Dé hype van dit voorjaar leverde een mooi concert, zonder fouten, maar verraste veel te weinig. Een muzikant van dit niveau mag en moet zich meer permitteren.
‘There’s A Limit To James Blake’, twitterde Vito van Aeroplane vorig weekend, en wij zagen er de grap van in. Blake is tenslotte dé hype van dit voorjaar, zijn muziek en beeltenis breed uitgesmeerd over alle lagen van de media. Tickets voor het concert van de jonge Brit waren dan ook sneller uitverkocht dan je ’tiens, is dat geen Amerikaanse tennisser?’ kan zeggen.
Hij mag dan één van de posterboys van de post-dubstepgeneratie genoemd worden (zie Knack Focus van deze week), James Blake is geen charismatische verschijning. Op de koop toe gaat de lange, bleke slungel – tot afgrijzen van de vele aanwezige fotografen – in het halfduister verscholen achter twee keyboards, slechts geflankeerd door een drummer en gitarist. Een bewuste zet lijkt het, want daardoor ligt de focus meteen waar die hoort: een innemende, soulvolle stem, die dankzij een meter effectpedalen aan diens voeten in alle mogelijk breedtes wordt uitgerekt. De vrouwelijke kopstem uit ‘To Care (Like You)’, een hoogtepunt uit ’s mans debuut? Wel degelijk de zijne! Blake spréékt als hij zingt, zoals goede soulzangeres als Stevie Wonder, Marvin Gaye en Al Green dat kunnen. Op plaat moeten we bij ‘Give Me My Month’ telkens aan Aaron Neville denken, en ook al verschillen beide mannen fysiek als dag en nacht, ook voor onze ogen is de gelijkenis treffend.
Aan de piano is de jonge Blake dan weer zijn eigen meester, en balanceert hij consequent op de rand van toonaarden tussen jazz en klassiek. De tijd staat even stil, ware het niet dat ook sluitertijden geluid maken – tijd voor de fotografen om hun materiaal onder afkeurende blikken op te bergen! Hetzelfde scenario maakten we al eens mee in dezelfde zaal bij Antony & The Johnsons, maar het zijn vooral The xx die hier door ons hoofd spoken. Knappe songs, een unieke sound maar op een podium oh zo statisch en grauw.
Het helpt natuurlijk niet dat de gelaatsuitdrukking van zijn twee kompanen onveranderd op 20 na 7 blijven staan, en ook bij Blake zelf kan er pas na het vijfde nummer een flauw lachje af. Vooral dan omdat het daverend applaus na ‘I Never Learnt To Share’ hem even uit het lood lijkt te slaan.
Alsof Blake dan pas écht is opgewarmd worden we getrakteerd op een bluesy versie van Lindisfarne II, met subtiele slide gitaar in edelfiguratie. Bij al dat fragiel gemusiceer vragen we ons af hoe Blake bij zijn toekomstige passage op Werchter de Marquee zal stil houden tot ‘Limit To Your Love’ door de speakers knalt. Al heeft de 23-jarige Londenaar nog troeven achter de hand. Zoals de titeltrack uit zijn ‘Klavierwerke EP’, uitgebracht voor de hype op het Belgische R&S, wiens oprichter Renaat Vandepapeliere een ‘shout out’ krijgt voor de dubstepbeats het op een daveren zetten. In onze rechterooghoek zien we meteen enkele baseballpetjes met een stoere grimas knikkebollen, alsof ze willen zeggen ‘wij waren eerst, dit is ónze James Blake’. Hun gedachten worden overstemd wanneer ‘Limit To Your Love’ wordt aangezet, zelfs na tienduizend luisterbeurten even fris en helder als de lentebloesems buiten in de Kruidentuin. De hitsingle krijgt een pluimstaart aangemeten van uitdijende bassen en hitsige hi-hats, dub zoals die ooit het Jamaicaanse zand deed opwaaien en die de limieten van de decibelmeter test. De versie van ‘The Wilhelm Scream’ is degene die we kennen van YouTube; een organisch samenspel van samplers, analoge en elektrische drums, stem en synthesizers die samen gospel uit de vergeetput halen en ze de 21ste eeuw binnen loodsen.
Een mooi concert, zonder fouten gestuurd door een bescheiden virtuoos. Maar de verwachting waren bij ondergetekende hoog. Een muzikant van dit niveau mag en moet zich meer permitteren. We zijn voldaan en op onze wenken bediend, maar onvoldoende verrast. Als James Blake dan toch limieten heeft, willen we ze hem volgende keer graag zien overstijgen.
Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier