Bij iedere nieuwe Belgische doortocht weet de Texaanse postrockgroep Explosions in the Sky grotere zalen te vullen. Tijdens haar huidige tournee, ter promotie van haar zesde cd ‘Take Care, Take Care, Take Care’, mocht ze zelfs een uitverkochte AB aan haar palmares toevoegen.
DA GIG: Explosions in the Sky in AB, Brussel op 24/5.
IN EEN ZIN: Een set waarin pure schoonheid werd afgewisseld met pure verveling.
HOOGTEPUNTEN: ‘The Only Moment We Were Alone’, ‘Your Hand in Mine’ en ‘Let Me Back In’.
DIEPTEPUNTEN: de passages die regelmatig ontaardden in oeverloos gepriegel.
BESTE QUOTE, gehoord van een toeschouwer in de zaal: “Geweldige band, Explosions in the Sky. Ik ken al hun teksten uit het hoofd.”
Het kwartet uit Austin maakt uitsluitend instrumentale gitaarmuziek en heeft dus geen zanger die op het podium alle aandacht opeist of met zijn teksten de inhoud van de nummers bepaalt. Bij Explosions in the Sky is ieder bandlid even essentieel voor het totaalgeluid, dat overigens erg filmisch aandoet. In de VS brak het gezelschap, niet toevallig, door dank zij zijn soundtrack voor de bioscoopfilm ‘Friday Night Lights’. Op ‘Take Care, Take Care, Take Care’ gaat het op zoek naar een nieuw soort dynamiek en dat is de recensenten niet ontgaan. Iemand zette de nieuwe langspeler van de Texanen, met enig gevoel voor overdrijving, zelfs op gelijke hoogte met een klassieke symfonie als ‘De nieuwe wereld’ van Dvorák.
De groep maakt inderdaad gelaagde, epische composities die zich niet laten begrenzen door radioformats. In de AB kwamen tijdens haar tachtig minuten durende set amper negen nummers voorbij: drie uit de nieuwe plaat en telkens twee uit ‘Those Who Tell The Truth Shall Die’, ‘The Earth is Not A Cold Dead Place’ en ‘All of A Sudden I Miss Someone’. ‘How Strange, Innocence’, haar debuut uit 2000, en ‘The Rescue’ uit ’05 werden ongemoeid gelaten. Op het podium werd het viertal aangevuld met een extra kracht op bas en percussie, zodat er met Mark Smith, Munaf Ryani en Michael James niet minder dan drie gitaristen in de frontlinie stonden. Toch was het vooral de subtiel drummende Christopher Hrasky die voor de hartslag in de muziek zorgde.
Het publiek werd getrakteerd op uitgesponnen, verhalende stukken die het hele emotionele spectrum aftastten, maar steunden op de macht van de suggestie en dus nooit betekenissen opdrongen. Explosions in the Sky liet volop ruimte voor ambiguïteit. Daardoor vond je in de zaal wellicht geen twee toeschouwers die hun nonverbale songs op dezelfde manier interpreteren. De muziek steunde op ingenieus vervlochten gitaarpartijen, op een spel van lyrische melodieën en tegenmelodieën, en nam ruimschoots de tijd om een gedachtegang te ontwikkelen, ook al was het begin en het einde van een nummer niet altijd even scherp gedefinieerd. Af en toe weerklonk ergens halverwege applaus, wanneer de aanwezigen toevallig een motiefje herkenden. Zo voerde Explosions de luisteraar mee naar een universum waar een licht briesje aanleiding kan geven tot een regelrechte storm en waar klaterende beekjes uitmonden in kolkende rivieren.
Dat leidde weliswaar tot momenten van pure schoonheid, maar soms ook tot verveling, omdat het gezelschap nu eenmaal niet altijd wist te ontsnappen aan de clichés van het postrockgenre. Nu eens werd je zachtjes gestreeld, dan weer kreeg je een venijnige klap voor je kop. Tijdens de set kreeg je alle typische contrasten voorgeschoteld die, jaren na ze werden geïntroduceerd door Godspeed You! Black Emperor en Mogwai, tot een procédé zijn verworden: traag versus snel, zacht versus hard, gracieus versus log, melancholisch versus jubelend. Iedere climax, elk crescendo hoorde je al uit de verte aankomen. Occasioneel werd je overvallen door het gevoel dat al dat gepriegel nergens toe leidde, dat een duidelijke richting ontbrak. Zelfs een gitaarliefhebber als ondergetekende smachtte na een poosje naar de introductie van een nieuw instrument, een andere klankkleur. Bovendien was het concert, door de afwezigheid van een frontman en visuals, ronduit saai om naar te kijken. De enige momenten waarop er echt iets gebeurde, was toen Rayani zijn gitaar even opzijschoof om een snaredrum te lijf te gaan of wanneer een loop of een stemmensample in het geluidsbeeld opdook. Kortom, we hadden Explosions in The Sky al veel geïnspireerder aan het werk gezien.
Het publiek drong aan op een toegift, maar daar doen Explosions niet aan. “Onze benzinetank is leeg. De laatste druppel is opgebruikt”, zei Munaf Rayani. “Mochten we nu nog iets spelen, dan zou het niet half zo goed zijn als wat jullie daarnet hebben gehoord.” Zelfs díe mededeling was voor interpretatie vatbaar.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST (onder voorbehoud): Yasmin the Light / Catastrophe and the Cure / Postcard from 1952 / The Only Moment We Were Alone / Last Known Surroundings / Your Hand in Mine / The Birth and Death of the Day / Let Me Back In / Greet Death.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier