Dansmuziek voor muurbloempjes? Pasteltechno? Folktronica? Het geluid van Howling laat zich niet makkelijk omschrijven. Laat ons dus volstaan met de mededeling dat deze techneuten van het introverte type zijn en de discotheekvloer aanvegen met échte songs.
Wat krijg je als een bedeesde Australische singer-songwriter (in dit geval Ry Cuming, beter bekend als RY X) zijn lot verbindt met een Berlijnse DJ, producer en beatbakker (Frank Wiedemann)? Treurwilgenmuziek waarop je ook met de heupen kunt wiegen, zoals die van Howling. Het duo bracht eerder dit jaar de prima cd ‘Sacred Ground’ uit en om die tot leven te wekken werd, zo bleek op het podium van Pukkelpop, de hulp ingeroepen van een derde man die een klavier beroert en aan knopjes draait.
Treurwilgmuziek waarop je ook met de heupen kunt wiegen
Ry X heeft een falsetstem die als twee druppels water op die van Bon Iver gelijkt. Zo iemand associeer je niet meteen met de ‘bright lights’ van het uitgaansleven. De nummers van Howling zijn dan ook traag, repetitief en uitgesponnen. De heren maken muziek zonder uitroeptekens en in de bloedhete Castello kwam die, ook al door de zeer bedenkelijke geluidsweergave, niet al te geweldig tot haar recht. Het geroezemoes van het publiek klonk vaak luider dan wat er op het podium gebeurde.
Soms moet je tevreden zijn met imperfectie
Soms begon een song als een pianoballad en werd die geleidelijk overwoekerd door metalige beats. Cumings droeg af en toe ook een streepje elektrische gitaar aan, maar zelden hebben we het publiek een beentje uit zien slaan op muziek die zo ingetogen klonk als die van Howling. Het gelijknamige nummer, een undergroundhit die zowel het Duyster (RIP)-publiek als de dancecrowd wist te bekoren, was overigens het fraaie orgelpunt van een schimmige set die veel beter zou hebben gewerkt in een kleine club dan in een grote tent. Maar soms moet je tevreden zijn met imperfectie. Ook dàt is Pukkelpop.
