Toen hij vorig jaar zijn vierde cd ‘catholic’ uitbracht, verbrak Gavin Friday daarmee zestien jaar stilte aan het platenfront. Die lange afwezigheid heeft zijn populariteit echter niet aangetast.
DA GIG: Gavin Friday in Handelsbeurs, Gent op 18/2.
IN EEN ZIN: Tijdens enkele songs uit zijn jongste cd voelden we onze aandacht verslappen, maar op zijn beste momenten toonde Friday zich nog steeds een bevlogen performer op het kruispunt van rock, chanson en cabaret.
HOOGTEPUNTEN: ‘Apologia’, ‘Rags to Riches’, ‘Next’, ‘Caruso’, ‘King of Trash’, ‘Perfume’..
DIEPTEPUNTEN: ‘A Song That Hurts’, ‘Blame’.
BESTE QUOTE: “Wanneer hebben jullie voor het eerst iemand gekust? En dan bedoel ik het échte werk. Laat me jullie een geheim vertellen. Het was 1971, ik zat op de BBC naar ‘Top of the Pops’ te kijken en toen bleek dat Marc Bolan & T. Rex op nummer-één stonden met ‘Metal Guru’, heb ik…. het tv-scherm afgelikt.”
Toen hij vorig jaar zijn vierde cd ‘catholic’ uitbracht, verbrak Gavin Friday daarmee zestien jaar stilte aan het platenfront. Die lange afwezigheid heeft zijn populariteit echter niet aangetast. De 52-jarige Ier speelt weer voor uitverkochte zalen en ook de Handelsbeurs liep dus in geen tijd vol.
“De beste songs gaan altijd over liefde, seks en dood”, vertelde Friday in Gent. Instemmend gemompel in de zaal, want de meeste toeschouwers waren inmiddels oud genoeg om terzake enige ervaringsdeskundigheid te hebben verworven. Voor velen was het hoe dan ook een blij weerzien. Tenslotte verschenen de vorige cd’s van de artiest al zó lang geleden dat ze antikwarische waarde hebben gekregen en er nu op het internet heuse fortuinen voor worden neergeteld.
Niet dat Gavin Friday al die tijd languit onder een palmboom lag te niksen. Hij schreef soundtracks voor films en theater, zette zijn eerste stappen als acteur, werkte samen met Gavin Bryars en The Royal Shakespeare Company en trotseerde tussendoor ook enkele zware stormen in zijn privé-leven. Zijn vader stierf, zijn huwelijk liep op de klippen en een rugletsel hield hem maandenlang in bed. Bovendien kwam er een einde aan zijn alliantie met Maurice Seezer, de man die zijn teksten al sinds 1989 van muziek had voorzien. Zelf vergelijkt Friday zijn jongste cd ‘catholic’ (zonder hoofdletter) met “ontwaken uit een diepe slaap”. Het is een plaat waarop een gelouterde zanger terugblikt op zijn afkomst en beseft dat hij alleen gelukkig kan worden als hij erin slaagt de dingen los te laten.
‘catholic’ is een eerlijk, kwetsbaar werkstuk dat, door zijn saaie muzikale verpakking, ondergetekende helaas slechts matig kan bekoren. De meeste songs missen contouren, drijven voorbij op een vlot van ijle, zweverige synths en geprogrammeerde beats en dienen zich aan als het soort gepolijste ambient pop waar men in slaapklinieken insomniapatiënten mee behandelt. In Gent liet Gavin Friday zich weliswaar bijstaan door de vijfkoppige band die ook op zijn recentste plaat te horen is, maar wat een verschil: op het podium kregen ‘Where d’Ya Go? Gone’ en het bandeloos rockende ‘Perfume’, dank zij de aanwezigheid van een celliste en twee gitaristen, een dosis power, vitaliteit en reliëf die nu gelukkig wèl voor de broodnodige dynamiek zorgde.
Met opener ‘Caucasian Walk’ herinnerde Friday het publiek nog even aan zijn roots bij de controversiële postpunkband Virgin Prunes, die tijdens de eighties in het conservatieve Ierland behoorlijk wat keet schopte. Ook een zekere theatraliteit was de zanger nog steeds niet vreemd: hij schonk zichzelf op tijd en stond een glaasje rode wijn in, zong occasioneel door een megafoon en reageerde ad rem op kreten van het publiek. In wezen is de zanger uit Dublin een music hall-entertainer die zich veeleer spiegelt aan de Europese dan aan de angelsaksische traditie en meer geleerd heeft van Jacques Brel, Brecht & Weill en het Weimarcabaret dan van, pakweg, The Beatles of The Stones. Dat bleek niet alleen uit zijn doorvoelde cover van ‘Au suivant’ (het tot circuswalsje verbouwde ‘Next’), maar ook uit het materiaal van zijn eerste en nog altijd beste soloplaat ‘Each Man Kills The Thing He Loves’. ‘Rags to Riches’, het schuimbekkende ‘Another Blow on the Bruise’ en het even sober als behoedzaam gebrachte ‘Apologia’ groeiden, niet toevallig, uit tot hoogtepunten in de set.
Gavin Friday blijft een uitstekende zanger die in een handomdraai van diep, Leonard Cohen-achtig parlando weet op te klimmen naar een hoge falset. Die truc paste hij destijds al toe op ‘Adam’N’Eve’, waaruit hij in de Handelsbeurs het sierlijk op en neer deinende ‘I Want To Live’ en de gedreven Marc Bolan-hommage ‘King of Trash’ plukte. Op het menu stonden voorts een memorabele versie van ‘Caruso’ (“de eerste popster uit de twintigste eeuw”) en het als glitterbaldisco vermomde ‘Angel’. Tijdens dat laatste maakte Friday een wandelingetje door de zaal, wat wellicht verklaart waarom het nummer zo tergend lang werd uitgesponnen. Het was overigens niet het enige moment waarop we onze aandacht voelden verslappen. ‘A Song That Hurts’ en ‘Blame’ droegen bijvoorbeeld een muzakkerig jurkje waar we allerminst zondige gedachten van kregen. Maar na de puike covers van Bowies ‘Five Years’ en Brels ‘Amsterdam’ waren we gelukkig weer helemaal wakker.
Misschien niet het meest naar de keel grijpende concert dat we van de Ier al hadden meegemaakt, maar toch heel wat beter dan we na het horen van ‘catholic’ hadden gevreesd. Gavin Friday toonde zich nog steeds een innemende persoonlijkheid en een rasperformer. Die enkele dipjes tijdens een voor de rest prima set, zijn hem bij deze dus vergeven.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Caucasian Walk / Where d’Ya Go? Gone / Next / Each Man Kills The Thing He Loves / Apologia / Perfume / King of Trash / Caruso / Rags To Riches / A Song That Hurts / Another Blow on The Bruise / Blame / Able / I Want To Live / Angel // Five Years / It’s All Ahead of You / Amsterdam.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier