John Cale @ Vooruit: Geïnspireerd én inspirerend concert

Hij mag intussen dan al zeventig zijn, in de Gentse Vooruit viel daar weinig van te merken. John Cale oogde jeugdig en vitaal en genoot ervan om, samen met zijn prima band, nog eens anderhalf uur keet te schoppen.

DA GIG: John Cale in Vooruit, Gent op 18/2.

IN EEN ZIN: Cale liet zich seconderen door een voortreffelijke band en trakteerde op een verrassende, trefzekere en opwindende set waarin zijn nieuwe werk, naast de grondig verbouwde klassiekers, niet uit de toon viel.

HOOGTEPUNTEN: We zouden bijna de hele setlist moeten opnoemen. En die staat al onderaan deze recensie.

DIEPTEPUNTEN: Geen. Maar tijdens zijn huidige tournee speelt Cale ook songs als ‘Satellite Walk’, ‘Praetorian Underground’, ‘Model Beirut Recital’ en ‘Riverbank’. Die hadden we in Gent óók wel willen horen.

BESTE QUOTE (na verschroeiende versies van ‘Helen of Troy’ en ‘Pablo Picasso’): “Glad we’ve got that out of our system.”

Hij mag intussen dan al zeventig zijn, op het podium in Gent viel daar, op zijn grijze haardos na, weinig van te merken. John Cale oogde jeugdig en vitaal en genoot ervan om, samen met zijn prima band, nog eens anderhalf uur keet te schoppen. Het werd een geïnspireerd én inspirerend concert.

Er is een tijd geweest dat John Cale, tot onze grote frustratie, op het podium een wat norse, ongeïnteresseerde indruk maakte en routine liet primeren op passie. Jarenlang trok hij door Europa met saaie want voorspelbare pianorecitals en huldigde hij een ’take the money and run’-attitude die een muzikant van zijn kaliber onwaardig was. De man hield er op dat moment een parallelle carrière op na als componist van muziek voor film, theater en ballet en leek zijn voeling met rockmuziek volledig te zijn kwijtgeraakt.

Omstreeks zijn zestigste, toen niemand het nog van hem verwachtte, vond Cale zijn zin voor avontuur alsnog terug. Hij raakte geboeid door de productietechnieken van hiphop en r&b, sloeg ongebreideld aan het experimenteren, maakte uitstekende cd’s als ‘HoboSapiens’, ‘blackAcetate’ en het vorig jaar verschenen ‘Shifty Adventures in Nookie Wood’ en trok weer de hort op met heuse bands. Bovendien vond hij het vermogen terug zijn publiek te verrassen. Niet alleen door de onverwachte songkeuzes tijdens zijn concerten, maar ook door zijn neiging bekende songs van een totaal nieuw kleedje te voorzien.

Lottowinnaar

De John Cale die in Vooruit op het podium verscheen, was dus verre van uitgeblust. Integendeel, zelden hadden we de man zo goedlachs en zo goed geluimd gezien. Hij had er duidelijk zin in, het klikte met zijn muzikanten en de artiest stond de hele avond in de schijnwerpers te glunderen als een dakloze die net had vernomen dat hij de lotto had gewonnen. Goed nieuws was ook dat Cale een set bij elkaar had gesprokkeld waarin nummers uit zijn jongste plaat (en de bijhorende ‘Extra Playful EP’) werden afgewisseld met niet altijd even evidente maar goed gekozen klassiekers uit de seventies. De nadruk lag daarbij vooral op zijn ‘punkperiode’ en zijn befaamde Island-trilogie.

Vanaf de eerste noten voelde je al dat het een bijzonder concert zou worden. John Cale, rechtopstaand achter zijn keyboards, schoot van de eerste keer raak met ‘Hedda Gabler’, een ballad uit zijn obscure ‘Animal Justice EP’, die door gitarist Dustin Boyer -een fenomeen, zoals nog zou blijken- van dwarse, atonale klanken werd voorzien. Ook met het door een lange instrumentale intro op gang getrokken ‘Captain Hook’ (uit ‘Sabotage Live’) werd de lat meteen zeer hoog gelegd.

De band klonk opvallend hecht en veelzijdig en wist in songs als ‘Perfection’ of ‘The Hanging’ (met gesamplede trompetten) regelmatig stoorzendertjes aan te brengen. ‘Cry’, de bonussingle bij de vinylversie van ‘Nookie Wood’, borrelde dan weer als lava in de krater van een ontwakende vulkaan. Bassist Joey Maramba en drummer Alex Thomas spanden een strakke groove, waar Boyer afwisselend gloeiende funkgrungeriffs en lange, naar abstractie neigende solo’s overheen drapeerde.

Tijdens ‘December Rain’, ‘Face To The Sky’ en het even veerkrachtige, als poppy ‘I Wanna Talk 2 U’ plukte de zanger iets meer postmoderne elektronische geluiden uit zijn keyboard. Met het oog op ‘Living With You’, door Boyer subliem versierd op Spaanse gitaar, haalde John Cale zowaar zelfs zijn altviool boven. Dat hij nauwelijks méér speelde dan een monotone open drone mocht de pret niet drukken. Van iemand die ooit met LaMonte Young en Terry Riley heeft gewerkt, verwacht je nu eenmaal dat hij schaamteloos minimalistisch durft te zijn.

Storm

Het werd nog opwindender toen de New Yorkse Welshman naar een elektrische gitaar greep en een grondig verbouwd maar spannend ‘Leaving It Up To You’ in stelling bracht. Meteen een goed excuus om enkele regels uit Billy Shakes ‘Romeo & Juliet’ te citeren. ‘You Know More Than I Know’ klonk elegant en afgemeten, terwijl in het rechttoe rechtaan gespeelde ‘Guts’ vooral het speelplezier centraal stond. Vervolgens stak een venijnige rock-‘n-rollstorm op, die even het dak van Vooruit dreigde weg te blazen: in het messcherpe ‘Helen of Troy’, dat in roestige prikkeldraadriffs was gewikkeld, brulde John Cale herhaaldelijk en met zoveel ondeugend plezier de zin “I fucked your mother”, dat je hem even aanzag voor een kwajongen van zeventig. En ook het van The Modern Lovers geleende ‘Pablo Picasso’ was zo stekelig en weerbarstig dat heel wat jonge muzikanten er een punt aan konden zuigen.

Met ‘Nookie Wood’, waarin de bassist een strijkstok hanteerde en hij zelf volop gebruik maakte van stemvervormers, bewees Cale nog eens dat hij, zelfs in de herfst van zijn carrière, nog atijd sterke songs in de vingers heeft. De laatste toegift, een kolkende uitvoering van ‘Venus in Furs’ van The Velvet Underground, diende vooral om aan te stippen dat de artiest ooit een belangrijke peiler was van een van de belangrijkste bands uit de rockgeschiedenis. En dit keer klonk zijn vioolspel heel wat intenser dan eerder in de set.

We hadden van John Cale al verschroeiend intense én tenenkrommend slechte concerten meegemaakt. Maar in Gent kregen we weer een Cale Grand Cru, die niet voor zijn oude kompaan Lou Reed hoefde onder te doen. Is de wereld aan de oudjes? In onze notities lezen we in ieder geval dat het en hoogst memorabele avond was. En we hadden niet eens gedronken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Hedda Gabler / Captain Hook / Cry / December Rain / Perfection / Living With You / Leaving It Up To You / I Wanna Talk 2 U / Guts / You Know More Than I Know / Helen of Troy / Pablo Picasso / Face To The Sky / The Hanging // Nookie Wood // Venus in Furs.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content