Joe Jackson @ AB: Snedig, tintelend en klantvriendelijk

Joe Jackson is geen groentje meer. ‘Fast Forward’, dat enkele maanden geleden in de rekken werd gedropt, is al zijn twintigste cd en ook live blijft hij een huis van vertrouwen. Het recept voor zijn concert in een uitverkochte AB was dan ook even simpel als effectief: oud werk, nieuw werk en enkele covers.

DA GIG: Joe Jackson in AB, Brussel op 22/2.

IN EEN ZIN: Een recente griep had zijn stem een beetje aangetast, maar Jackson gaf als vanouds een hoogwaardige show waarin het nieuwe materiaal tussen de oude hits nooit uit de toon viel.

HOOGTEPUNTEN: ‘Big Yellow Taxi’, ‘Is She really Going Out With Him?’, ‘You Can’t Get What You Want’, ‘Sunday Papers’, ‘Keep On Dreaming’, ‘One More Time’…

DIEPTEPUNTEN (wel, laten we het veeleer vergissingen noemen): de platgestreken FM-rockversie van ‘Real Men’ en de makke uitvoering van ‘Steppin’ Out’.

QUOTE: “My apologies, I’m a fucking snot factory up here.”

Een eenvoudig rekensommetje leerde dat de 61-jarige zanger al voor de zesde keer het podium van de AB onveilig mocht maken. Maar de allereerste keer dat Jackson zich aan het Belgische publiek openbaarde, was op het Brusselse Muntplein, in de zomer van 1979, de periode toen hij, samen met Elvis Costello en Graham Parker, tot de angry young men van de Britse new wave werd gerekend. Sindsdien toonde Joe Jackson zich van zijn veelzijdigste kant: hij experimenteerde met latin, jazz en jive, bedacht filmmuziek, schreef een klassieke symfonie en publiceerde één van de geestigste autobiografieën die we ooit hebben gelezen.

‘Fast Forward’ is, na een live-registratie en een hommage aan Duke Ellington, de eerste plaat met nieuw songmateriaal van Joe Jackson sinds ‘Rain’ uit 2008. Eerst had het een reeks van vier ep’s moeten worden, elk opgenomen met een andere band in een andere stad. In New York werkte de artiest samen met gitarist Bill Frisell en drummer Brian Blade, in Amsterdam met Zuco 103 en het orkest van het Concertgebouw, in New Orleans ging hij in zee met de funkband Galactic en in Berlijn, al enkele jaren zijn vaste woonplaats, beet hij zich vast in de sfeer van het Weimar-cabaret uit het interbellum. Uiteindelijk liet hij die verschillende hoofdstukken toch op één plaatje persen. En ook al draagt het geen nieuwe thema’s of spectaculaire verrassingen aan, je moet de man nageven dat hij, na een carrière van ruim 35 jaar, materiaal van hoog niveau blijft afleveren.

Bon Jovi

In Brussel had de boomlange Brit een soort grain op zijn stem, dat ons niet vertrouwd voorkwam. “Ik ben enkele dagen ziek geweest en dat kun je helaas ook horen”, legde hij uit. “Niettemin zal ik mijn uiterste best doen om jullie niet teleur te stellen”. En zo geschiedde. Hoewel Joe Jackson erin slaagde de hoogste noten te halen, gleed hij onderweg, zeker in de tragere nummers, af en toe uit. Toch kwam hij er probleemloos mee weg. Op zijn repertoire viel sowieso weinig af te dingen en bovendien toonde Uncle Joe zich andermaal een rasentertainer die zijn publiek benaderde met humor en zelfrelativering. “Hallo, ik ben het voorprogramma”, grapte hij,toen hij in zijn eentje opkwam en aan de piano ging zitten. “Maar wees gerust, de band komt er straks aan.”

