Na het tragische verkeersongeval waarbij hun drummer het leven liet, kwamen Girls in Hawaii in een drie jaar durende coma terecht. Maar inmiddels heeft de groep haar levenslust teruggevonden. Haar concert in een uitverkocht Koninklijk Circus werd een triomfantelijke comeback.
DA GIG: Girls in Hawaii in Koninklijk Circus, Brussel op 21/11.
IN EEN ZIN: Zelden een dood gewaande band gezien die zo overtuigend als een feniks uit zijn as verrees als Girls in Hawaii.
HOOGTEPUNTEN: ‘Not Dead’, ‘Sun of the Sons’, ‘Summer Storm’, ‘Misses’, ‘Switzerland’, ‘Mallory’s Heights’, ‘Organeum’, ‘Flavor’….
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Lio Vancauwenberge: “Zo, we hebben dus toch nog minstens 1.600 fans in Brussel. Ik kan jullie niet vertellen hoe veel het voor ons betekent dat de kaartjes voor onze optredens hier zo snel de deur uitgingen.”
Tijdens hun tienjarige bestaan hebben Girls in Hawaii, een indiepopband uit het Waals-Brabantse Eigenbrakel, zowel de hemel als de hel gezien. In geen tijd werden ze razend populair in Franstalig België en bij onze Gallische zuiderburen. Hun eerste twee langspelers verkochten als zoete broodjes en hun concerten ontvouwden zich voor uitverkochte zalen. De Europese opmars van de Girls leek niet te stuiten, tot in mei 2010 het noodlot toesloeg: de nacht na een optreden met Hallo Kosmos verongelukte drummer Denis Wielemans, de jongere broer van zanger-gitarist Antoine, op de Brusselse ring. De verslagenheid onder zijn medemuzikanten was zo groot dat het op dat moment ondenkbaar leek dat Girls in Hawaii ooit nog samen op het podium zouden staan.
Alle groepsleden verwerkten het verlies op hun eigen manier: in isolement of bij elkaar. Zo krabbelden ze geleidelijk overeind en begonnen ze weer muziek te maken. Hun trauma’s werden bezworen met songs die hun weg vonden naar de onlangs verschenen cd ‘Everest’, een imposant werkstuk waarop leegte en gemis worden gecountered door een hervonden ‘joie de vivre’. De titel van de plaat staat symbool voor de weg die Girls in Hawaii tot dusver hebben afgelegd: één met hoge pieken en diepe dalen. Maar de verwijzing naar de hoogste berg ter wereld geeft vooral aan dat de heren de klim nog niet hebben opgegeven.
De jongste maanden heeft het sextet veel in het buitenland gespeeld, tot in IJsland en China toe. Maar de optredens waar de Girls tegelijk met de meeste spanning én een bang hart naar uitkeken, waren die in hun eigen (geadopteerde) stad. De shows in het Koninklijk Circus en de AB raakten in een vloek en een zucht uitverkocht en dat wees niet alleen op een loyaal publiek maar ook op hooggespannen verwachtingen. Het werd een emotionele thuiskomst waarbij de uitzinnige fans de groep meteen in de armen sloten. “C’est bon de vous voir”, was het enige dat Lio Vancauwenberge, een van de twee frontmannen, aanvankelijk kon uitbrengen.
Zelfvertrouwen
Op het podium straalden Girls in Hawaii tegelijk zelfvertrouwen en breekbaarheid uit. Je kunt je voorstellen hoeveel tegenstrijdige gevoelens er in het Circus door de hoofden van de muzikanten moeten hebben geflitst, maar gaandeweg leken de Girls zich meer te amuseren en op te gaan in hun muziek. De songs uit ‘Everest’ vormden weliswaar de rode draad in de set, maar het oudere werk werd zeker niet verwaarloosd. In Brussel greep de groep zelfs opvallend vaak terug op haar debuut-cd ‘From Here to There’.
Girls in Hawaii zijn gezegend met twee puike, gitaarspelende zangers en songwriters en dus namen Vancauwenberge en Antoine Wielemans om beurten het voortouw, waarbij ze elkaar meestal meesterlijk aanvulden. Op het menu stond dromerige pop die rijk was aan details, gekruid werd met meerstemmige en melodieën van het type dat zich, net als die van Grandaddy, meteen in je geheugen nestelde. De boodschap van ‘Not Dead’ had nog iets dubbelzinnigs, maar ‘We Are the Living’ bruiste en sprankelde van vitaliteit. De sound steunde dan weer op een knap evenwicht tussen de drie gitaren, de keyboardverrichtingen van nieuwkomer François Gustin en de occasionele Moog-bijdragen van bassist Daniel Offermann.
Tijdens ‘Here I Belong’, een soort soulballad met een vroege sixties vibe, verscheen, bij wijze van verrassing, An Pierlé als gastzangeres ten tonele. Later, tijdens de bissen, zou ze haar stem ook nog lenen aan het bitterzoete ‘Organeum’. Dat Girls in Hawaii hun oude élan hebben teruggevonden, bleek onder meer uit het opgewekte en uptempo gespeelde ‘Sun of the Sons’, een flard tijdloze pop met ontwapenend charmante Beach Boyskoortjes, en het energieke ‘Time to Forgive the Winter’, waarin Gustin zijn klavieren ruilde voor een gitaar. Ook het supercatchy, naar garagerock geurende ‘Summer Storm’ waaide niet onopgemerkt voorbij.
Remmen los
Het naar de keel grijpende ‘Misses’, met mooi uitgebalanceerde akoestische gitaar en door niet minder dan drie keyboards aangebrachte, subtiele geluidslaagjes, werd gevolgd door twee potentiëke radiohits: het stuwende ‘Switzerland’ en het licht psychedelische ‘Rorschach’. Een ander hoogtepunt was het epische ‘Mallory’s Heights’, het sleutelnummer uit de nieuwe plaat. Het was het eerste dat Antoine Wielemans schreef na de dood van zijn broer en het handelt over een Britse alpinist die tijdens de jaren twintig van de vorige eeuw spoorloos verdween toen hij nog slechts 275 meter van de top van Mount Everest verwijderd was. Brice Vancauwenberge speelde hier een prachtige slidesolo, terwijl Gustin zwierige strijkersmotiefjes uit zijn toetsen toverde.
Op de backdrop achter de groep was een vergrote versie van het schilderij ‘Zeeberg’ van Thierry De Cordier te zien. Een sterk beeld dat ook op de hoes van ‘Everest’ prijkt en in combinatie met de ingenieuze belichting telkens nieuwe sferen opriep: van een benevelde zonsopgang tot een heldere sterrenhemel. De set eindigde met de stuiterende Pixies-hommage ‘Grashopper’, een van de oudste nummers van Girls in Hawaii, dat pas onlangs werd vrijgegeven op de rarities-cd ‘Besides’. Wielemans mismeesterde een harmonica en nieuwe drummer Boris Gronemberger haalde zijn explosiefste roffels boven. Tijdens de laatste toegiften kreeg de volumeknop een fikse ruk naar rechts, met het oog op het aan Pavement verwante ‘This Farm Wil End Up in Fire’ en het op de gemuteerde riff van ‘You Really Got Me’ gebouwde ‘Flavor’. Tijdens dit laatste liet de groep alle remmen los en was rock-‘n-roll het ordewoord.
De emotionele ontlading bij het publiek was groot. Velen hadden Girls in Hawaii duidelijk gemist en toonden zich verguld met hun terugkeer. Het was dan ook een voortreffelijk concert waar je, op het rare Engels van de twee spilfiguren na, geen speld tussen kon krijgen. ‘What doesn’t kill you makes you stronger’, luidt het cliché. Girls bewezen met verve dat sommige clichés gewoon wáár zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Wars / Not Dead / We Are the Living / The Fog / Suns of the Sons / Time to Forgive the Winter/ Changes Will Be Lost / Here I Belong / Casper / Summer Storm / Misses / Switzerland / Rorschach / Mallory’s Heights / Birthday Call / Grasshopper // Organeum / Found in the Ground / This Farm Will End Up in Fire / Flavor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier