How To Dress Well @ ABClub: Het aapje dat vergat te dansen

Het concert van How To Dress Well, het alter ego van de dertigjarige Tom Krell, bleef dit keer helaas onder de verwachtingen.

Krell, een doctorandus in de filosofie die erg persoonlijke, kwetsbare songs schrijft, debuteert in 2011 met ‘Love Remains’ op Tri-Angle, het cutting edge-elektronicalabel dat ook de thuisbasis vormt voor artiesten als Holy Other, The Haxan Cloak en Forest Swords. Zijn mistroostige slaapkamerversie van r&b leidt echter vanaf het begin tot echte songs, waarin pijn, verwarring, eenzaamheid en wanhoop centraal staan. Ook op ‘Total Loss’, dat een jaar later verschijnt, goochelt Tom Krell, als How To Dress Well, met wazige elektronica, waarin regelmatig klankkleuren uit ambient, hiphop, psychedelia en zelfs post-dubstep opduiken. Maar de grootste emotionele impact veroorzaakt hij met zijn even heldere als soepele falsetstem, een instrument dat afwisselend wordt vergeleken met Prince en Bon Iver.

Op ‘What Is This Heart?’, zijn derde cd, die inmiddels al enkele maanden in de winkel ligt, klinkt zijn muziek aanmerkelijk melodieuzer en gestroomlijnder dan voordien. Op de hoes staat dit keer een close-up van Krell die recht in de lens kijkt en die veranderde houding is ook voelbaar in de songs. Niet alleen klinken ze directer dan vroeger, ze neigen ook iets dichter naar de mainstream. How To Dress Well is minstens even zwaar beïnvloed door TLC en Aaliyah als door, pakweg Smog, en zou, als het even kan, graag net zo populair worden als Beyoncé of Justin Timberlake. Dat zien we nog niet meteen gebeuren, maar een feit is wel dat zijn glaciale slowmotionsoul vandaag toegankelijk genoeg klinkt om op de radio te worden gedraaid.

Nonchalant

Het contrast met ’s mans intense concert van twee jaar geleden in dezelfde zaal was echter groot. Dat lag gedeeltelijk aan de keuze van het materiaal, maar nog méér aan de nonchalante manier waarmee de artiest uit Brooklyn dit keer op het podium stond. Tom Krell, in Brussel bijgestaan door een toetsenspeelster, een drummer met wie hij al sinds zijn veertiende samenspeelt en multi-instrumentalist Aaron Read, die zijn verrichtingen op de laptop afwisselde met gitaar- en vioolpartijen, wilde per se een dialoog met het publiek opstarten. Alleen deed hij dat op de verkeerde manier.

De flow van het optreden werd voortdurend onderbroken door lange maar nietszeggende bindteksten, waarin de man tot overmaat van ramp steeds dezelfde dingen debiteerde: “Happy Halloween”, “What’s up?”, “We’re a band from North America” en “Zijn er nog vragen?”. Die geforceerde pogingen om geestig uit de hoek te komen, stonden haaks op de sfeer van de rusteloze, vaak fragiele songs. “Play some music!”, riep een geïrriteerde toeschouwer op een bepaald moment, waarop Krell zich, zij het pro forma, verontschuldigde. “Tja, jullie hebben een ticket gekocht, het aapje moet dus dansen”. Maar ook daarna bleef het gekwek nog doorgaan, waardoor je de indruk kreeg dat de zanger zich op dat moment liever op een verkleedfeestje dan op het podium van de AB bevond.

Het concert was nochtans goed begonnen met ‘A Power’, een wiegend r&b-nummer dat met bezieling werd gezongen en waarin allerlei onderhuidse geluidjes de aandacht trokken. Tijdens ‘Face Again’, een getormenteerde lovesong over gebrekkige communicatie, waarin je vage dubstep-echo’s kon ontwaren, gebruikte Krell twee microfoons waarvan er één zijn stem vervormde. ‘Repeat Pleasure’ was catchy discopop, ‘My Very Best Friend’ stuiterende eighties electro met handclaps en breed uitwaaierende synths, die soms een beetje aan het recente werk van Frank Ocean deed denken. Het gedreven ‘Childhood Faith in Love’ was dan weer een emo-liedje, volgens de zanger bestoven door de foute poppunk waar hij als adolescent naar luisterde. Niet kwaad, al speelde de groep soms een beetje slordig -How to Dress Well is in wezen een studioproject- en hadden we Tom Krell al beter bij stem geweten. In het meerstemmig gezongen ‘Precious Love’ had hij er bijvoorbeeld duidelijk moeite mee de hoogste noten te grijpen.

Aanstellerij

Tot de hoogtepunten van de set behoorden zonder twijfel het in melancholie en tristesse gedrenkte triphopnummer ‘Cold Nites’, waarin een Satie-achtige piano en majestueus vioolspel bij de aanwezigen een gevoelige snaar aan het trillen brachten, en de ballad ‘Suicide Dream 1’, door Tom Krell geschreven nadat één van zijn beste vrienden abrupt uit het leven stapte. De zanger droeg het op aan iedereen die worstelt met zijn dagelijkse bestaan. Ook ‘Set It Right’, waarin de New Yorker een imposante lijst namen opsomde van mensen die hij had verloren en miste, liet niemand onberoerd. Jammer dus dat Krell zich tussen de nummers zo aanstelde en telkens de zorgvuldig opgebouwde sfeer teniet deed, waardoor het concert zich moeizaam voortsleepte.

Het vingerknippende, naar Mount Kimbie neigende ‘Words I Don’t Remember’, miste in de AB de nodige overtuigingskracht en had iets van een afdankertje van Prince. De enige bis, ‘& It Was U’ , wist evenmin te overtuigen. De frontman van How To Dress Well probeerde nog wat sympathie te wekken door Sleeper’s Reign, de Belgische groep die het voorprogramma had verzorgd, “amazingly talented” te noemen. Ook sloeg hij een mea culpa omdat hij “zoveel domme dingen had gezegd” en “zoveel slechte grapjes had verteld”, maar toen was het kalf allang verdronken. How to Dress Well gaf in de ABClub vooral aan dat een artiest die goede platen maakt, niet altijd een memorabele live-ervaring garandeert. Een frustrerende avond dus.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: A Power / Face Again / Repeat Pleasure / Cold Nites / Very Best Friend / Childhood Faith In Love (Everything Must Change, Everything Must Stay The Same) / Suicide Dream 1 / Precious Love / Set It Right / Words I Don’t Remember // & It Was U.