Fifth Harmony @ Lotto Arena: girl power voor de K3-generatie

Ondanks benijdenswaardige stemmen, sexy poses en feministische peptalk woog de Amerikaanse meidengroep een maatje te licht om illustere voorgangsters van hun troon te stoten.

Millennials en meidengroepen: het blijft een moeilijke combinatie. De Generatie X’ers dweepten in de jaren tachtig met The Bangles, Banarama en de Dolly Dots, en het decennium daarop boomde het fenomeen met TLC, En Vogue, de Spice Girls, de Sugababes, All Saints, Destiny’s Child (is een comeback nakende?) en de Pussycat Dolls – en dan vergeten we er nog een paar.

Het is een gat dat in de muzikale jungle van 2016 nog steeds niet gevuld is. Verwoede pogingen zijn er genoeg. Niet in het minst door Simon Cowell, de Britse bedenker en co-producent van Idol en The X Factor, franchises waarin hij ook het grofgebekte jurylid van dienst is. De voormalige talentenjager van BMG, door Time twee keer opgenomen in het lijstje van ’s werelds honderd meest invloedrijke mensen, nam met zijn entertainmentbedrijf Syco al X Factor-exponenten als One Direction en Leona Lewis onder de vleugels en is ook een van de breinen achter Little Mix, de Britse meidengroep die de Britse X Factor voortbracht in 2011. Op dezelfde manier vormde en contracteerde Cowell in 2012, tijdens het tweede seizoen van The X Factor USA, Fifth Harmony.

Destijds raakten Ally Brooke Hernandez (nu 23), Normani Kordei (20), Dinah Jane Hansen (19), Camila Cabello (19) en Lauren Jauregui (20) als solo-artiesten tot in de bootcamp-fase van de talentenjacht. Op initiatief van Cowell en Demi Lovato werden ze vervolgens aan elkaar gekoppeld om een groep te vormen. Hun oorspronkelijke naam LYLAS werd op verzoek van de gelijknamige groep van de zussen van Bruno Mars eerst omgedoopt tot 1432, en uiteindelijk via een publiekstemming tot Fifth Harmony. Al zou ook Diversity niet misstaan hebben: Cabello en Jauregui hebben allebei Cubaans bloed, Hansen heeft Polynesische-Tongaanse-Deense roots, Hernandez is half-Mexicaans en Kordei Afro-Amerikaans. In Antwerpen joeg de DJ als laatste nummer dus niet toevallig Michael Jacksons ‘Black or White’ door de speakers.

Geruchten

De meiden hebben een behoorlijke weg afgelegd sinds ze in 2012 de derde plaats van The X Factor USA behaalden. Videoclips die de kaap van 1 miljard views bereiken, twee optredens in het Witte Huis, contracten voor kledinglijnen, accessoires en schoolspullen, drie beeldjes op de MTV Video Music Awards: het gaat hard voor Fifth Harmony. Hun jongste album ‘7/27’ bereikte nummer 4 in de Billboard 200, en lead single ‘Work From Home’ bereikte de top 5 van de Amerikaanse charts – iets wat geen enkele meidengroep meer lukte sinds de Pussycat Dolls in 2006.

Hoe lang het allemaal blijft duren, is de jongste weken een vraag geworden. Het concert in Antwerpen, het eerste van de groep in België, vormde onverwacht de afsluiter van de huidige 7/27 Tour, nadat een handvol optredens in onder meer Berlijn, Zürich en Marseille op het laatste nippertje gecanceld werden. Ook in Noord-Amerika werden de laatste vier shows zonder toelichting geschrapt, al speelde de tegenvallende ticketverkoop wellicht een rol. Ook in de Lotto Arena waren het middenplein en tweede balkon trouwens slechts voor de helft gevuld.

Geruststellende woorden van het vijftal ten spijt, gonst het dan ook van de geruchten over een nakende split. Naast de geannuleerde concerten en enkele verhitte rode loper- en interviewmomenten tussen de meisjes waren er bovendien Cabello’s solo-uitstapjes met Shwan Mendes (‘I Know What You Did Last Summer’) en Machine Gun Kelly (‘Bad Things’), en ook Kordei probeerde het dit jaar op haar eentje, met een cover van ‘Say It’ van Tory Lanez.

Party

Van dat alles viel echter niets te merken in Antwerpen, waar Fifth Harmony een en al eendracht, zelfvertrouwen en podiumplezier uitstraalde. Na een korte video met beelden die hun parcours samenvatten, vlogen de meiden er om halftien meteen stevig in met ‘That’s My Girl’, een energieke knaller met een vette beat, ritmische blazers en een explosief refrein. Het vijftal zong het liedje over vrouwelijke onafhankelijkheid en veerkracht (“Destiny said it, you got to get up and get it”) met de vuisten in de lucht – maar meer over die feministische peptalk van de groep straks.

Debuutsingle ‘Miss Movin’ On’, oorspronkelijk naar Kelly Clarkson neigende electropop, werd met behulp van de drie vrouwelijke muzikanten opgeblazen tot bombastische stadionrock, maar was gelukkig een korte faux-pas in een show vol party vibes. De bonkende synthpop van Sledgehammer, het tot jumpen uitnodigende ‘This Is How We Roll’ en ‘I Lied’, het uptempo ‘Scared of Happy’ met nerveuze geluidseffecten à la Justin Biebers ‘Sorry’, de zomerse reggae-pop van ‘All In My Head (Flex)’: de Harmonizers in de zaal – veelal jonge meisjes met vriendinnen, hun BGF of mama – leefden zich uit.

Die feel good-sfeer hield de groep ook vast. Zelfs tijdens mid-tempo nummers en de schaarse ballads liet “5H” geen kans liggen om het publiek aan het dansen te krijgen of met zijn armen te laten zwaaien. Op andere momenten mocht er geknuffeld worden of werd er om smartphoneverlichting verzocht.

De nummers volgden elkaar in hoog tempo op, en dat mocht ook wel. Een podium met enkel een trap achteraan en zijtrappen, een videoscherm waarvan de animatiebeelden soms aan een karaokebar deden denken, rookkanonnen en gekleurde strandballen die in het publiek gegooid werden: tot daar de sobere productie.

Ook de opdeling van de show als een wereldreis naar bestemmingen als Cloud 9, Fantasy Island en Mystery Island – aangekondigd door een vrouwelijke kapitein en beelden van een vliegtuigcabine en luchtshots – viel mager uit. Echte thema’s of mood swings zaten er niet in de verschillende secties van de show, en ook kostuumwissels konden de korte, maar niettemin overbodige intermezzo’s niet verklaren: de vijf zwoeren de ganse avond bij zwarte bodysuits, glinsterende collants en dijhoge laarzen.

Estafetteloop

Zo schaars de visuele prikkels, zo sterk waren de stemmen van Fifth Harmony. De non-stop bewegende groep zong negentig minuten live – eat that Rihanna – en maakte van nagenoeg elk nummer een vocale estafetteloop, waarbij de meisjes elkaar naadloos aflosten. Hernandez, Kordei, Hansen, Cabello en Jauregui zijn allen getalenteerde zangeressen, elk met een specifiek stemgeluid. Hun vocale pirouettes waren dan ook aan elkaar gewaagd, zonder zwakke schakels die door de anderen, laat staan backing tracks verdoezeld moeten worden. Mede daardoor gingen de rustigere nummers van de avond geen moment vervelen. Het door de Noorse DJ Kygo in tropische house gedrenkte ‘Write On Me’, break-up R&B ballad ‘No Way’ en het akoestisch uitgevoerde ‘Brave, Honest, Beautiful’: op vocaal vlak viel er niets op af te dingen.

De harmonieuze samenzang in de refreinen deed de groepsnaam eer aan: de vijf zijn perfect op elkaar ingespeeld, en in dit geval vormt het geheel meer dan de som van de delen. Genoeg in ieder geval om een generisch repertoire – gesofisticeerde, maar formuleachtige pop- en R&B-producties, door hitmakers als Kygo, Ori Kaplan en Stargate gepimpt met trendy invloeden – verteerbaar te maken.

Door al die harmonie en de continuë verdeling van de zangpartijen was het echter onbegonnen werk om echte persoonlijkheden in de groep te onderscheiden. Ondanks het multiculturele opzet en de rijkdom aan timbres maakte niemand op haar eentje een onvergetelijke indruk. Dan waren de Spice Girls – is iemand Baby Spice of Posh Spice al vergeten? – of Queen Bee’s als Beyoncé en Nicole Scherzinger toch een makkelijker pakkie-an.

Glazen plafond

Vrouwelijke zelfredzaamheid, sisterhood, opkomen voor jezelf, je eigen weg kiezen: de thema’s keren regelmatig terug op Fifth Harmony’s debuutalbum Reflection en het in mei verschenen 7/27. Uit hetzelfde vaatje tappen ook de bijbehorende video’s, waarin de meiden zich verkleden als CEO’s of bouwvakkers, mannen als toy boys behandelen of verkondigen dat het feminisme sexy is. Schrik niet als uw twaalfjarige dochter u na het bekijken van een 5H-clip komt vragen wat “glass ceiling” betekent.

De live-uitvoeringen van ‘BO$$’ en de hevig door Prince beïnvloedde funk-pop van ‘Not That Kinda Girl’, allebei voorzien van strakke choreografieën, konden moeiteloos wedijveren met feministische statements als Independent Women van Destiny’s Child. Elders voelden het suggestieve gekronkel op de podiumvloer en het zelfverzekerde geparadeer echter al te vertrouwd en gemakkelijk aan. De “girl power”-boodschap heeft het hart op de juiste plaats en raakt vast een gevoelige snaar bij puberende fans, maar voorlopig mist Fifth Harmony de persoonlijkheid en de muzikale inbreng om ze helemaal geloofwaardig over te brengen. Dan liever een lief hart onder de riem als Gonna Get Better, een midtempo nummer dat opnieuw de veelzijdigheid van de groep onderstreepte en zo in de catalogus van de Spice Girls zou passen.

In de tweede helft van het concert vertelden de meiden in lange, snikkende speeches hoezeer het succes hen nog steeds overdondert. “Je maakt heel wat mee in onze positie”, zei Hernandez met een krop in de keel. Bekentenissen die oprecht klonken, maar helaas ook eindeloos leken. Toen na de oorwurmen en wereldhits ‘Worth It’ en ‘Work From Home’ het bisnummer ‘I’m In Love With A Monster’ volgde – een naar sixtiesgroepen als de Supremes knipogend nummer dat vorig jaar werd opgenomen voor de soundtrack van Hotel Transylvania 2 – vroeg je je af of ze met dat monster niet fame en celebrity bedoelden.

Wim Denolf