Jamie Woon @ AB

Kan soulboywonder en boegbeeld van de post-dubstepgeneratie Jamie Woon de hype bevestigen? Met die instelling trokken we naar de uitverkochte AB Box, maar we kwamen terug thuis met meer vragen dan antwoorden.

Applaus begint bij het ontbijt – met andere woorden: niks zo subjectief als brood en spelen. Of het nu een pot Europees voetbal, een avondje Cirque Du Soleil of een muziekperformance betreft. Alles heeft tegelijk voor- en tegenstanders, en waardering is een relatief goedje, onderhevig aan allerlei factoren – ‘beauty is bought by judgement of the eye’, om er Shakespeare nog eens bij te sleuren.

Neem nu de passage van Jamie Woon in een uitverkochte AB Box. De Britse soulboywonder kwam er zijn album Mirrorwriting voorstellen. Een plaat die met één voet in hypermoderne urban soul staat, maar bij momenten ook slechts één stap verwijderd is van tamelijk melige 90’s nostalgie. We waren maar wat benieuwd welke kant de slinger vanavond het meest zou uitwaaien.

In plaats van meteen uit de startblokken te schieten liepen Woon en zijn drie kompanen zich een rondje warm met Echoes, één van de songs op ’s mans debuut waar een zweem dubstep doorheen waait maar hier in een relatief windstille versie over de hoofden werd gestrooid. Een valse start willen we het niet noemen – Woon’s vocale kwaliteiten zijn kraakhelder – maar toch.

Als jonge knaap was de nu 28-jarige zanger in de ban van meerstemmige R&B als Boyz II Men en daar schaamt hij zich hoegenaamd niet voor. Elk zijn meug, maar tijdens Tmrw begint de slinger vervaarlijk naar al te vlotte wegwerppop over te hellen. Onevenredig met het denderende applaus (eerlijk is eerlijk) begint ook onze ergernis toe te nemen. Woon mag met zijn pretoogjes en babyvetwangen best op een sympathieke gozer lijken, qua podiumprésence komt-ie nog het dichtst in de buurt van een kandidaat in de Bulgaarse preselecties van Eurosong. Ben je dan één van de posterboys van de post-dubstepgeneratie, sta je er bij als een zak zout.

Pogingen om een laagje patina over de gladde, vederlichte sound te smeren, gebeuren uiterst slordig: de artificiële ruis in Shoulda springt te abrupt aan en uit, en wanneer Jamie met een effectendoosje dat z’n stem vervormt aan de slag draagt die spielerei in de verste verte niks bij aan het geheel. We hebben er een andere Jamie véél beter en creatiever weten mee omspringen.
En wat met het refrein van Middle, dat plots helemaal verschilt van volume en klankkleur? Het antwoord zit hopelijk niet verstopt in één van de twee aanwezige laptops. En waar is die dubstepinvloed trouwens waar Woon zo hoog mee oploopt? Opgespaard voor de single Night Air misschien? Helaas. Ook hier te weinig schwung, een futloze geluidsmix en net zoals het gros van de setlist minstens anderhalve maat trager gebracht dan op plaat.

Oké, misschien was het ons dagje niet. Kan gebeuren. Maar we kennen soul als we het in de ogen kijken, en vanavond zagen we het niet. Wat dan wel? Wij gokken op een foute combinatie van een knap geproduceerde plaat en een veel te haastig in elkaar gedraaide liveshow. Trouwens: net wanneer we denken ‘zijn we misschien ietsje te hard voor deze jongen?’ slaagt Woon er in om het publiek te danken voor hun aanwezigheid op ’their first trip to Belgium’. Blijkbaar heeft Woon’s doortocht in Gent twee maanden geleden evenmin een memorabele indruk nagelaten.

Jonas Boel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content