Graham Parker & The Rumour @ AB: Waar waren de gifangeltjes gebleven?

Bruce Springsteen had zijn E Street band, maar Graham Parker had, althans in het begin van zijn carrière, The Rumour. Na een pauze van 32 jaar vonden zanger en groep elkaar terug op come-back cd ‘Three Chords Good’ en nog eens twee jaar later streken ze eindelijk nog eens neer in Brussel.

Lieden in het bezit van een goed stel oren stonden dinsdagavond voor een verscheurende keuze. Joe Henry speelde in de Handelsbeurs, The Arcade Fire verhitte het Sportpaleis en Graham Parker maakte met het herenigde The Rumour zijn opwachtung in de AB. Kiezen was verliezen, dus gingen we uiteindelijk voor de optie die de kleinste ecologische voetafdruk achterliet. In september vorig jaar kwam de inmiddels 63-jarige Parker al eens de temperatuur opmeten met een soloconcert in de Gentse Minard, maar toen we hoorden dat de man nu ook met zijn legendarische band voor een zittend publiek zou spelen, fronsten we toch even de wenkbrauwen. Want stond The Rumour niet voor een combinatie van Stones-achtige rammelrock met de pittige soul van Stax en Motown?

Waren er echt zo weinig tickets verkocht dat dit gecamoufleerd diende te worden door een tribune in de zaal neer te poten? Of gingen de organisatoren ervan uit dat de meeste fans van Graham Parker inmiddels geriatrische patiënten waren geworden? Nog irritanter was dat de aanvang van het concert volgens de website van de AB weliswaar om negen uur was voorzien, maar we, toen we om vijf voor negen de hoofdstedelijke rocktempel betraden, moesten vaststellen dat we de eerste vijf nummers al hadden gemist. Daar kregen we behoorlijk de smoor van in: de van Aretha Franklin bekende r&b-klassieker ‘Chain of Fools’, ‘Snake Oil Capital of The World’ (verreweg het beste nummer uit Parkers jongste cd), publieksfavorieten als ‘White Honey’ en ‘Hotel Chambermaid’: we zagen ze allemaal door de neus geboord. Maar niet getreurd: The Rumour had nog een klein anderhalf uur muziek in petto en in de loop van de set zouden de herkenningspunten elkaar in snel tempo opvolgen.

Mr Proper

Graham Parker, een boegbeeld van de Britse pubrockscene, dat tijdens de seventies de weg baande naar punk en new wave, stond destijds bekend als een ‘angry young man’. Die karaktertrek had hij gemeen met collega’s en generatiegenoten als Elvis Costello en Joe Jackson. Maar niets is voor altijd: in Brussel stond de zanger opvallend ontspannen op het podium en hadden venijn en sarcasme plaats geruimd voor warmte en zelfrelativerende humor. Parker, die als vanouds zijn ogen verborg achter een veel te grote zonnebril, manifesteerde zich voornamelijk als entertainer en dat bleek hem nu aanzienlijk beter af te gaan dan, pakweg, 35 jaar geleden.

Met ‘Flying Into London’ en het wiebelende ‘Wall of Grace’ liet hij alvast twee gloednieuwe songs op het publiek los. “The Rumour is zo’n groep die het bestaat met nummers uit te pakken uit platen die nog niet eens bestaan”, monkelde Graham Parker. De artiest was prima bij stem en ook zijn groep, die na ‘The Up Escalator’ ooit nog een uitstekende live-plaat opnam met Garland Jeffreys (‘Rock’n’Roll Adult’), stond er weer helemaal. De muzikanten creëerden een organische sound, die ooit wel eens met die van The Band was vergeleken, en beleefden duidelijk lol op het podium. Gitaristen Brinsley Schwarz en Martin Belmont speelden mooi tegen elkaar op en namen om beurten de solo’s voor hun rekening, terwijl het orgeltje van Bob Andrews het veerkrachtige ‘Pourin’ It All Out’ van kleur voorzag.

Toch klonk het allemaal wat minder urgent dan vroeger, alsof de songs per ongeluk in een vat Mr Proper terecht waren gekomen. Ook Andrews’ neiging, zeker wanneer hij piano speelde, in ‘Howlin’ Wind’, ‘Lady Doctor’, ‘Stick To me’ en ‘Get Started, Start A Fire’ alle gaatjes vol te proppen met opdringerige jazzy ornamenten, werkte ons regelmatig op de zenuwen. Gelukkig speelde de ritmesectie, met drummer Steve Goulding en bassist Andrew Bodnar, méér ’to the point’, wat in ‘Watch the Moon Come Down’ voor een broeierige spanning zorgde. De uit het recente ‘Three Chords Good’ gelichte songs, het vingerknippende ‘Live in Shadows’ en het naar country overhellende ‘That Moon Was Low’, maakten niet echt een onvergetelijke indruk. Goed nieuws daarentegen was dat Graham Parker & The Rumour tot vijf keer toe teruggrepen op ‘Squeezing Out Sparks’, nog steeds één van hun allerbeste lp’s, uit 1979.

Klauwen

‘Nobody Hurts You’, ‘Discovering Japan’, het pretentieloze ‘Local Girls’, het bittere ‘Love Gets You Twisted’ en de sobere trioversie van het abortus-epos ‘You Can’t Be Too Strong’ -misschien wel de beste song die Parker ooit uit zijn pen kneep- behoorden meteen tot de hoogtepunten van de avond. Pas tegen het overweldigende ‘Don’t Ask me Questions’ bereikte The Rumour echter de scherpte en het energiegehalte waar de groep tijdens haar beste jaren om bekend stond. Maar met het zwierige ‘Soul Shoes’, waarin Andrews een portie swingende boogie woogie uit het ivoor toverde, was het helaas al tijd voor de laatste bis.

G.P. (zoals hij zichzelf noemt) en zijn gezellen gaven in Brussel een aardig concert en bewezen dat ze, ook op middelbare leeftijd, nog steeds van wanten weten. Toch klonk de muziek ons iets te bezadigd in de oren. De zanger had de meeste gifangeltjes uit zijn songs verwijderd en ze daardoor één van hun wezenskenmerken ontnomen. Begrijp ons niet verkeerd: de terugkeer van The Rumour was ook voor ons een bron van vreugde. Alleen hoorde hun rock-‘n-rollvariant ietd harder te klauwen. Van een tijger mag je nu eenmaal geen gezapig spinnend huisdier maken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Chain of Fools / Hotel Chambermaid / White Honey /Snake Oil Capital of the World / Coathangers / Flying Into London / Howlin’ Wind / Wall of Grace / Live In Shadows / Lady Doctor / Love Gets You Twisted / Stick To Me / Watch The Moon Come Down / Get Started, Start A Fire / Discovering Japan / Nobody Hurts You / Pouring It All Out / Local Girls // You Can’t Be Too Strong / The Moon Was Low / Don’t Ask Me Questions // Soul Shoes.