Jazz Middelheim dag 4: Carate Urio Orchestra, Vijay Iyer, Enrico Rava & Stefano Bollani en vurige afsluiter Ahmad Jamal

Ahmad Jamal (rechts). 83 jaar, maar onvermoeibaar. © Jazz Middelheim/Bruno Bollaert

Je kan als organisator een heel jaar werken om een aantrekkelijk programma samen te stellen maar als de weergoden echt tegenzitten, sta je machteloos. Het gevolg in Middelheim: een veel te sobere opkomst op deze vierde dag voor een nochtans kwaliteitsvolle affiche met weeral een Belgische topper.

Carate Urio Orchestra: zinnenprikkelende saga met bezwerende rituelen (***)

Een haast onmogelijk aanvangsuur voor een jazzconcert (12u30) maar wie te laat kwam, miste meteen een van de hoogtepunten van de dag. Vorig jaar prijkte hij nog in de Critics Poll van Downbeat (categorie “Rising Star – Clarinet”), dit jaar stond Joachim Badenhorst op het podium van Middelheim met zijn zevenkoppig Carate Urio Orchestra. Als een “Snowpiercer” (lees er de graphic novel eens op na) flitste de band heen en weer tussen de hectische improvisatiescène van New York en de mythologische ijsvlakten van Scandinavië. Aan het stuur Badenhorst met als machinisten een internationaal gezelschap gerekruteerd bij o.a 3/4 Peace, Treffpunkt, Os Meus Shorts en Sigur Rós. Ze doorkruisten een tableau vol details à la Jeroen Bosch. Sacrale taferelen wisselden af met puur exorcisme, soms met epische grandeur Ennio Morricone waardig. Een poëtische zeggingskracht zo typisch voor het merendeel van de ECM-releases, werd eveneens in het geheel versmolten. Met ergens halfweg een gedurfde (en geslaagde) solopassage van Badenhorst, net na een helse ontlading. Geen wonder dat gevestigde waarden als Han Bennink en Tony Malaby zo graag beroep doen op deze jonge rietblazer. Een feeëriek concert met de allures van een mini-opera waarin de strijd tussen licht en schaduw hevig woedde. Vooral alweer een Belgische act die de lat van meet af aan zeer hoog legde. Thuis te herbeleven dankzij de debuut-cd ‘Sparrow Mountain’.

Vijay Iyer solo + “Mutations I-X” feat. HERMESe nsemble: een technisch geslaagde stijloefening (**)

Nadat hij al heel wat volk aan zijn zijde had uitgenodigd tijdens de voorbije twee concerten, stelde Iyer zich deze keer zeer kwetsbaar op tijdens het eerste deel. Solo dus, aanvankelijk nog met laptop, maar daarna ook zuiver en alleen achter de akoestische piano. Een te korte set om hem naar waarde te kunnen schatten vooral omdat de manier waarop hij de linkerkant van de piano verkende, uiterst intrigeerde. Deel twee van het optreden was de uitvoering van zijn ‘Mutations I-X’ samen met het Belgische strijkerskwartet HERMESensemble. De focus was hier vooral gericht op Iyer als componist want als pianist hield hij zich opmerkelijk op de achtergrond. De parallellen met Ligeti en Stockhausen waren duidelijk en op de technische perfectie van HERMESensemble viel niets aan te merken. Alleen ontbrak net de vonk of de inbreng waardoor het meer werd dan een uiterst geslaagde stijloefening.

Enrico Rava & Stefano Bollani: ingehouden zuiders temperament (**)

Een herkansing voor dit duo op Belgische bodem want het geplande optreden begin dit jaar in Flagey ging niet door wegens gezondheidsproblemen bij Bollani. Deze keer tekenden beiden wel present. Twee vertegenwoordigers van de Italiaanse jazz uit twee verschillende generaties. Van het leeftijdsverschil viel niets te bespeuren. Ze musiceerden op gelijk niveau met wederzijds respect en vooral een gezonde dosis humor. Met hun versnelde versie van ‘Cheeck To Cheeck’ brachten ze een originele ode aan de werelden van Fred Astaire en Mack Sennett. Wie echter een herhaling verwachtte van Bollanis duo-concert met Hamilton De Hollanda op ditzelfde podium twee jaar geleden, was er aan voor de moeite. Het was genieten van begin tot einde maar van een echt topmoment kon je niet spreken. Daarvoor bleven de heren net wat te ingehouden spelen.

Ahmad Jamal: muzikaal vuurwerk onder een regendek (***)

Na zijn matig concert eerder dit jaar in BOZAR was het toch wat bang afwachten wat de vierentachtigjarige pianist er van zou maken in erbarmelijke weesomstandigheden. Wat de oorzaak was, weten we niet, maar de metamorfose was indrukwekkend. Daar waar hij zich in Brussel beperkte tot korte interventies en vooral dirigeerde, stortte hij zich hier van bij de aanvang volop in de strijd. Samen met zijn vertrouwde ritmesectie stak Jamal mee het vuur aan de lont. Meer dan anderhalf uur lang trakteerde het kwartet de tent op een spervuur van ritmen waar haast geen tijd bij was voor een adempauze. Ze hadden er duidelijk zin in, Jamal voorop. Met ‘Blue Moon’ toonde de groep daarenboven aan dat je een klassieker nog steeds kan heruitvinden. En wat een timing! De broodnodige feestelijke afsluiter die het halfverkleumde publiek net nodig had om met een goed gevoel huiswaarts te keren.

Georges Tonla Briquet

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content