Dat trage muziek ook triomfantelijk kan zijn, bewees Elbow in Club 69.
Elbow heeft net een nieuwe plaat uit, die aan de hand van een nieuwe werkwijze tot stand kwam en die deels is geschreven in een nieuwe omgeving, New York. Maar is daar ook een nieuw geluid uit voortgekomen?
Niet echt, zo bleek woensdag tijdens het Club 69-concert van Elbow in het Antwerpse Zuiderpershuis, waar het kakelverse werk live gedoopt werd in de aanloop naar de arenatour die de band volgende week aftrapt.
Behalve het aan Massive Attack schatplichtige ‘Charge’ en het tweeluik-met-een-twist ‘Fly Boy Blue / Lunette’, klonken de songs uit ‘The Take Off And Landing Of Everything’ toch weer vintage Elbow. Ze verrasten nauwelijks en er zat weinig tempo in, maar ondanks een gebrek aan zon – Guy Garvey bezingt de onzekerheden van het veertigerschap, een relatiebreuk, verloren gegane vriendschappen en andere beslommeringen -, bloeiden ze live wel langzaamaan open tot iets bijzonders. Elbow gaat steevast voor de trage verleiding.
De spilvoorbeelden van die aanpak: meeslepende en weemoedige songs als ‘Real Life (Angel)’, ‘The Loneliness of a Tower Crane Driver’ en ‘My Sad Captains’. De gemiddelde rockband zou er haar publiek mee naar de toog gejaagd hebben, maar Elbow plaatste ze in Club 69 onbeschroomd achter elkaar in het hart van de set. ‘The Loneliness’ gaat over een kraanbestuurder die zich, het prachtige uitzicht dat hij geniet en de microgolfoven die hij aan boord bezit ten spijt, erg eenzaam voelt. ‘My Said Captains’ – geleend van Shakespeare – is dan weer een ode aan uit het oog verloren vrienden. “Another sunrise with my sad captains / with who I choose to lose my mind / And if it’s so we only pass this way but once / What a perfect waste of time”, klinkt het daar. Misschien valt een Elbow-show ook wel zo te omschrijven: als het perfecte tijdverdrijf, waar je je echt in kunt verliezen.
Het is trouwens onwaarschijnlijk hoe zuiver een band kan klinken die naar eigen zeggen nog maar één keer in haar ruim twintigjarige carrière volledig nuchter op een podium heeft gestaan – “Heel vreemd, het was alsof er een bandlid ontbrak”, zei gitarist Mark Potter daarover onlangs in Knack Focus. “Can I have my booze on stage, please?”, vroeg Garvey dan ook meteen na de tv-opname van opener ‘New York Morning’ voor Café Corsari. Een fles whiskey en een blik bier was zijn deel.
Wij kregen een cocktail genaamd Grounds for Divorce geserveerd; een vriendelijke elleboogstoot, waarbij de gitaren het voor eens mochten overnemen van de strijkers. Het had wat vaker gemogen.
Maar met het vroegere werk van dit allooi won Elbow het publiek wel helemaal voor zich: ‘Open Arms’ was een stadionhymne in pocketformaat, ‘The Birds’ blonk uit in samenzang, en tijdens de bisronde bleek ‘Lippy Kids’ alweer de perfecte meefluiter en ‘One Day Like This’ de gedoodverfde meezinger.
Het was lang niet het spannendste concert dat we ooit in de intieme setting van Club 69 gezien hebben, maar Elbow heeft er wel voor een tweede keer bewezen dat je ook met trage muziek kunt triomferen.
SETLIST: New York Morning / Open Arms / Charge / The Bones Of You / Fly Boy Blue/Lunette / Real Life (Angel) / The Loneliness of a Tower Crane Driver / My Sad Captains / The Birds / Mirrorball / Grounds for Divorce // Lippy Kids / One Day Like This
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier