Het was een wat vreemde combinatie, op de vierde avond van de Feeërieën: eerst de wat richtingloze improvisaties van de Amerikaanse ‘outsider’-artiest Lonnie Holley en daarna de elektronische droompop van het Belgische Float Fall. Maar het publiek kwam en zag dat het goed was.
Het leuke aan een gratis festival, zoals dat van de AB, is dat toeschouwers er artiesten kunnen ontdekken waar ze uit eigen beweging wellicht nooit een kaartje voor zouden kopen. Lonnie Holley, ‘The Sand Man’ voor de vrienden, is een 64-jarige beeldend kunstenaar uit Birmingham, Alabama die sculpturen en installaties maakt met gevonden voorwerpen en daarmee inmiddels is doorgedrongen tot enkele prestigieuze Amerikaanse musea. Holley is een kleurrijke figuur aan wie door sommigen visionaire gaven worden toegedicht: hij is het zevende uit een gezin van 27 kinderen, beweert dat hij op zijn vierde werd geruild voor een fles whisky en is ook zelf al vijftien keer vader.
Sinds 1979 staat zijn leven volledig in het teken van ‘geïmproviseerde creativiteit’ en betrekt hij in zijn ‘outsider art’ ook fotografie, performance en muziek. Zijn twee cd’s, ‘Just Before Music’ en ‘Keeping A Record Of It’, hebben, dank zij de lovende woorden van Nick Cave, Bill Callahan, Deerhunter en Animal Collective, inmiddels zelfs een cultstatus verworven. Dat Lonnie Holley slechts een zeer rudimentaire muzikant is, werd in het Warandepark al snel duidelijk. Zijn minimalistische klavierspel vertoonde weinig samenhang en gaf in het beste geval een staccato ritme aan.
Kant noch wal
Holleys songs zijn, zowel in muzikaal als tekstueel opzicht, niet méér dan vage schetsen die iedere avond anders klinken, onder invloed van de omgeving, de omstandigheden en zijn stemming van het moment. Soms had je tijdens de Feeërieën het gevoel dat ze, door hun vormloze structuur, kant noch wal raakten. De gitarist, die samen met de artiest op het podium stond, had er dan ook de grootste moeite mee om hem bij te benen en hier en daar en accentje te leggen. Daar stond tegenover dat Lonnie Holleys verhalen over sociaal onrecht en zijn in blues, soul en gospel gedrenkte stem, die het midden hield tussen die van Gil Scott Heron, Van Morrison en Garland Jeffreys, wél indruk maakten. Holley balanceerde voortdurend op de smalle grens tussen primitivisme en avantgarde. De een vond het intrigerend, de ander verloor er zijn geduld bij. Maar zo hadden de aanwezigen tijdens de pauze tenminste iets om over te discussiëren.
Dat er donderdagavond zoveel mensen naar het Warandepark kwamen afgezakt, had uiteraard alles met de komst van Float Fall te maken. Sinds Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever tijdens de Rock Rally van 2012 met de bronzen medaille aan de haal gingen, kwam het droompopduo op een echte roetsjbaan terecht. Het scoorde een radio- en internethit met ‘Someday’, een single die via Soundcloud intussen al meer dan en half miljoen keer werd beluisterd. Het kreeg schouderklopjes van de invloedrijke Amerikaanse blogger Perez Hilton het het Britse Q-magazine, versierde optredens in New York en op South By Southwest in Austin, Texas, speelde tweemaal op Pukkelpop en kreeg, als klap op de vuurpijl, een wereldwijde platendeal aangeboden door Sony International. Niet kwaad voor twee jonge twintigers die volop hun tijd nemen om te groeien. Hun langverwachte langspeeldebuut is in ieder geval al enkele keren uitgesteld.
Naast de toon
Door de recente toevoeging van een drummer en een bassist/toetsenspeler, staat Float Fall dezer dagen als een kwartet op het podium. In Brussel bleek dat hun vroeger zo fragiele sound daardoor aanmerkelijk voller en potiger is geworden en dat het tempo van de songs (‘Hard Time Loving You’ bijvoorbeeld) bij momenten lichtjes is opgedreven, zonder afbreuk te doen aan hun mijmerende, melancholische karakter. Het gebruik van de stemmen doet nog steeds aan The XX denken, al hadden we regelmatig de indruk dat beide spilfiguren net naast de toon zongen.
De gitaar van Lefever wees naar postrock, terwijl Descheemaeker het koele, elektronische geluidsbeeld af en toe deed ontdooien middels enkele goedgeplaatste hoornfrazen. Float Fall speelde ook een, naar ons gevoel, nogal fletse cover van ‘The Future’ van The Van Jets. Waar de groep ons bij eerdere gelegenheden altijd wist te charmeren, gleden de meeste van haar nummers dit keer van ons af als water van een eend. Dat kan uiteraard aan de omstandigheden hebben gelegen. Want het maakte niet uit waar je post vatte: overal -zelfs vlak voor het podium- werd de muziek overstemd door het gepraat van de toeschouwers, die pas echt wakker schoten toen als slotnummer ‘Someday’ werd ingezet.
Het leverde Foat Fall, met ‘Castle’, uiteindelijk zelfs een bis op. We zien er dus naar uit het gezelschap weldra nog eens in een echte zaal te zien, waar de aanwezigen ook aandacht kunnen opbrengen voor nummers die ze nog níet van de radio kennen. Maar als het een troost kan wezen: Amatorski ging enkele jaren geleden tijdens de Feeërieën evenzeer de mist in, en het heeft zijn opmars zeker niet tegengehouden. Om kort te gaan: snel een herkansing, graag.
DA GIG: Float Fall en Lonnie Holley tijdens de Feeërieën in Warandepark, Brussel op 28/8.
IN EEN ZIN: Lonnie Holley en Float Fall bevonden zich elk aan zeer verschillende kanten van het muzikale spectrum, maar ze hadden één ding gemeen: geen van beiden maakte een onvergetelijke indruk.
HOOGTEPUNTEN: ‘Someday’ (Float Fall)
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Rozanne Descheemaeker: “De tijd gaat snel: we zijn al aan ons laatste nummer toe en we hebben nog niet eens gevraagd hoe het met jullie gaat. Bij deze.”
Dirk Steenhaut
Vanavond staan de Feeërieën volledig in het teken van electronica en dub. Toegang gratis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier