John Murry @ Huis 23/AB: Uit de doden opgestaan

Hoewel hij met ‘The Graceless Age’ verantwoordelijk was voor één van de meest indringende platen van 2013, blijft de Amerikaanse zanger en songwriter John Murry bij ons voorlopig een goed bewaard geheim. De fijnproevers waren echter zeer te spreken over zijn eerste concert in de AB.

DA GIG: John Murry in Huis 23/AB, Brussel op 10/3.

IN EEN ZIN: Dat Murry’s bezielde, intense songs zelfs in hun meest afgekloven vorm moeiteloos overeind bleven, gaf aan dat er met hem een bijzonder nieuw talent is opgestaan.

HOOGTEPUNTEN: ‘Things We Lost in the Fire’, ‘Miss Magdalene’, ‘California’, ‘Southern Sky’, ‘Little Colored Balloons’…

DIEPTEPUNTEN: geen

BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Things We Lost in the Fire’: “Ik weet het, het is ook de titel van een plaat van Low en een film van Susanne Bier, maar… you can all kiss my ass. Mijn huis is écht afgebrand. Ik heb, denk ik, dus wel recht van spreken.”

John Murry, afkomstig uit Tupelo, Mississippi, is een achterneef van de befaamde romanschrijver William Faulkner, maar ook zijn eigen levensverhaal leest als een gothic novel. Op zijn vijftiende werd hij door zijn adoptieouders naar een afkickcentrum gestuurd, omdat hij wel eens een jointje rookte. “Als men je als een junkie beschouwt, ga je je er ook naar gedragen”, vertelde hij later over die periode. Na een zware rugoperatie raakte hij verslaafd aan pijnstillers, waarna zijn vrouw en dochter hem in de steek lieten. Op een dag injecteerde hij zichzelf met een overdosis heroïne en dat werd hem bijna fataal: Murry was zelfs enkele minuten klinisch dood. En aangezien een ongeluk nooit alleen komt, ging kort daarna ook nog eens zijn huis in vlammen op.

Zijn solodebuut ‘The Graceless Age’, dat eind 2013 prominent figureerde in de jaarlijstjes van zowat alle toonaangevende Britse muziekmagazines, vormt een beklemmend relaas van die donkere episode in zijn leven. Het is een plaat waarop hij de strijd aanbindt met zijn innerlijke demonen maar waarop hij ook ruimte laat voor hoop en verlossing. John Murry is intussen halverwege de dertig en al enkele jaren clean, maar pijn, verlies, psychisch geweld, woede en zelfdestructie blijven steeds terugkerende thema’s in zijn songs, die door hun hoge intensiteitsgraad diep onder je huid kruipen.

Qua stem doet Murry af en toe denken aan de jonge Springsteen of Warren Zevon. Zijn songs zijn echter zo persoonlijk dat die referenties na enkele beluisteringen al hun relevantie verliezen. ‘The Graceless Age’, waar de artiest zo’n vier jaar aan werkte, kwam tot stand met de productionele hulp van Tim Mooney, de in 2012 overleden drummer van American Music Club. Mooney, die de plaat van interessante geluidslagen voorzag, was jarenlang John Murry’s enige steun en toeverlaat en de letters T I M op zijn gitaar getuigen nog altijd van hun vriendschap. “Er wordt teveel gelogen in de wereld van de rockmuziek”, vindt de zanger. “Hoe pijnlijk de waarheid ook mag zijn, ik wil ze vertellen.”

Excentriek

Vandaag woont Murry in Oakland, Californië en werkt hij samen met Chuck Prophet aan een ep die in mei uitkomt. In Brussel verscheen de artiest in zijn eentje op het podium, waar hij zich afwisselend begeleidde op akoestische en elektrische gitaar. Zijn spel klonk vaak slordig en zeker niet altijd even ritmevast, maar dat hinderde niet echt. John Murry is namelijk een soulvolle zanger die aan de overtuigingskracht van zijn stem genoeg had om je zijn universum binnen te loodsen. Tussen de nummers door vertelde hij voordurend kleurrijke anekdotes die van humor en zelfspot getuigden, maar niet voor alle aanwezigen even makkelijk te volgen waren. Murry had het over alle keren dat hij op tournee zijn paspoort al was kwijtgeraakt en over de lijnvluchten die in Europa zo kort zijn dat je tussen het opstijgen en landen niet eens de tijd krijgt een drankje te nuttigen.

