Emmylou Harris @ Concertgebouw

Wie naar Brugge was afgezakt voor de bloedprocessie, hoefde nog niet meteen naar huis. Want enkele uren later zou ook Emmylou Harris de stad met haar aanwezigheid vereren. Samen met The Red Dirt Boys kwam de countrychanteuse er haar nieuwe cd ‘Hard Bargain’ voorstellen.

DA GIG: Emmylou Harris & Her Red Dirt Boys in Concertgebouw, Brugge op 2/6.

IN EEN ZIN: Harris en haar puike band bogen zich vakkundig over een zorgvuldig bij elkaar gesprokkelde collectie tijdeloze countryballads en bluegrassnummers.

HOOGTEPUNTEN: ‘Boulder to Birmingham’, ‘Red Dirt Girl’, ‘The Road’, ‘Darlin’ Kate’, ‘The Pearl’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Big Black Dog’, ‘Hello Stranger’ en ‘Every Grain of Sand’ waren dipjes in de set.

BESTE QUOTE: “Het is telkens een opluchting wanneer ik een nieuwe cd klaar heb. Want het betekent dat de platenmaatschappij me de volgende drie jaar met rust zal laten en ik eindelijk weer de baan op kan. Live spelen blijft voor mij het allerhoogste.”

Haar carrière heeft al vier decennia op de teller staan en de fans hebben van haar al minstens dertig platen in het rek, maar op haar 64ste oogt Emmylou Harris nog altijd onwaarschijnlijk jong. Op haar pure, wendbare sopraanstem lijkt de tand des tijds evenmin vat te hebben. De Nashville Queen maakte enkele jaren geleden nog een plaat met Mark Knopfler en zong aan de zijde van groten der aarde als Gram Parsons, Neil Young, Bob Dylan en The Band. Als vertolkster van andermans werk gaf ze obscure songwriters vaak het beslissende duwtje richting bekendheid, maar sinds ‘Red Dirt Girl’ uit 2000 neemt ze almaar vaker zelf de pen ter hand. Ook haar jongste cd, ‘Hard Bargain’, bevat hoofdzakelijk eigen materiaal.

Emmylou Harris staat bekend als een eerlijke en veelzijdige artieste die het muzikale avontuur niet schuwt maar zich toch het best op haar gemak voelt in de niche tussen traditionele folk en countryrock. In het Concertgebouw liet ze zich bijstaan door een vijfkoppige band die uit beslagen multi-instrumentalisten bestond en haar in tristesse gedrenkte liedjes precies gaven wat ze nodig hadden. Toch kwam de set een beetje aarzelend op gang met ‘Six White Cadillacs’, een nummer met een Stonesgroove dat te mak en te beleefd werd gespeeld om aanspraak te kunnen maken op het etiket rock-‘n-roll. Vanaf het van Gillian Welch geleende ‘Orphan Girl’ kwam Harris’ akoestische gitaar gelukkig centraal in het klankbeeld te staan, terwijl haar begeleiders met mandoline, accordeon en meerstemmige zangpartijen voor een trefzeker lijnenspel zorgden. De groep bracht ook daarna regelmatig subtiele accenten aan: een orgeltje in ‘Red Dirt Girl’, een fiddle in countrysleper ‘Making Believe’.

Sinds ze in 1995 met Daniel Lanois ‘Wrecking Ball’ opnam, valt de zangeres ook bij een rockpubliek in de smaak, maar haar twee uur durende set in Brugge was zo samengesteld dat zelfs haar oudste fans regelmatig iets vertrouwds herkenden. Townes Van Zandts ‘If I Needed You’ diende zich bijvoorbeeld aan als een duet met de voortreffelijk zingende gitarist. Die klassiekers moesten als glijmiddel dienen voor een reeks nieuwe songs. Het wiebelende ‘Big Black Dog’ (yep, la Harris is bekommerd om het lot van verwaarloosde huisdieren) snakte nog naar de mantel der liefde, maar daarna bezorgde de artieste haar publiek een krop in de keel met ‘My Name is Emmett Till’, waarin ze een veertienjarige zwarte jongen vanuit het hiernamaals liet vertellen hoe hij in 1955 het slachtoffer werd van een racistische lynchpartij, en met het solo gebrachte ‘Darlin’ Kate’, een elegie voor de overleden helft van de zussen McGarrigle, van wie ze ook ‘Goin’ Back to Harlan’ op het programma had staan. ‘The Road’ was dan weer een postume ode aan haar mentor Gram Parsons, de countryrockpionier die haar carrière destijds op het juiste spoor zette. Uit dankbaarheid blies ze in Brugge diens swingende ‘Luxury Liner’ nieuw leven in.

Met ‘O Evangeline’, ‘The Pearl’ en de vierstemmige, haast a capella gebrachte traditional ‘Calling My Children Home’, kende de set enkele spirituele momenten, maar Dylans ‘Every Grain of Sand’ bleek zelfs voor Emmylou Harris te hoog gegrepen. De zangeres bezondigde zich hier aan overacting, terwijl juist soberheid was aangewezen. Toen ze met ‘Green Pastures’ en het bij Bill Monroe betrokken ‘Get Up John’ haar bluegrassroots opdolf, werd het tempo gevoelig versneld en dacht je even dat de groep een wilde squaredance zou inzetten. De finale werd echter aangekondigd door ‘Together Again’, een nostalgische smartlap van Buck Owens, en het tussen Nashville en Louisiana zwalkende ‘Born To Run’ (niet te verwarren met de gelijknamige Springsteensong) dat trekzakgewijs naar zydeco verwees.

Emmylou Harris prees nog eens de schoonheid van Brugge en zette dan ‘Boulder to Birmingham’ in: één van haar beste songs die na dik 35 jaar nog altijd even pakkend klonk. ‘Pancho & Lefty’ kreeg, tot slot, een countryrockjasje aan dat de kleermaker van The Eagles goedkeurend geknor zou hebben ontlokt. Al bij al een fijn concert én een festijn voor adepten van doorvoelde Amerikaanse rootsmuziek.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Six White Cadillacs / Orphan Girl / Red Dirt Girl / Making Believe / If I Needed You / Hello Stranger / Big Black Dog / My Name Is Emmett Till / Home Sweet Home / The Road / O Evangeline / Green pastures / Get Up John / Luxury Liner / Darlin’ Kate / Every Grain Of Sand / Goin’ Back to Harlan / Calling My Children Home / The Ship On His Arm / Shores Of White Sand / The Pearl / Together Again / Born To Run // Boulder to Birmingham / Pancho and Lefty.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content