Isobel Campbell & Mark Lanegan @ AB

Isobel Campbell en Mark Lanegan: het blijft een onwaarschijnlijke combinatie. Maar net als de Schone en het Beest of Roodkapje en de wolf putten ze spanning en magie uit hun contrasterende persoonlijkheden. In een uitverkochte AB leidde dat alvast tot een hartverwarmend concert.

Da gig: Isobel Campbell & Mark Lanegan, AB, Brussel, 15/9.

In één zin: Door de combinatie van Campbells iele gefluister en Lanegans boosaardige gegrom onstond een chemische reactie die in de songs onvermoede emotionele lagen blootlegde.

Hoogtepunten: ‘Come Undone’, ‘Back Burner’, ‘Come On Over’, ‘Wedding Dress’.

Dieptepunt: ‘Cool Water’, waarin Campbell haar tekst vergat en de band er een zootje van maakte.

Grappigste moment van de avond: toen Lanegan tijdens ‘Come Walk With Me’ “Do You Wanna?” zong, antwoordde een vrouwelijke fan prompt met “Yessss!” Hilariteit alom, maar de zanger gaf geen krimp.

Campbell maakte ooit fragiele pop met Belle & Sebastian en Gentle Waves, terwijl ex-junkie Lanegan een zwaar parcours aflegde met muzikale herrieschoppers als Screaming Trees, Queens of the Stone Age en Gutter Twins. Op het eerste gezicht hadden beide artiesten dus weinig gemeen, maar met hun drie gezamenlijke langspelers illustreerden ze alvast de volkswijsheid dat tegengestelden elkaar aantrekken. Hun duetten worden wel eens vergeleken met die van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra of Serge Gainsbourg en Jane Birkin, maar in tegenstelling tot die stellen is het hier wel de vrouwelijke helft die, als songwriter, arrangeur en producer, de lakens uitdeelt. Mark Lanegan stelt, waar nodig, hooguit zijn longen ter beschikking.

Zelf is Campbell geen bijzondere chanteuse en dat lijkt ze ook terdege te beseffen. Plaats haar iele gefluister echter naast Lanegans boosaardige gegrom en er ontstaat een chemische reactie die in haar liedjes onvermoede emotionele lagen blootlegt. In Brussel liet het duo zich begeleiden door een prima vierkoppige band die het materiaal goed aanvoelde en het beheerst maar met de nodige finesse van de juiste klankkleur voorzag. Alle mogelijke Amerikaanse rootsstijlen passeerden de revue, van country noir en folk tot frivole walsjes en stoffige, naar mul woestijnzand geurende blues.

De set putte voornamelijk uit de onlangs verschenen cd ‘Hawk’ en het vier jaar oude debuut van het duo, ‘Ballad of the Broken Seas’. Plaat nummer twee, ‘Sunday at Devil Dirt’ kwam slechts mondjesmaat aan bod, al neemt dat niet weg dat er kwistig met parels werd gestrooid. Isobel Campbell en Mark Lanegan zetten de toon met het ingetogen ‘We Die and See Beauty Reign’, schakelden naar een hogere versnelling met de psychedelische folkrocker ‘You Won’t Let Me Down Again’ en serveerden een vroeg hoogtepunt met de fraaie southern soulballad ‘Come Undone’. Campbell legde hier voor het eerst dramatische accenten met haar cello. In het van Jeffrey Lee Pierce geleende ‘Free to Walk’ was het dan weer een expressieve dobro die de aandacht trok. Na het even sobere als afgemeten ‘The Circus is Leaving Town’ verdween Lanegan in de coulissen en werd zijn plaats ingenomen door singer-songwriter Willy Mason, die eerder ook als opwarmer dienst had gedaan. Van de drie songs waarin hij mocht meedoen, maakte zijn doorvoelde vertolking van Townes Van Zandts ‘No Place to Fall’ de sterkste indruk.

Isobel Campbell zong vervolgens enkele nummers in haar eentje. Toch was het een verademing toen weerwolf Lanegan weer ten tonele verscheen. Dat leverde fijne momenten op als ‘Back Burner’ (slepend en bluesy), het sensuele ‘Come On Over’, dat je even het gevoel gaf door een sleutelgat twee geile minnaars te bespieden, en de in rockabilly gedrenkte uitsmijter ‘Get Behind Me’. Van de toegiften onthielden we vooral het heerlijk grofkorrelige ‘Ramblin’ Man’ en het zompig rockende ‘Wedding Dress’, een song uit Lanegans jongste soloplaat ‘Bubblegum’.

Minpunten? Soms sloeg de muziek even aan het kabbelen of klonk ze ons iets te afgeborsteld in de oren. Dat Campbell occasioneel haar tekst vergat en de groep niet altijd goed wist hoe ze een eind aan een song moest breien, was evenmin bevorderlijk voor de spanning. En wat meer communicatie met het publiek had beslist geen kwaad gekund. Maar dat is detailkritiek. Al bij al was dit een sfeerrijk en onderhoudend concert van een duo dat ook voor de toekomst vermoedelijk nog heel wat moois in petto heeft.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: We Die and See Beauty Reign / You Won’t Let Me Down Again / Come Undone / Snake Song / Who Built the Road / Free to Walk / Ballad of the Broken Seas / The Circus is Leaving Town / No Place to Fall / Cool Water / Say Goodbye / To Hell and Back Again / Saturday’s Gone / Back Burner / Time of the Season / Honey Child What Can I Do? / Salvation / Come On Over (Turn Me On) / Get Behind Me // Revolver / (Do You Wanna) Come Walk With Me? / Ramblin’ Man / Wedding Dress.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content