Jef Neve @ Flagey

De Brusselse Flagey beleefde de wereldcreatie van Jef Neve’s Tweede Pianoconcerto.

Zijn Eerste Pianoconcerto speelde jazzpianist en -componist Jef Neve in 2009, in de Brusselse Flagey. Veel jazzliefhebbers tussen het enthousiaste publiek, toen. De compositie lag goed in het oor, maar op technisch vlak was er nogal wat op aan te merken. Neve was niet losgekomen van zijn grote voorbeelden Rachmaninov en Beethoven, het geheel was vooral een opeenstapeling van (interessante) ideeën en vooral: de orkestratie rammelde.

Donderdag beleefde Flagey de wereldcreatie, zoals dat heet, van Neve’s Tweede Pianoconcerto. Van bij de eerste noot viel op dat Neve zijn huiswerk had gemaakt: geen botsende lijnen meer, een veel transparanter samenspel tussen orkest en pianist, een groter inzicht in de timbres van het orkest en vooral een veel groter evenwicht in de partituur. In het concerto zat zowaar zelfs een interessante spanningsboog, terwijl je in het vorige van links naar rechts werd geslingerd.

We hoorden twee grote momenten. De zesde en laatste beweging is de sterkste, de rijkste, de meest persoonlijke. Het orkest leek af en toe nog niet helemaal mee, dat zal de komende dagen wel verbeteren. Maar ze klonk heel krachtig en doelbewust, met zelfs gedurfde dialogen tussen orkest en solist. Het deed soms denken aan het werk van de hypercreatieve Britse componist Thomas Adès, en dat is geen klein compliment.

De derde beweging heeft een van de sterkste melodische lijnen die we ooit hoorden. Niet geweldig experimenteel, maar wel aangrijpend. We vroegen ons zelfs af of Neve de kracht ervan niet een beetje onderschat.

Persoonlijk zouden we ze zachtjes hebben neergelegd – we zaten, behalve aan Barber en Bach, bijna meteen te denken aan het prachtige adagio assai van Ravels Concerto in G – om het publiek van zijn emoties te laten bekomen in plaats van meteen over te stappen naar de grote panorama’s van deel vier. Dat zou de beweging wel helemaal ‘schaamteloos romantisch’ hebben gemaakt, maar nu leek het of Neve het emotionele effect wil omzeilen. De keuze is begrijpelijk vanuit de evolutie die in het concerto zit, maar we kregen er toch een wat verweesd gevoel bij.

Jazz was dit niet. Maar zeker ook geen pop, zoals Andrew Litton, die het Brussels Philharmonic dirigeerde, vooraf zei. Het blijft toch allemaal refereren aan de groten uit het verleden, maar op een meer persoonlijke manier: Neve komt zelf een stuk sterker naar voren dan in het vorige concerto, en zo moet het ook. Kortom: we hebben geboeid zitten luisteren.

Peter Vandeweerdt

Het Tweede Pianoconcerto van Jef Neve is nog te beluisteren op 12/10 in de Bijloke, Gent; op 13/10 in de Schouwburg van Hasselt; op 14/10 in De Roma, Borgerhout.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content