Tijdens de eerste twintig minuten van zijn set bracht Jackson gesmaakte soloversies van hits als ‘It’s Different For Girls’ en ‘Be My Number Two’, met klavieruitweidingen waarin zijn klassieke achtergrond doorschemerde, en verraste hij met een verbluffende vertolking van ‘Big Yellow Taxi’. “Zo zou Joni Mitchell hebben geklonken mocht ze een pianiste uit New Orleans zijn geweest”, sprak de zanger. En inderdaad: de geest van Professor Longhair was nooit veraf. Tijdens de klassieker ‘Is She Really Going Out With Him?’ kreeg de zanger het gezelschap van zijn jeugdvriend en vaste compagnon de route, bassist Graham Maby, en even later werd de band vervolledigd door gitarist Teddy Kumpel en drummer Doug Yowell. Dat was aanvankelijk niet zo’n succes, want het drastisch herwerkte ‘Real Men’ klonk als banale FM-rock, met een gezwollen gitaarsolo die weggelopen leek bij Bon Jovi.

Die misstap werd gelukkig gecompenseerd met een tintelend en funky ‘You Can’t Get What You Want’ en het eveneens met Latinkruiden op smaak gebrachte ‘Another World’, waarin Maby even zijn kunsten op de vier snaren mocht etaleren. Tussendoor introduceerde Jackson een handvol nummers uit zijn jongste plaat, zoals het gedreven ‘A Little Smile’, het bitterzoete ‘Kings of the City’ (over hoe migratie niet alleen winst maar ook verlies oplevert), ‘Poor Thing’ (over lieden die worden geteisterd door ‘first world problems’) en het wiegende ‘The Blue Time’ (over dromen die zo aangenaam zijn dat je er niet uit wil ontwaken).

Klantvriendelijk

Vervolgens was het tijd voor, dixit Jackson, “la reprise du jour”. Uit een hoed vol briefjes met titels van potentiële covers plukte hij in de AB ‘Knowing Me, Knowing You’ van ABBA. Leuk, maar in tegenstelling tot de Joni Mitchell-song eerder op de avond, deed hij er weinig origineels mee.

Veel vitaler klonk het stokoude en nog steeds actuele ‘Sunday Papers’, waarin de zanger op een melodica te keer ging. Het voor de gelegenheid vertraagde ‘Steppin’ Out’ had dan weer last van futloosheid. Zeker na bruisende nieuwe nummers als ‘Keep on Dreaming’ en het naar Beethoven verwijzende ‘Ode to Joy’. Het bij Television betrokken ‘See No Evil’ kwam wel energiek uit de hoek, maar kon het origineel niet doen vergeten en moest ook voor de plaatversie onderdoen. Teddy Kumpel was nu eenmaal geen Bill Frisell. Maar wanneer het rechttoe rechtaan mocht, zoals in het heerlijk snedige ‘One More Time’, bracht hij het er heel wat beter van af.

Naar goede gewoonte werd de twee uur durende set afgerond met ‘A Slow Song’, waarin Jackson eens te meer aangaf tot wat voor subtiliteit hij als pianist in staat was. De muzikanten verdwenen één na één van het podium tot de artiest, net als bij de aanvang, in zijn eentje overbleef. En zo was de cirkel rond. “Bedankt voor jullie blijvende steun, want op mijn leeftijd vind je niets meer vanzelfsprekend”, meldde hij nog. Maar naar de geestdriftige reacties van het publiek te oordelen, mag Jackson op zijn beide oren slapen.

DE SETLIST: It’s Different For Girls / Home Town / Be My Number Two / Big Yellow Taxi / Fast Forward / Is She Really Going Out With Him? / Real Men / You Can’t Get What You Want (Till You Know What You Want) / A Little Smile / King of the City / Poor Thing / Another World / The Blue Time / Knowing Me, Knowing You / Sunday Papers / Keep On Dreaming / Ode to Joy / Steppin’ Out // See No Evil / One More Time / A Slow Song.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content