Emeli Sandé in de Lotto Arena: hartmassage met een pletwals

Emili Sandé © Toby Melville
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Omamuziek, goedkoop sentiment? Dan toch niet de Emeli Sandé die in Antwerpen stond.

DA GIG: Emeli Sandé in de Lotto Arena in Antwerpen, op 24 maart.

IN TWEE ZINNEN: Een verpletterende show die dreef op Sandé’s vocale kracht en veelzijdigheid, qua dramatiek niet in het rood ging en ballads perfect afwisselde met lichter werk.

HOOGTEPUNTEN: My Kind of Love / Hurts / Breathing Underwater

DIEPTEPUNTEN: ‘Free’

QUOTE: “De kracht van mensen die samenkomen en samen zingen is verbazingwekkend. En in deze tijden moeten jullie meer dan ooit jullie stem laten horen.”

Debuutalbum Our Version of Events maakte van de Schotse soulzangeres, tot dan toe enkel bekend als gastzangeres voor Chipmonk en Wiley en als songschrijfster voor onder meer Tinie Tempah en Susan Boyle, in één klap een superster. Het album was in 2012 de meest verkochte plaat in Groot-Brittannië (vóór Adele’s 21), eindigde ook in 2013 nog op de tweede plaats en brak uiteindelijk, na 63 weken in de Britse top 10, een al vijftig jaar oud record van The Beatles.

Thema’s als hartzeer, verzoening en verlossing, persoonlijke groei en spiritualiteit zijn er prominent op aanwezig, in introspectieve en akoestische songs vol gospel-, blues- en folk-invloeden.

Een fenomeen dat Sandé verzilverde met optredens tijdens de openings- en slotceremonie van de Olympische Spelen, op de Brit Awards (waar ze drie hoofdprijzen wegkaapte) en in het Witte Huis. De gelijknamige wereldtournee hield tussen december 2011 en april 2013 maar liefst vier keer halt in België.

Zelftherapie

Waarop Sandé uit de spotlights verdween, om pas in november 2016 opvolger Long Live the Angels te droppen. Over de periode tussen de albums – “a crash course of life” – zegt de voormalige studente geneeskunde en diplomahoudster neurowetenschappen nu dat ze zichzelf was kwijtgespeeld en zowel haar omgeving als haar persoonlijke ontwikkeling verwaarloosd had. Bovendien strandde in de zomer van 2013 haar huwelijk met een marinebioloog die al sinds haar 17de haar partner was.

Niet verwonderlijk dus dat Long Live the Angels zich zowel als een break-up album als zelftherapie laat beluisteren. Thema’s als hartzeer, verzoening en verlossing, persoonlijke groei en spiritualiteit zijn er prominent op aanwezig, in introspectieve en akoestische songs vol gospel-, blues- en folk-invloeden. Dat Long Live the Angels minder toegankelijk (en vooralsnog ook minder succesvol) is dan de melodische soul-pop en power ballads op Our Version of Events, lijkt Sandé niet te deren. Naar eigen zeggen was ze op dit album niet op zoek naar makkelijke oorwurmen voor een breed publiek, maar wilde ze in de eerste plaats haar eigen gevoelens en persoonlijke zoektocht weergeven, en liefst zo rauw mogelijk.

Euforie

De vrees dat de avond wel eens een zwaarmoedige, slaapverwekkende bedoening kon worden bleek ongegrond.

Net als op het album trapte Sandé haar concert in de Lotto Arena af met het hemels klinkende Selah, een spiritueel gedicht over wedergeboorte. De vrees dat de avond wel eens een zwaarmoedige, slaapverwekkende bedoening kon worden – Noel Gallagher noemde Sandé ooit “muziek voor oma’s” – bleek echter ongegrond. Toen het podiumdoek naar beneden kwam, zette de band vierkoppige band met een zachte drumroffel Heaven in, Sandé’s vaak met Massive Attack’s ‘Unfinished Sympathy’ vergeleken debuutsingle uit 2011.

Die good vibes hield Sandé de eerste nummers ook vast: eerst met het naar reggae lonkende ‘Wonder’ (in 2012 ingezongen voor het debuut van oude getrouwe Naughty Boy), daarna met de akoestische pseudo-country van ‘Tenderly’. Onnavolgbare kreten van het koortje en savannebeelden op het grote scherm achteraan het podium benadrukten daarbij Sandé’s Afrikaanse roots – het gevolg van een “herbronningreis” naar het geboorteland van haar vader in 2014. Ondertussen werd het publiek aangespoord om in de handen te klappen en het refrein over te nemen, waardoor ‘Tenderly’ een opbeurende meezinger werd.

Alleen de uitvoering van het met Rudimental opgenomen ‘Free’ miste een beetje zijn doel. Sandé herhaalde de titel zo vaak dat het om een politiek statement leek te gaan, en ook een door de zaal op onverschilligheid onthaald uitstapje naar Rozalla’s ‘Everybody’s Free’ bracht de licht euforische vibe niet terug.

Opbeurend

Het was een kort en meteen het enige dipje van de avond. Sandé zette de zaal gelijk weer op scherp met de akoestische ballad ‘Give Me Something’, een van de vele momenten waarop de mezzosopraan haar indrukwekkende stembereik demonstreerde.

Wat volgde – ‘Every Single Little Piece’, ‘My Kind of Love’, de recente hit ‘Hurts’ en de magistrale ballad ‘Breathing Underwater’ – waren immers allemaal nummers die Sandé dwongen om het onderste uit de kan te halen, en soms maar op het nippertje goed te landen. Bovendien gunde de zangeres zichzelf bijna honderd minuten lang geen rustmomenten: net bekomen van de ene inspanning, begon ze al aan het volgende nummer. Een pletwals, maar wel eentje die ontzag inboezemde en deugd deed aan het hart.

Verhapbaar

Sandé wordt vaak goedkoop sentiment verweten, maar dat viel in de Lotto Arena niet te bespeuren. De Schotse zingt zelfgeschreven liefdesliedjes die vaak in een climax uitmonden, maar met zoveel bezieling en enthousiasme dat je geen ogenblik twijfelt aan haar oprechtheid.

Sandu0026#xE9; wordt vaak goedkoop sentiment verweten, maar dat viel in de Lotto Arena niet te bespeuren.

Bovendien heeft Sandé genoeg zelfvertrouwen in de sterkte van haar materiaal om het niet nodeloos aan te dikken, al was de gitaarsolo in het verder ingetogen Happen net op het randje. Waar die andere Adèle – Sandé heeft dezelfde voornaam, maar brak later door en liet die dus vallen – haar jammerklachten verhapbaar maakt door humoristische bindteksten en geïmproviseerd gebrabbel, zijn het hier vooral slanke, ritmische arrangementen en interactie met het publiek die tegengewicht bieden aan het drama, en zelfs de meest smachtende ballad iets opbeurend geven.

De afwezigheid van de bij vele andere diva’s gebruikelijke showelementen – op wat generische videobeelden na – was geen gemis. Sandé heeft een klok van een stem en die houdt moeiteloos de aandacht vast. Ook de harmonie met de niet minder getalenteerde achtergrondzangers streelde de oren. Alleen jammer dat de band enkel ter ondersteuning van al dat vocale geweld diende. Daardoor leken de stemmen soms op de muziek te liggen in plaats van er echt een geheel mee te vormen. Een grotere bezetting, met échte blazers en strijkers, zou trouwens een betere match zijn voor een klasbak van dit formaat.

Groove

Na de ballads ‘Beneath Your Beautiful’ (een beheerst duet met gitarist Mike Davis, ter vervanging van Labrinth), ‘Clown’ (jammer genoeg het enige nummer waarin de gastvrouw zichzelf aan de piano begeleidde) en het wondermooie ‘Somebody’ vond Sandé haar groove terug met ‘Babe’, ‘Highs & Lows’ en ‘Next To Me’, dat dankzij aangepaste percussie opnieuw naar de Zambiaanse roots knipoogde.

Sandé maakte ook van het bisnummer ‘Read All About It, Pt. III’ een meezinger, en werd door het publiek met een staande ovatie beloond voor een perfect gedoseerde avond. “We hopen dat de show jullie zal overladen met liefde en positieve energie”, had ze eerder gezegd. Opdracht geslaagd.

DE SETLIST: Selah / Heaven / Wonder / Tenderly / Free / Give Me Something / Little Bit Longer / Every Single Little Piece / My Kind of Love / Hurts / Breathing Underwater / Happen / Beneath Your Beautiful / Clown / Somebody / Babe / Highs & Lows / Next to Me / Read All About It, Pt. III

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content