Gregory Porter @ De Roma: triomf van het nieuwe jazz-idool

© Bruno Bollaert

Met een hartverwarmend en begeesterend concert liet Gregory Porter er weinig twijfel over bestaan: de jazzwereld heeft er een superster bij.

Het is de voorbije jaren behoorlijk snel gegaan voor Gregory Porter. Zijn debuut ‘Water’ uit 2010 ging hier nog vrij onopgemerkt voorbij, maar met ‘Be Good’ uit 2012 en vooral opvolger ‘Liquid Spirit’, waarvoor hij in 2014 de Grammy voor beste gezongen jazzplaat op zijn schouw mocht zetten, veroverde de Amerikaanse vocalist bij ons heel wat harten. De belangrijkste aanleiding voor zijn snel rijzende ster is misschien wel Porters parcours langs de Belgische podia – dat van de AB, BOZAR en Gent Jazz -, passages die stuk voor stuk fabelachtige concerten opleverden.

De gentle giant van de jazz

De vierenveertigjarige Porter heeft dan ook een handvol troeven waarmee het makkelijk zieltjes winnen is. Hij is de gentle giant van de jazz, een knuffelbeer in driedelig pak en met onafscheidelijke muts die soul, jazz en gospel samenbrengt tot een liefdevol geheel. De voorbije jaren stond Porter quasi non-stop op het podium, toch weet hij met zijn eindeloze energie en zijn aanstekelijke liefde voor de jazz nog steeds geen blijf. Maar Porters belangrijkste troef is zijn fenomenale stem. Een fluwelen exemplaar is het, een loepzuiver instrument waarmee hij zowel honingzoete ballades als swingende rhythm-and-bluessongs helemaal naar zijn hand zet. Je moet het bijna gezien hebben om het te geloven, dat gemak en die flair waarmee Porter een toonladder feilloos binnenstebuiten keert.

Meer dan enkele noten had Porter dan ook niet nodig om je te doen beseffen dat je de komende twee uur naar een bijzondere zanger ging staan kijken. Die eerste noten hoorden toe aan ‘Holding On’, een nummer dat op zijn in mei te verschijnen plaat ‘Take Me To The Alley’ staat maar er dankzij de danceact Disclosure al een eerste leven als housetrack heeft opzitten. Ook ‘Liquid Spirit’ kende zo’n succesvolle remix-geschiedenis, maar toonde in de Roma gelukkig haar ware aard: een die niet thuishoort in een discotheek, maar in een snikhete gospelkerk. “Clap your hands now!'”

Een intieme jazzkroeg

Porter en zijn kwartet namen je mee naar een extatisch soul- en jazzfestijn waar ook grootheden als Nat King Cole, Stevie Wonder en Marvin Gaye op de guest list stonden. Af en toe dacht je een glimp op te vangen van Ray Charles en Nina Simone die stiekem telefoonnummers uitwisselden of van John Coltrane en Bill Withers die zich bij een goed glas afvroegen waarom ze nooit betere vrienden waren geworden. In een lang uitgesponnen ‘Musical Genocide’ zaten flarden pop- en rockgeschiedenis verweven: een stukje ‘Smoke On The Water’ in de contrabas intro, een half ‘Papa Was a Rolling Stone’ tussen de strofen door… Porter haalde er bij wat hij wou, zonder uit te monden in een goedkope medley.

Naar adem happen kon je bij het nieuwe ‘Take My To The Alley’, een warm pleidooi voor wat meer barmhartigheid, of bij de smooth soul van ‘Hey Laura’ dat door de hele zaal lieflijk meegezongen werd. Diezelfde zaal bleef met een krop in de keel achter bij het fragiele ‘Water Under Bridges’, dat alleen de piano van Chip Crawford als gezelschap kreeg. Met hun twee reduceerden Porter en Crawford de Roma tot een intieme jazzkroeg, niet groter dan de legendarische Hnita-Jazz Club in Heist-op-den-Berg waar Porter jaren terug voet op Belgische bodem zette.

Met een stem als die van Gregory Porter is het makkelijk om te vervallen in allerlei stemacrobatie, maar overbodige exploten gaat hij steeds netjes uit de weg. Wanneer hij vocaal uithaalt, en dat doet hij weldegelijk regelmatig, komt dat nooit in de weg van de songs. Die mentaliteit herken je ook bij de rest van de band: geen pocherige solo’s van drummer Emanuel Harrold of altsaxofonist Tivon Pennicott, maar fracties van virtuositeit, altijd in dienst van het geheel.

Wanneer Porter met ‘No Love Dying’ zijn concert afrondde, had hij zijn status van grootste jazzstem van het moment nogmaals duidelijk bevestigd. Met zijn soul jazz bracht Porter zowel de vijftigers achteraan als de gillende jongedames helemaal vooraan moeiteloos in vervoering, wat hij ongetwijfeld opnieuw zal doen bij een volgend optreden in ons land. Dat de podia nog veel groter zullen worden, te beginnen met dat van Cactusfestival in juli, houdt deze man niet tegen. Integendeel, hoe groter die gospelkerk hoe beter.

Toon Heylen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content