Goat @ Cactusfestival: Beih!

© Wouter Van Vaerenbergh

Hoe lang gaat een gimmick mee? Niet zo heel lang, bleek uit het optreden van Goat, een Zweedse undergroundband waarvan de leden hun identiteit angstvalig geheim houden. Maar zit er aan dat mysterieuze imago ook een meerwaarde? Computer says no.

Op het podium dragen ze tribale maskers, hoofddeksels met pluimen en veelkleurige, excentrieke gewaden. Hun trancemuziek steunt op Afrikaanse en Oriëntaalse grooves, lange psychedelische gitaarsolo’s, een dubby bas, handpercussie en twee unisono zingende zangeressen die zich van een taal bedienen waarvan we de afkomst nog niet hebben weten te achterhalen. Het verhaal gaat dat ze afkomstig zijn uit het Noord-Zweedse dorp Korpilombolo, waar ze met zijn allen in een sekte-achtige commune wonen en zich te buiten gaan aan voodoorituelen.

u0022Hoe Goan’t?u0022 – u0022Het Goat goed, merci.u0022

Goat staat voor minimalistische dansmuziek, die steunt op circulaire gitaarmotiefjes en repetitieve ritmen. Het probleem met de uitgesponnen nummers uit platen als ‘World Music’ en ‘Commune’ is dat ze onderling verwisselbaar lijken: heb je er één gehoord, dan heb je ze eigenlijk allemààl gehoord. Hetzelfde geldt voor de visuele verpakking van de show: de twee ‘medicijnvrouwen’ die al dansend een mals regenbuitje leken af te smeken waren leuk voor even, maar na tien minuten verwerd alles tot herhaling en verslapte gaandeweg je aandacht.

Qua sound deed Goat in Brugge afwisselend denken aan TransGlobal Underground en Jah Wobble’s Invaders of the Heart, aan de zinderende Krautrock van Can en Amon Duül II, aan de bezwerende woestijnblues van Tinariwen. Met het juiste rookgerief bij de hand viel hier misschien wel van te genieten, maar wie nuchter was, stelde andermaal vast hoe eindeloos lang een uur kon duren.

In het publiek onderschepten we intussen een dialoog waaruit moest blijken dat Goat geen Zweedse maar West-Vlaamse roots mag worden toegedicht:

“Hoe Goan’t?”

“Het Goat goed, merci.”

Goat op Cactus: tien minuten opzwepend, daarna vijftig minuten boring as hell. We zullen de conclusie dus ook maar aan een geit overlaten: “Beih!”

Hoogtepunt: Euh, dat sikje net onder zijn kin.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content