn eigen ‘Home’ zelfs even als zanger in de schijnwerpers.

Charmant

Occasioneel -in ‘With the Ink of a Ghost’ bijvoorbeeld- werd nog wat met de klankkleur geëxperimenteerd, toen de drummer overschakelde op klarinet en een xylofoontje in stelling werd gebracht. ‘Stay in the Shade’ was voor de gelegenheid op een vingerknippende beat geplant, maar één van zijn beste songs bewaarde González tot het einde: het hypnotische, ook door The Gutter Twins opgenomen ‘Down the Line’. “Don’t Let the Darkness eat you up”, luidde de boodschap waarmee de artiest zijn publiek de nacht instuurde.

Met het oog op de eerste bis werden echter eerst de IJslandse folkchanteuse Olöf Arnalds, die eerder al het voorprogramma had verzorgd, en haar gitarist Skúli Sverrisson, een oudgediende van Laurie Anderson, op het podium gesommeerd. Dat resulteerde in een duetversie van de Velvet Underground-classic ‘I’ll Be Your Mirror’: charmant, zeker, maar verre van onvergetelijk. Uiteindelijk eindigde het concert zoals het begonnen was, met enkele songs uit het nieuwe ‘Vestiges & Claws’. In ‘Every Age’, een soort hymne waarin José González een pleidooi hield voor zelfkennis en verantwoordelijkheidszin, en het bezwerende ‘Leaf Off/The Cave’ hoorden we afwisselend echo’s uit het solowerk van David Crosby en de groove van Manassas, de band waarmee Stephen Stills zich tijdens de seventies een poosje onledig hield.

Een aardig concert dus, van een artiest die, net toen hij op het punt stond zich vast te rijden in eendimensionaliteit, er toch nog in slaagde zijn sound een nieuwe zuurstofinjectie te geven. José González is een blijver.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Afterglow / Stories We Build, Stories We Tell / Let It Carry You / Killing For Love / In Our Nature / What Will / Crosses / Hints / Heartbeats / Stay In The Shade / With The Ink of a Ghost / Home / Always / This Is How We Walk On The Moon / Teardrop / Down the Line // I’ll Be Your Mirror / Every Age / Leaf Off/The Cage.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content