Met ‘Past Life Martyred Saints’ maakte Erika M. Anderson, kortweg EMA, een van de meest intense platen die zich dit jaar een weg baanden naar onze oren. Zaterdag sloot de Amerikaanse noisefolkartieste haar Europese tournee af met een indringend concert in de Botanique.
DA GIG: EMA in de Orangerie van de Botanique, Brussel op 1/10.
IN EEN ZIN: Erika Anderson en haar band hulden hun onheilspellende mantras in een waas van dissonantie en feedback en spiegelden zich daarbij aan de muzikale avonturiersgeest van Godspeed en The Velvet Underground.
HOOGTEPUNTEN: ‘The Grey Ship’, ‘Butterfly Knife’, ‘Marked’, ‘Breakfast’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “Belgium, you’re hot. Ik weet niet zoveel over jullie, maar ik ben dol op jullie oude Vlaamse wandtapijten. I think they’re really rad. Heb ik nu iets doms gezegd?”
Ze groeide op in South Dakota, maar vluchtte op haar achttiende naar L.A., waar ze eerst gitaar speelde bij Amps for Christ en vervolgens met haar levensgezel Ezra Buchla Gowns oprichtte. Toen samen met de relatie ook de band ten onder ging, transformeerde Erika Anderson zich in EMA en ging ze op haar eerste soloplaat haar innerlijke demonen te lijf.
‘Past Life Martyred Saints’ klinkt rauw en persoonlijk: de songs vormen een pijnlijk directe en confronterende kroniek van de chaos en de excessen in EMA’s jonge leven. De cd is als een dagboek van iemand die iets te lang aan de rand van de afgrond heeft gestaan: op iedere bladzijde rekent de zangeres af met haat, verlies, afwijzing, wraakzucht en zelfverminking en brengt ze onbeschroomd haar emotionele beschadigingen in kaart. Die verpakt ze vervolgens in onheilspellende mantras waar je moeilijk onverschillig voor kunt blijven. Anderson, gezegend met een flexibele stem die zich diep in je gemoed boort, bewandelt een middenweg tussen Cat Power en Sonic Youth en weet, net als haar voorbeelden, zeer goed welke muzikale ingrediënten ze moet toevoegen of weglaten om met haar werk een maximaal effect te sorteren. Op het podium liet EMA zich bijstaan door een drummer, een tweede gitarist en een violist die occasioneel ook de klavieren beroerde. Die begeleiders kwamen een voor een tegemoet aan haar voorliefde voor drones, dissonantie, noise en feedback en daardoor moesten we tijdens de set, waarin op één nummer na alles uit ‘Past Life Martyred Saints’ voorbij kwam, meer dan eens aan de zinnenprikkelende aanpak van The Velvet Underground en Godspeed You! Black Emperor denken.
Tijdens opener ‘Marked’ deed de violist zijn instrument vervaarlijk schuren en schrapen en ‘The Grey Ship’, geïnspireerd door de begrafenisschepen van EMA’s verre voorouders, de vikings, diende zich aan als een grillige muzikale odyssee op een door stormweer geteisterde oceaan. De zangeres steunde en fluisterde, terwijl je als toeschouwer willoos werd meegezogen door grofkorrelige gitaarriffs.
Toch verloren EMA en haar band zich nooit in navelstaarderig experiment. ‘Anteroom’ en het stevig rockende ‘Milkman’ deden zelfs vrij toegankelijk aan en met het van Violent Femmes geleende ‘Add It Up’ (“Why can’t I get just one fuck / I guess it has something to do with luck”) gaf de blonde Amerikaanse, die zich als een echte ‘rock chick’ in hot pants presenteerde, aan zeker niet van humor gespeend te zijn. In het even gewelddadige als neurotische ‘Butterfly Knife’ speelden de gitaren wild tegen elkaar op, terwijl het iets bedaardere ‘Breakfast’ gedomineerd werd door twee violen.
Opvallend en ook wel een tikje bevreemdend was dat heel wat concertgangers hun kinderen hadden meegebracht. “Wow, kids in the front row, that’s awesome. You really make my day”, riep een duidelijk gecharmeerde EMA, die enkele kleintjes uit het publiek plukte om ze op haar gitaar te laten ‘spelen’. Dat belette haar echter niet tijdens ‘California’ enkele vaten vitriool leeg te gieten. Met ‘Take One Two’ en de oude Gownssong ‘Cherylee’, die ze allebei in haar eentje bracht, bouwde Anderson twee fraaie rustpunten in, om haar optreden te besluiten met het trage, bezwerende ‘Red Star’. In dat laatste viel vooral de snijdende, psychedelische gitaarsolo op.
Naar de geestdriftige reacties in de Botanique te oordelen, had EMA haar Belgische entree alvast niet gemist. Zelf zagen we een authentiek talent met genoeg potentieel om u en ons in de toekomst nog vaak met verstomming te slaan.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Marked / The Grey Ship / Milkman / Add It Up / Butterfly Knife / Breakfast / Cherylee / Anteroom / California // Take One Two / Red Star.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier