Glen Hansard op Werchter: Inzet dwingt tot overgave

© Wouter Van Vaerenbergh

Artiesten die het lef hebben zich echt te smijten, zijn even zeldzaam als neushoorns op de maan. Behalve in Ierland dan, waar met behulp van een fiddle en een horlepiep al menige pub in vuur en vlam is gezet. Ligt het aan de Guinness of nog sterkere brouwsels? In ieder geval zorgde Glen Hansard ervoor dat er echt iets gebeurde in Werchter.

What’s the fuss?

Als er één meneer is met wie wij in het Iernamaals tot een potje kleurenwiezen te bewegen zijn, dan wel Glen Hansard, een all round-sympathieke peer uit Dublin die met The Frames minstens vijf hoogst intense en dus essentiële langspelers heeft afgescheiden. Die groep vierde vorig jaar nog haar twintigste verjaardag, maar moest er, bij gebrek aan succes buiten het thuisland, helaas de brui aan geven. Met The Swell Season en onder zijn eigen naam slaagde Hansard er wél in op grote schaal door te breken. Zijn jongste cd’s bevatten zeker niet zijn beste werk, maar live staat de Ier altijd garant voor wat we gemakshalve ‘een ervaring’ zullen noemen.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Even leek de aanblik van schuimende bierkragen ons een aanlokkelijk alternatief voor het optreden van Uncle Glen, omdat de man zich aan iets teveel pathos bezondigde. Het tussen folk en gospel balancerende ‘Winning Streak’ en ‘My Little Ruin’ konden, wat ons betreft, dan ook niet wedijveren met het oudere werk. Hansard is echter het type artiest dat er met veel inzet en overgave in slaagt ieder concert tot een gebeurtenis te maken. Bovendien had hij kosten noch moeite gespaard om het publiek een fijne show voor te schotelen.

Er stond dus veel volk op het podium, waaronder drie strijksters en drie toeters. Zo kwam hij tot een vorm van Celtic soul die schatplichtig was aan die van zijn held Van Morrison. Het is geen toeval dat Hansards vertolking van ‘Astral Weeks’ voor een kantelmoment in de set zorgde. ‘Love Don’t Leave Me’ kreeg dank zij de blazers de nodige swing geïnjecteerd en tijdens het bluesy ‘Way Back in The Way Back When’ wist de artiest de toeschouwers massaal aan het zingen te krijgen, ook al hadden velen onder hen de song wellicht nog nooit gehoord. “If you sing from the heart, you never sing out of tune”, klonk het uitnodigend.

Met het kolkende ‘Revelate’ en het van de Pixies geleende ‘Where Is My Mind’ mochten er eindelijk enkele prikkeldraadgitaren van stal en hoorden we, tot onze grote vreugde, de hoogdagen van The Frames herleven. Het publiek raakte dermate door het dolle heen dat er tot twee maal toe gebist mocht worden: eerst met ‘Baby Don’t You Do It’, een Motown classic van Marvin Gaye die eerder al eens door The Who onder handen was genomen, en de fraaie soulballad ‘Her Mercy’. Zo deed Glen Hansard ons aanvankelijke skepticisme smelten als sneeuw voor de zon. Een prestatie die we graag belonen met een extra ster.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

Glen Hansard heeft een grote voorliefde voor gehavende Takamine-gitaren die gaten in de klankkast vertonen waar ze niet echt thuishoren. Zo’n instrument beroerde hij toen hij, schouwer aan schouder met contrabassist Joe Doyle, Astral Weeks’ inzette. Een moment om in te lijsten.

Bekijk hier de concertbeelden

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content