GLIMPS 2013 @ Gent, dag 1: Jong talent uit onverwachte hoeken

Wie op zoek wil naar de muzikale helden van morgen of gewoon verder wil luisteren dan zijn oren lang zijn, loopt dit weekend rond op GLIMPS. Dit showcasefestival in de Gentse binnenstad, de Belgische tegenhanger van EuroSonic, zeg maar, is inmiddels aan zijn derde editie toe.

Een jong evenement zoals GLIMPS leidt onvermijdelijk aan enkele kinderziekten. In theorie sluiten alle concerten mooi bij elkaar aan en kan iedere bezoeker zijn eigen voorkeurparcours volgen. In de praktijk blijken de podia van, pakweg, Vooruit en het Lakenmetershuis, zo ver van elkaar verwijderd, dat je, om van de ene plek naar de andere te wandelen, al gauw twintig minuten onderweg bent. Daarbij loop je dan nog het risico dat, wanneer je eindelijk ter bestemming aankomt, de zaal vol is en je niet meer naar binnen kunt.

Ons overkwam het bij het Duitse Oum Shatt: getipt in de festivalfolder, maar geprogrammeerd in een zaaltje dat slechts een fractie van het aantal belangstellenden kon ontvangen. Frustratie alom bij de GLIMPS-gangers dus die, na een lange verplaatsing, het concert door hun neus geboord zagen.

Een festival waarbij bezoekers van de ene zaal naar de andere pendelen, werkt enkel wanneer het tijdschema streng wordt gerespecteerd. Helaas begon het optreden van Nadine Carina met ruim een half uur vertraging, waardoor onvermijdelijk ook de rest van je planning totaal in het honderd liep. De set van de zangeres was zelfs al tien minuten bezig, voor ook maar iemand op het idee kwam de zaallichten te doven. Evenmin leuk: dat haar set, in zaal Mengal, de hele tijd gestoord werd door een concert dat simultaan elders in het conservatorium plaats vond.

Kortom, de eerste avond van GLIMPS 2013 verliep organisatorisch met horten en stoten. Gelukkig zagen we ook nog mooie concerten van enkele beloftevolle acts, die ons tandengeknars alsnog wisten te overstemmen.

• NEØV (Café Video)

Als wij aan Finland denken, schieten ons meteen beelden van rendieren, eindeloze wouden en loepzuivere meren voor de geest. Maar ook van eigenzinnige kunstenaars met een hoogst apart gevoel voor humor, zoals cineast Aki Kaurismäki of romanschrijver Arto Paasilinna. De Finse muziekscene wordt bij ons in de media doorgaans nogal stiefmoederlijk behandeld. Toch betekent dat niet dat er geen Fintastische dingen gebeuren. Een groep die de samenstellers van GLIMPS alvast wél kon vermurwen was Neøv, een kwintet uit Kuopio dat zowel geïnspireerd wordt door shoegaze als door melodieuze indiepop, maar uit die genres zijn eigen sound destilleert.

In de muziek van Neøv hoorde je de weidsheid van het landschap waar de leden in waren opgegroeid. Ze klonk warm en glaciaal tegelijk en was meticuleus gearrangeerd, zonder dat het heldere geluidsbeeld er onder leed. Nummers uit ‘Orange Morning’, de debuut-cd van het vijftal, zoals ‘Daydream City’, ‘Morning Fire’ (waar een sierlijke trompet doorheen blies) en het wat forsere ‘Mellow’ -ja, ook dat was Finse grapjasserij- blonken op het eerste gehoor misschien niet uit in originaliteit, ze bleven wél als mistbanken in je hoofd hangen.

Neøv was niet het soort band dat je met een goedgeplaatste uppercut buiten westen mepte. Hij wist de toeschouwer veeleer langzaam te bedwelmen met een dromerige stem, breed uitwaaierende gitaren, afwisselend ijle en brommende keyboards en een ritmesectie die al eens buiten de lijntjes durfde te kleuren. Majestueus en intimistisch tegelijk, dus. Een bescheiden ontdekking.

Video

• HUNDREDS (Zaal Miry)

Op GLIMPS werd een ongelijke strijd gevoerd: de ene groep moest het er met een rudimentair cafépodium stellen, de andere kreeg een mooi theaterzaaltje met een perfecte klank ter beschikking, waardoor ze zich in optimale omstandigheden aan het publiek kon presenteren. Hundreds, een broer/zusduo uit Hamburg wist zelfs zijn prachtige visuals te gebruiken en deed daar duidelijk zijn voordeel mee. Het timbre van de zangeres deed een beetje denken aan dat van Louise Rhodes van Lamb, terwijl de pianist afwisselend een synthesizer bediende, verknipte stemmen en samples uit zijn laptop toverde en voortdurend prikkelende beats en loops in het rond strooide.

Hundreds serveerde een mengvorm van knisperende indietronica en catchy dancepop, waarin onderhuids allerlei verrassende dingen gebeurden. Het stel wisselde nummers uit zijn drie jaar oude debuut af met materiaal uit zijn in maart te verschijnen nieuwe cd ‘Aftermath’.

De Duitsers maakten muziek met twee snelheden: onder een statige torch song als ‘Fighter’ hielden zich steevast nerveuze ritmen schuil. In het vingerknippende ‘Happy Virus’ herinnerde de zangstijl van Eva Milner, die niet terugdeinsde voor een excentriek danspasje meer of minder, zelfs even aan die van Peggy Lee. “Meestal gebruiken we veel rook op het podium, maar die hebben we nu niet. Daardoor voel ik me een beetje naakt”, bekende de chanteuse.

De overtuigingskracht van de muziek was er echter niet minder om. Philipp Milner transformeerde het zaaltje van het conservatorium bij momenten in een regelrechte disco, maar toonde tijdens ‘Grab the Sunset’ dat hij ook jazzy en klassiekerige motiefjes in de vingers had. Tijdens ‘Let’s Write the Street’ hamerde hij zelfs op de toetsen als een volleerde minimalist. Een knap concert van een gezelschap dat we vanaf nu nauwlettend in de gaten zullen houden.

Video

• NADINE CARINA (Zaal Mengal)

Voor de aangenaamste verrassing tijdens de eerste GLIMPS-avond zorgde Nadine Carina, een 27-jarige Zwitserse van gemengd Italiaans-Kroatische afkomst, die tegenwoordig vanuit Liverpool opereert. Ze maakt dromerige, elektronische folk waarvoor ze gebruik maakt van een keyboard, een laptop, diverse speelgoedinstrumentjes en veel vervormingsapparatuur. Een andere gadget die in haar werk een belangrijke rol speelt, is een loop station, wat haar toelaat meerdere geluidslagen op elkaar te stapelen en, net als Juliana Barwick, met zichzelf in close harmony te zingen.

Het resultaat klinkt nu eens speels en charmant, zoals Soko op haar beste momenten, dan weer atmosferisch en sprookjesachtig, zij het altijd met een lofi-inslag.

“Het is de eerste keer dat ik in België speel, maar ik beleef hier de tijd van mijn leven”, meldde Nadine Carina giechelend, terwijl ze achtereenvolgens een duimpiano en een xylofoontje manipuleerde. In ‘Lovely Days’ en de berçeuse ‘Sing Me To Sleep’ stonden kinderlijke verwondering centraal, maar de zangeres trok ook de aandacht met haar gruizige, altijd inventieve elektrobeats en haar experimenten met reverb. Carina speelde tussendoor enkele nummers op akoestische gitaar, maar daarin klonk ze net iets minder overtuigend.

Tot de hoogtepunten behoorden enkele songs uit haar pasverschenen ep ‘Things That People Love To Remember’, zoals het mijmerende ‘The Love’, ‘Shores’ en het walsje ‘The Sheep’, opgedragen aan de gelijknamige Britse groep met wie Nadine Carina blijkbaar bevriend is. De artieste speelde een even innemende als fascinerende set die haar in Gent alvast een horde nieuwe fans heeft opgeleverd.

Video

Dirk Steenhaut