Lieden die het postrockgenre allang dood hadden verklaard, zagen tijdens Les Nuits Botanique hun ongelijk bewezen door Esmerine. Het gitaarloze kwartet uit Montréal hield zich ver van de gebruikelijke clichés, maar deed wél verbluffende dingen met cello en melodische percussie.
DA GIG: Esmerine tijdens Les Nuits in Le salon de concert van Botanique, Brussel op 18/5.
IN EEN ZIN: De muziek verwees zowel naar postrock als naar neoklassieke kamermuziek, wisselde meditatieve passages en drones af met majestueuze en ronduit dynamische momenten en klonk de hele set lang bedwelmend en meeslepend.
HOOGTEPUNTEN: vielen moeilijk te isoleren. Het concert was als één lange, hypnotische trip.
DIEPTEPUNTEN: waren er niet.
BESTE QUOTE: de Canadezen spraken niet veel, maar hun muziek was gelukkig veelzeggend genoeg.
Canadese bands zijn tijdens Les Nuits doorgaans goed vertegenwoordigd. Terecht, want in en rond steden als Montréal en Toronto wordt al jaren boeiende muziek gemaakt. Eerder deze week was Grimes in Brussel te zien, vanavond is het de beurt aan Siskiyou, maar we zouden het hier over die ándere exponent van het baanbrekende Constellation-label hebben.
De kern van Esmerine bestaat uit marimbaspeler Bruce Cawdron, een ex-lid van Godspeed You! Black Emperor, en celliste Beckie Foon, die vroeger actief was bij A Silver MT. Zion. Het stel ontmoette elkaar tijdens de opnamen van de eerste langspeler van Set Fire To Flames en heeft sinds 2001 drie prachtige platen uitgebracht. De jongste, het vorig jaar verschenen ‘La Lechuza’ (Spaans voor ‘de uil’), kwam tot stand met de hulp van stadsgenoot Patrick Watson en was een postume hommage aan de Mexicaans-Amerikaanse zangeres Lhasa de Sela die, amper 37, op nieuwjaarsdag 2010 aan de gevolgen van borstkanker overleed.
Het Museum van de Botanique, voor de gelegenheid omgedoopt in le Salon de Concert, is naast de Rotonde, zowat de fijnste plek waar je tijdens het festival kunt vertoeven. De groepen spelen er in het midden van de zaal, omringd door het publiek dat lui achterover kan zakken op de overvloedig aanwezige sofa’s. In dat intimistische kader kwam de muziek van Esmerine prima tot haar recht en kreeg je het gevoel een concert te beleven in je eigen huiskamer. Cawdron en Foon, die in Brussel hun Europese tournee afsloten, kregen voor de gelegenheid versterking van drummer Jamie Thompson (bekend van The Unicorns en Islands) en multi-instrumentalist Brian Sanderson, een man die met een opzienbarend gemak alterneerde tussen bas, ukulele, viool, trombone, piano en harmonica en de composities van een rijke klankkleur voorzag.
Esmerine wortelt weliswaar in postrock, maar vermijdt handig de zacht/hard/zacht-dynamiek waar de meeste van haar collega’s zo graag op terugvallen. Haar werk vertoont net zo goed raakpunten met folk, neoklassieke kamermuziek en het minimalisme van Steve Reich. Doordat de klank van de marimba verwant is aan die van de West-Afrikaanse balafon deden haar nummers vaak zelfs een beetje exotisch aan. Met uitzondering van het door Foon gezongen ‘Last Waltz’, waren alle stukken instrumentaal en hoewel het materiaal uit ‘La Lechuza’ de set domineerde, putte het kwartet ook uit de cd’s ‘If Only A Sweet Surrender To The Nights To Come be True’ en ‘Aurora’.
De vaak meditatieve nummers kenden een ingenieuze opgebouw. De partijen waren netjes gedoseerd zodat de muzikanten elkaar nooit voor de voeten liepen. Esmerine klonk als een (h)echte, vitale groep die het ene moment steunde op langgerekte drones, het andere op pittige ritmen. ‘Snow Day For Lhasa’ en ‘Little Streams Make Big Rivers’ waren net zozeer een viering van het leven als een in memoriam voor een te vroeg gestorven vriendin. De diepe, melancholische brom van Foons cello contrasteerde voortdurend met het tintelende marimba- en xylofoonspel en ook de ukulele bracht de muziek af en toe in een stroomversnelling (zie ‘Trampolin’).
Dat Esmerine het experiment niet schuwt, bleek uit het feit dat Bruce Cawdron de zijkant van zijn instrument regelmatig te lijf ging met een strijkstok. Sommige composities evolueerden van behoedzaam gedruppel naar een hevige stortbui en naar het einde toe werd er zelfs geïmproviseerd op een deuntje uit een oude muziekdoos. Tijdens een van de bisrondes werd het tempo flink opgedreven tijdens ‘Glock Rock’, een nummer dat Cawdron naar zijn eigen zeggen schreef met zijn driejarige zoontje.
Wat het concert nog extra sfeer gaf, waren de schitterende, ambachtelijk bij elkaar geïmproviseerde visuals van Clea Minnnaker die, met behulp van een overheadprojector en een reeks pluimen, bladeren, boomtakjes, spijkers, lapjes textiel en andere attributen allerlei kleurige en surrealistische beelden tevoorschijn toverde. Een in alle opzichten bewelmend en meeslepend concert dus. Wat ons betreft, voorlopig dé revelatie van Les Nuits.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier