De Belgjes op de Werchterposters zijn er al lang niet meer om rond de middag de trommelvliezen te masseren in afwachting van de laatste kutgroep uit Engeland. Goose stond hoog op de affiche en waarom de fuk niet.
What’s the fuss?
Doorheen de jaren nochtans al genoeg steekproeven ondernomen, maar nog nóóit is een concert van Goose ‘niet je dat’ gebleken. Au contraire, het was nadien altijd een beetje bijkrabbelen. Kortom: Goose ondergaan is nog altijd een zekerder belegging dan u binnenbroddelen op de Gentse vastgoedmarkt.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Dat had u niet eens overwogen. De kunst van Goose is dat het allemaal zo makkelijk lijkt: schallende scheepshoornsynths, Depeche Mode-achtige berijdingen van elektronische praal, carbonnetjes van Fade to Greyvan Visage afscheiden.
Vergeet dat. Wat Goose met de garde te lijf gaat, zijn geen maniërismes, geen verwezenlijkingen van anderen. De backdrop bestond uit hun vier gezichten en je kon wel doordenken waarom. Alleen déze jongens kennen de sleutel tot het geslaagd combineren van kekke harmonieën, V-gitaarsolo’s, vette dancedeunen, afgevijlde poprefreinen en adequate aanwendingen van de hi-hat. Allemaal zaken die God van zijn ontwerptafel en in onze nek heeft geveegd, denkend dat we ook dát wel weer zouden versjteren. We showed Him.
Come Home mondde, anders dan de plaatversie, uit in vlezige jarenseuventigrock. De ballen van Call Me bleken nog een stuk verder te kunnen indalen. En niet afsluiter Synrise maar wel Can’t Stop Me Now deed de saamhorigheid pieken op een wijze die ganzenvel teweegbracht. En wéér: beetje bekomen na afloop.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Elke keer als zanger Michael Karkousse zijn mond wijd opensperde, wist je: nog altijd neemt hij zo’n zoveelste triomftocht niet voor lief. Houden zo. (K.B.)
