(16u25, Marquee) De zoetgevooisde Ier is een kei in de studio, maar viel in deze setting, met deze setlist, ietwat door de mand.
Plus: Twee jaar geleden opende singer-songrwiter James Vincent McMorrow Werchter, waar ie z’n toepasselijk getitelde debuutplaat Early In The Morning kwam voorstellen. De Ierse folky had er meteen een schare fans bij.
Op album nummer twee, Post Tropical, sloeg hij het roer om richting elektronisch getinte soul en r&b in het verlengde van James Blake, maar op Pukkelpop werden oud en nieuw werk door elkaar geweven. De loepzuivere falset van McMorrow is z’n sterkste wapen, en doorstond de podiumtest moeiteloos.
Min: Die afwisseling tussen rustieke folk(rock) en de secuur in elkaar geknutselde blue eyed soul viel tegen, en technische euvels deden het begin van de set in het water vallen. De bassiste lag in de knoop met haar pedalen, en het duurde twee songs vooraleer een roadie de problemen had opgelost. Dat zinde een geprikkelde McMorrow duidelijk niet en het meisje kreeg een uitbrander. Niet netjes, je medemuzikanten afvallen voor een livepubliek.
De Ier is een manusje-van-alles die z’n platen helemaal alleen inblikt, misschien daarom dat de stap naar het podium naar onze mening niet helemaal van een leien dakje liep. Dat we zelfs even overvallen werden door de gedachte dat Ed Sheeran evengoed op het podium kon staan spreekt boekdelen. Genekt worden door de techniek, het moet een vreemd gevoel zijn voor een studiomens als McMorrow.
Hoogtepunten: We hadden graag wat langer blijven hangen bij James Vincent McMorrow om te horen hoe de prachtsingle Cavalier uit de verf kwam, maar vanuit de Castello weerklonk de lokroep van FKA twigs. Een andere, en hopelijk betere keer dan maar.
Aftermovie-gehalte: 1,1/5
Jonas Boel
