Girls in Hawaii ‘unplugged’ @ Bozar: Verrassende accentverschuivingen

Girls in Hawaii © Yvo Zels

Verstild hoeft niet per se saai te zijn. Dat blijkt overtuigend uit ‘Hello Strange’, de pasverschenen live-cd van Girls in Hawaii, met ‘stekkerloze’ versies van oude en nieuwe songs. Het concert van de groep in Bozar verliep volgens dezelfde formule en werd door het publiek zeer gesmaakt.

DA GIG: Girls in Hawaii ‘unplugged’ in Bozar, Brussel op 9/12.

IN EEN ZIN: De liedjes hadden iets van een huis waarvan het grondplan hetzelfde was gebleven, maar waarvan het interieur een ingrijpende gedaanteverwisseling had ondergaan.

HOOGTEPUNTEN: ‘Bees & Butterflies’, ‘Catwalk’, ‘Mallory’s Heights’, ‘Misses’, ‘Couples on TV’, ‘Leviathan’, ‘Organeum’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE va Lio Vancauwenberghe: “We zijn ontroerd en overweldigd en voelen ons zeer gelukkig omdat we op deze fantastische plek vanavond in jullie gezelschap mogen vertoeven.”

Girls in Hawaii blijven, zeker in het zuiden des lands, bijzonder populair. Waar Marianne Faithfull onlangs niet in slaagde, kreeg de Waals-Brabantse groep dus wél voor elkaar: het Paleis voor Schone Kunsten uitverkopen tot het laatste zitje. Het sympathieke sextet vierde in Brussel de slotavond van een korte theatertournee met een optreden dat uitmondde in een regelrechte triomf.

Een opsteker, want de weg van Girls in Hawaii is niet altijd over rozen gegaan. Toen drummer Denis Wielemans in 2010 bij een tragisch verkeersongeval om het leven kwam, zag het er lang naar uit dat het gezelschap nooit meer samen zou spelen. Maar na een lange rouwperiode, maakte het vorig jaar een verpletterende come-back met zijn derde cd ‘Everest’, waarop het verwerkingsproces werd vergeleken met het beklimmen van de hoogste berg ter wereld. Dat de Girls er uiteindelijk toch in slaagden hun vlag op de top te planten, was een teken dat ze, alle tegenslagen ten spijt, hun vitaliteit hadden teruggevonden.

Momenteel maken de bandleden zich klaar om voor die sleutelplaat een opvolger klaar te stomen en

hun huidige Minimum Voltage Tour levert hen het perfecte alibi om alvast een beetje warm te draaien. Zeventien songs werden herkneed met het oog op intiemere zalen, al vroeg de groep zich halverwege haar set terecht af of Bozar nog wel aan die definitie beantwoordt. De ‘inpluggend’-sound van de Girls is alvast gedocumenteerd op de in Louvain-la-Neuve opgenomen live-cd ‘Hello Strange’, een aangenaam tussendoortje waar geen enkele fan aan voorbij kan gaan.

Weemoed

Die sobere muzikale aanpak leidde ook op het podium tot een aantal verrassende accentverschuivingen. De liedjes hadden iets van een huis waarvan het grondplan hetzelfde was gebleven, maar waarvan het interieur een ingrijpende gedaanteverwisseling had ondergaan. De twee frontmannen bespeelden dit keer uitsluitend akoestische gitaren, Brice Vancauwenberghe boog zich in vrijwel ieder nummer over een vibrafoon en Daniel Offerman werd dit keer in het gezelschap van een -vaak aangestreken- contrabas gesignaleerd. Daardoor kwamen in de songs nieuwe details bloot te liggen die je bij eerdere beluisteringen waren ontgaan.

Op het menu stonden nummers uit alle studioplaten van Girls in Hawaii. Toch was er ook ruimte voor het afgelopen zomer verschenen ‘Refuge’, een ep met songs die dateerden uit de sessies voor ‘Everest’, maar qua stijl en sfeer uiteindelijk niet op die cd bleken te passen. Dat Girls in Hawaii ze niet als afdankertjes beschouwen, bleek uit het feit dat de meeste tracks uit dat werkstuk In Brussel ten gehore werden gebracht. Zo opende de groep met ‘Where Do Your Tears Come From?’ en zat ook het prachtige ‘The Creek’, waarin vier van de zes bandleden een keyboard bewerkten, vooraan in de set.

Naar goede gewoonte wisselden de twee spilfiguren, Antoine Wielemans en Lionel Vancauwenberghe, elkaar af achter de microfoon. Door de unplugged-context kwam de nadruk, meer nog dan vroeger, op de teksten en de zangpartijen te liggen en viel extra op dat het onbeholpen, foutief uitgesproken en niet altijd even grammaticale Engels de achilleshiel van de groep blijft. Maar dat was het enige minpunt. Girls in Hawaii grossiert namelijk in catchy, niet zelden meerstemmig gezongen melodieeën die doordrenkt zijn met meer dan één vleugje weemoed en melancholie. De muzikanten wisselden regelmatig van instrumenten, wat leidde tot een voortdurend wisselende klankkleur.

Ovatie

Uiteraard plukten de Girls nog regelmatig uit ‘Everest’. Dat leverde eh… piekmomenten op zoals het donkere ‘Mallory’s Heights’, het met Beatles-harmonieën versierde ‘Head On’ en het elegische ‘Misses’, waarin Daniel Offerman zowaar een blokfluit boven haalde, François Gustin een pedalsteel liet huilen en Antoine Wielemans zich liet gaan op percussie. In de door Offerman gezongen berçeuse ‘Couples on TV’ doken dan weer een mandoline en een harmonium op, zodat je als toeschouwer de oren beef spitsen en altijd bij de les bleef. Van de nieuwe songs onthielden we ‘Leviathan’, aangestuurd door fraaie fingerpicking, en het energieke ‘Build A Devil’, waarin het twangy gitaargeluid uit een synth bleek te komen.

Drummer Boris Gronemberger droeg er zorg voor dat het de songs, ook in hun overwegend akoestische versies, nooit aan punch ontbrak. Daar deed het pulserende, grondig verbouwde ‘Rorschach’ zijn voordeel mee, maar ook het gedreven ‘Catwalk’ (uit debuut-cd ‘From Here To There’), dat door het loyale publiek met een langdurig applaus werd beloond. Tussendoor kwamen Girls in Hawaii op de proppen met een vrij getrouwe uitvoering van Neil Youngs ‘Heart of Gold’, met Gustin op harmonica (uit diezelfde periode had de groep jaren geleden al eens ‘Out on the Weekend’ gecovered). Daarna nam Lio Vancauwenberghe plaats aan het klavier, met het oog op ‘The Spring’, waar de overige bandleden allerlei vormen van ‘bruitage’ aan toe voegden, en ‘Switzerland’, dat voorzien was van percussieve orgelklanken en een Beach Boys-achtig koortje.

De enige bis was een subliem gespeeld, met minimale middelen vormgegeven ‘Organeum’. De begeleiding kwam uitsluitend van een vibrafoon, contrabas en xylofoon, terwijl de groepsleden broederlijk naast elkaar de zangpartijen invulden. Dit was geniaal in zijn soberheid, vooral omdat je nooit het gevoel kreeg dat er iets ontbrak. De toeschouwers lieten hun liefde en appreciatie blijken middels een staande ovatie, maar blijkbaar waren Girls in Hawaii zelf ook overrompeld door dit succes, want méér extraatjes hadden ze niet ingeoefend. Niet gekniesd echter: het zestal trakteerde in Brussel op een ronduit uitstekend concert, dat ons nu al doet uitzien naar zijn eerstvolgende langspeler. Het blijft warm in Hawaii.

DE SETLIST: Where Do Your Tears Come From? / This Farm Will End Up In Fire / Bees & Butterflies / Catwalk / The Creek / Mallory’s Heights / Misses / Couples on TV / Head On / Rorschach / Leviathan / The Fog / Heart of Gold / The Spring / Switzerland / Build A Devil // Organeum.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content