Excentriek? Best wel. Prettig gestoord? Ongetwijfeld. Maar ook buitengewoon getalenteerd, getuige nieuwe songs als ‘Glass Slipper’, het op een rudimentaire rock-‘n-rollriff gebouwde ‘The Stars Are God’s Bullet Holes’, het ronduit prachtige ‘Miss Magdalene’ en het tussen folk en gospel balancerende ‘Legacy’, dat aansloot bij ‘World Without End’, een cd met murder ballads die Murry in 2006 opnam met folksinger Bob Frank. Op ‘The Graceless Age’ vertolkte de zanger al songs van Lynyrd Skynyrd en Derek & The Dominos, maar ook live bleek hij duidelijk plezier te beleven aan het coveren van andermans werk. Met ‘Shade & Honey’ bewees hij eer aan wijlen Mark Linkous van Sparklehorse, en later in de set zouden bevlogen versies volgen van ‘Devils and Dust’ en ‘Natural Beauty’ van respectievelijk Bruce Springsteen en Neil Young.

Goed de helft van zijn setlist putte John Murry vanzelfsprekend uit ‘The Graceless Age’, dat we nu al zonder schroom als een meesterwerk durven te bestempelen. Dat leidde tot uitgeklede, ietwat rafelige maar trefzekere uitvoeringen van ‘California’ en ‘Southern Sky’, met memorabele regels als “The devil’s paintbrush holds just one color / And pushes out your form / As you laugh and tell me / Playing with matches will only keep you warm.” In dergelijke beelden herken je de ware groten. En in het spel met paradoxen natuurlijk, zoals in “What keeps me alive is gonna kill me in the end” (uit ‘No te da ganas de reir, Señor Malverde?’).

Bijna dood-ervaring

Het enige nummer dat een beetje zwakker uitviel was ‘The Ballad of the Pajama Kid’, waarvan de melodie wel heel erg op ‘Knocking on Heaven’s Door’ geleek. Maar dat leek Murry zelf ook te beseffen, aangezien hij op het einde schalks een zin uit de bewuste Dylansong citeerde. Tot slot speelde hij een nog ongetitelde song op piano, een instrument dat hij naar zijn eigen zeggen niet beheerste. En ook nu sprak de zanger de waarheid.

Het hoogtepunt van zijn set, waarvoor hij assistentie kreeg van een vriend op hoorn, had John Murry als bis bewaard. In het beklemmende’Little Colored Balloons’ -de ballons uit de titel verwijzen naar de verpakking waarin in San Francisco bruine heroïne wordt verkocht- zong hij over zijn overdosis, bijna dood-ervaring en de verzoening met zijn vrouw. Pijnlijk intens, maar ook moedig en openhartig.

Door een mank lopende distributie is ‘The Graceless Age’ bij ons moeilijk te vinden, zodat John Murry tot dusver weinig media-aandacht kreeg en geïnteresseerden op Deezer, Spotify of Amazon zijn aangewezen. Maar zij die er in Brussel bij waren, raakten snel onder de indruk van ’s mans rauwe authenticiteit. Overigens: de eerste twee platen van Bruce Springsteen waren bij ons destijds ook enkel in het importcircuit beschikbaar. Het kan met Murry dus nog alle kanten uit. Als we u een goede raad mogen geven: ga op zoek naar zijn muziek. Hij verdient het. En u ook.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Glass Slipper / Photograph / Shade and Honey / The Stars Are God’s Bullet Holes / Things We Lost in the Fire / Miss Magdalene / The Ballad of the Pajama Kid / California / Devils and Dust / Southern Sky / Natural Beauty / Legacy / No te da ganas de reir, Señor Malverde? / As yet Untitled // Little Colored Balloons.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content