EuroSonic 2013: 7 artiesten om te onthouden

EuroSonic, de moeder der showcasefestivals, die drie dagen lang bezoekers en muziekprofessionals uit heel Europa naar Groningen lokt, is ‘de place to be’ om de pop- en rocksterren van morgen te ontdekken.

Concertorganisatoren, booking agents, radiomakers, journalisten en, uiteraard, gewone muziekliefhebbers: allemaal zakken ze in dichte drommen naar Groningen af om er groepjes aan het werk te horen die, met een beetje geluk, tegen het eind van dit jaar tot een begrip zullen uitgroeien. Ook dit jaar zetten weer meer dan 300 bands uit dertig landen, gespreid over 33 podia, hun beste beentje voor.

EuroSonic, een onderdeel van Noorderslag dat dit jaar zijn 27ste jaargang ingaat, is voor velen de springplank naar internationaal succes. Franz Ferdinand, Adele, Agnes Obel, Mumford & Sons, allemaal stonden ze hier enkele jaren geleden nog lekker anoniem te wezen, om vervolgens hun carrière als een vuurpijl de lucht in te zien schieten. Tijdens de eerste twee avonden bleven de volgende optredens alvast aan ons geheugen plakken.

JAKE BUGGDe lange wachtrijen voor Huize Maas gaven het al aan: Jake Bugg is ‘hot’. De achttienjarige singer-songwriter uit Nottingham, die al schouderklopjes in ontvangst mocht nemen van Noel Gallagher en met zijn titelloze debuut pardoes op de eerste plaats van de Britse charts belandde, blijft er niettemin rustig bij. Samen met een drummer en een bassist raasde hij bevlogen door zowat alle songs van zijn cd.

Goed, zijn sound, een amalgaam van folk, country, indie-skiffle en rockabilly met echo’s uit de Sun-periode, klinken retro: ergens tussen Donovan, de jonge Dylan, Gene Pitney en Oasis. Maar Bugg voegt er jeugdige frisheid aan toe, wisselt akoestisch af met elektrisch en punch (‘Lightning Bolt’) met gevoelig fingerpickingwerk (‘Note to Self’). Op zich is het allemaal niet spectaculair, maar Jake Buggs talent is onmiskenbaar. Op 3 maart te zien in de Brusselse Botanique.


DUTCH UNCLES
Raakte u het afgelopen jaar in de ban van Alt-J en laten ook de jonge Foals u niet onverschillig? Dan is de ‘smart pop’ van Dutch Uncles iets voor u. Het vijftal uit groot-Manchester kwam zijn dra te verschijnen derde cd ‘Out of Touch in the Wild ‘ voorstellen en deed dat met buitengewoon veel appetijt. Aan het hoge stemmetje van toetsenman Duncan Wallis was het even wennen, maar de strak gespeelde, grillige mathrockpatronen van de twee gitaristen en de grillige maatsoorten van de ritmesectie gaven altijd blijk van speelse trekjes, waardoor het ‘fun’-gehalte primeerde.

De elektronische marimba in Threads’ en de gesampelde strijkers in ‘Fester’ gaven bovendien aan dat Dutch Uncles over een palet met eigen klankkleuren beschikken. Hallo, Pukkelpop?



ADRIAN CROWLEYCrowley is een Ierse songwriter van Maltese afkomst, die in zijn huidige vaderland behoorlijk wat succes heeft, maar er zes platen over heeft gedaan om ook daarbuiten enige aandacht te trekken. Misschien dat zijn songs, ergens tussen die van Bill Callahan en Leonard Cohen, net iets te bedachtzaam en te literair zijn voor wie op zoek is naar een snelle hap. Maar geef songs als ‘At the Starlight Hotel’ of ‘The Beekeeper’s Wife’ een beetje tijd en ze nestelen zich diep onder je huid.

Collega’s als Steve Albini, die een van zijn cd’s producete, en Ryan Adams zijn fans en ook wij zijn inmiddels verslaafd aan het onlangs verschenen ‘I See Three Birds Flying’. De zanger, die zelf elektrische gitaar speelde en veel droge humor etaleerde, liet zich slechts begeleiden door twee violen. Het resultaat klonk majestueus en herinnerde soms aan the Velvet Underground. Duystermuziek die je het licht doet zien, kortom.



EPIC RAIN
We blijven het herhalen: IJslandse muziek is zoveel méér dan Björk, Sigur Rós en geleuter over geisers en elfen. Eén van de verrassingen op EuroSonic was bijvoorbeeld Epic Rain, een trio dat hiphopbeats combineert met schuurpapieren walsjes, die afwisselend doen denken aan Tom Waits en cabaret uit de Weimarrepubliek. De DJ goochelde met oude blues, country- en folkplaatjes, de zanger was vermomd als een zeepbellen blazende pierrot en de rapper, van Libanese komaf, hield er, net als Ghost Poet, een downtempo flow op na die zijn filmische verhaaltjes recht naar je hart joeg.

De theatrale show van de heren, waarbij ook met glitterconfetti en speelkaarten in het rond werd gestrooid, deed nog een beetje ongepolijst aan, maar bewees wél dat je met weinig middelen en goede ideeën al heel wat kunt verwezenlijken. En met zijn ep ‘Murder of Crows’ en cd ‘Elegy’ bewijst Epic Rain alvast geen eendagsvlieg te zijn.



BABY GURU
Het gebeurt niet alle dagen dat je in onze streken een Griekse band te horen krijgt. En als die je compleet van je sokken blaast, mag je al helemaal van een verrassing gewagen. Baby Guru, een trio dat zich beperkt tot bas, drums en een keyboards spelende zanger, kreeg het voor elkaar. De groep klutst schijnbaar moeiteloos uiteenlopende genres en tijdperken door elkaar: de groove van Booker T & The MG’s, de bezwerende poëzie van The Doors, flarden Krautrock en strakke motorik beats, overgoten met een sausje van kleurrijke psychedelia.

De groep bracht materiaal uit haar pas verschenen tweede cd ‘Pieces’ en deed dat met passie en een ontzagwekkende dynamiek. Rare synthgeluidjes, een spinnend orgeltje en opmerkelijke bassolo’s, die vaak de rol van de gitaar overnamen, overheersten het klankbeeld en voerden ons mee naar een wereld waar spookachtige voodoo en experiment de dagorde bepalen. U voelt de conclusie al aankomen: dit Pain Grec smaakte naar méér.

;

PASCAL PINON

IJslandse tweelingzussen die enkele jaren geleden op hun veertiende debuteerden en meteen een internationaal platencontract in de wacht sleepten: zoiets wekt verwachtingen. En toegegeven, we werden niet teleurgesteld. De meisjes, voor de gelegenheid bijgestaan door een vriendin op bas en gitaar, zijn nog altijd maar achttien, zingen afwisselend in het Engels en hun moedertaal en huldigen een doe-het-zelf ethiek.

In Groningen introduceerden ze intimistische slaapkamerliedjes uit hun nieuwe cd ‘Twosomeness’. Dat deden ze met behulp van casiootjes, melodica’s en een aftandse drummachine. Dat Pascal Pinon zijn naam ontleende aan een Mexicaanse met twee hoofden die omstreeks 1900 als kermisattractie werd opgevoerd, verklaart meteen het soms bevreemdende karakter van zijn muziek. Naïef, maar altijd ontwapenend charmant.



EFTERKLANG

Goed, onlangs waren ze nog met een symfonisch orkest in de AB te zien. Maar omdat minder vaak méér is, wilden we weten hoe het materiaal uit Efterklangs jongste cd ‘Piramida’ zou klinken in een sobere zesmansbezetting. We waren blijkbaar niet de enigen, want de Stadsschouwburg was vele maten te klein om alle fans van de Deense band te kunnen herbergen. De kern van drie muzikanten werd aangevuld door multi-instrumentalist Peter Broderick, een nieuwe drummer en een naar opera neigende zangeres die songs als ‘Apples’ en ‘Black Summer’ een Pink Floyd-achtige aura gaf.

De groep goochelde met geluiden, verzameld tijdens een trip naar het arctische Spitsbergen en vatte haar songs in arrangementen waarin ieder detail belangrijk is. Talk Talk was een voor de hand liggende referentie, maar eigenlijk bleek de muziek van Efterklang toegankelijk genoeg om zelfs aan een Coldplaypubliek te kunnen appelleren.



Dirk Steenhaut