Gent Jazz, dag 4: ontroering na onverwachte breuk bij Balthazar, de heerlijke swing van Flat Earth Society

Gent Jazz beleefde een schitterende zondagavond, met Jinte Deprez en de zijnen die nog maar eens hun uitzonderlijke klasse demonstreerden (ondanks de pijn en de Dafalgans), en Flat Earth Society, goed voor het zonnigste concert tot nu toe.

‘Ziejewel, ik wìst dat dit niks voor mij ging zijn’, hoorden we een latina met een Oost-Vlaamse tongval zeggen, toen Flat Earth Society z’n eerste nummer inzette. Dit is veel te moeilijke muziek voor mij. Een kwartierje later stond dezelfde schone uitgelaten te dansen voor het podium.

Even nà het optreden verklaarde Mauro Pawlowski: “Tja, dat kan gebeuren in een bezetting waar ik het niet voor het zeggen heb, dan dreigt er al eens toegankelijkheid en swing binnen te sluipen”.

Wij waren in elk geval niet rouwig om dat ‘binnensluipen’. ‘Me standard, you poor’ was het begin van een opvallend toegankelijke en swingende set. Zappa was de hele tijd nadrukkelijk aanwezig, maar we hoorden ook nerveuze grootstadsfunk, flarden van’Minnie the Moocher’, ‘A night in Tunesia’, zelfs een streepje Henry Mancini. Tijdens Zappa’s ‘Take your clothes of when you dance’ wandelde de baby elephant door op weergaloze wijze door een een porceleinwinkel. Vijftien muzikanten op het podium, en dat was er niet één te weinig of teveel.

Mauro’s rol bleef het eerste deel van het concert opvallend ingetogen, efficiënt en ingebed in het geheel. De scheurende gitaren waren in de eerste plaats voor rekening van Pierre Vervloesem. En als z’n gitaar er al eens bovenuit huilde, dan deed ze ons meer denken aan John Mayall dan aan Zappa. Niet dat we dat erg vonden.

Vanaf ‘Solitude’ – alweer van Zappa – mocht Mauro ook als crooner aan de bak. Sober, en met een bijna-snik in de stem liet hij solitude rijmen op gratitude, in een nooit door Zappa uitgebrachte ode aan diens vrouw.

Een hele set lang droop het speelplezier van de gezichten, zowel òp als vòòr het podium. Flat Earth Society speelden het tot nu toe zonnigste concert op de tot nu toe zonnigste dag van de zomer.

“Ik hoop dat we niet te routineus overkomen,verzuchtte Maarten Devoldere een uurtje vòòr het grote ‘home coming’ concert van Balthazar. “We zijn alweer een tijd onderweg, en we staan ook al erg vroeg geprogrammeerd. Anderzijds is het onze thuisstad en we hebben hier al een eeuwigheid niet gespeeld. Dat zal wel helpen om ons op te laden, zeker?”

De groep betrad ontspannen het podium. Beide frontmannen in hemdsmouwen, Jinte Deprez opvallend scherp en bebaarder dan ooit. De band stak van wal met ”Nightclub’, en dat was zoveel als een mission statement. Zelfverzekerd, geruggensteund door een collectie fenomenale songs, en intussen uitgegroeid tot geweldige performers – bij elke passage merk je weer hoe de leden van Balthazar hun individuele podiumpersona nog wat verder hebben uitgediept een aangescherpt.

‘Leipzig’ werd op de tourbus geschreven – en opgenomen – en dat is er nog steeds aan te horen, er wordt gefeest, van hot naar her gejaagd, landschappen razen voorbij en heimwee en tourparanoia steken af en toe de kop op. ‘Boatman’, prachtige ‘eerstegeneratiebalthazar’, neemt een wat vreemde start, rommeliger, hortend en stotend, om zich dan te herpakken en uit te eindigen in een waas van feedback.

‘I can’t wait any longer’ lijkt even later te beginnen als een akoestische versie – de eerste akkoorden – van Bad Moon Rising, om zich vervolgens te ontspinnen tot een pakkend, hunkerend duet Tussen Jinte Deprez en Patricia Vanneste. Om ons heen worden kaken op elkaar geklemd en ooghoeken uitgewreven. Tranen bij klaarlichte dag. In de jubelende finale is er weer troost voor iedereen. ‘Sinking Ship’ is nog zo’n song waarbij een mens wel kan huilen van geluk. Een tussendoortje, maar zo mooi. De dubbele vioolintro – Patricia en Jinte – is nog zo’n heerlijk moment.

Af en toe vielen de langere pauzes tussen de nummers op. Na het concert blijkt dat Jinte Deprez regelmatig verzorging nodig had, nadat hij tijdens het openingsnummer een fikse tik had gekregen van Devoldere’s gitaarhals. ‘Wellicht een barst in de voorarm, misschien een breuk’, zo luidde de diagnose na de show. Deprez zélf bleef nochtans de hele show rondspringen en pop-, rock-, en bluesidiomen rondstrooien alsof er niets aan de hand was.

Jinte Deprez – met een pijnlijke grijns: “Tja… Professioneel, hé. Tussen de nummers kwamen ze de hele tijd met ijs aandraven en ik heb ook aan pak Dafalgans geslikt. Maar vanaf die tik was de concertervaring voor mij voorbij. Ik kon me alleen nog concentreren op het verbijten van de pijn en doorspelen. Halfweg wilde ik echt stoppen. En toen begon de Dafalgan ‘in te kicken’…

Ondanks de pijn en de Dafalgans zorgden Deprez en de zijnen voor een uitzonderlijk concert. Zestien nummers lang, van Nightclub tot ‘The man who owns the Place’ demonstreerden Balthazar nog maar eens hun uitzonderlijke klasse.

Peter Lissens