Efterklang is nooit verlegen om een experimentje. Tijdens de huidige tournee de Denen telkens met een plaatselijk symfonisch orkest. In de AB, waar ze aantraden met Sinfonia Rotterdam, leidde dat tot euforische taferelen.
DA GIG: Efterklang met Sinfonia Rotterdam in AB, Brussel op 8/11.
IN EEN ZIN: Vaak komt de combinatie van een rockband en een symfonisch orkest geforceerd aan, maar dit keer was er gelukkig sprake van een haast vanzelfsprekende flow.
HOOGTEPUNTEN: ‘Black Summer’, ‘Monopolist’, ‘Apples’, ‘Vaelv’, ‘The Living Layer’…
DIEPTEPUNTEN: geen
BESTE QUOTE van Casper Clausen: “Kennen jullie die haarlak van Elnett? Budgie en ik zijn er dezer dagen fervente gebruikers van. Tijdens deze tournee hebben we al zeker vijf spuitbussen soldaat gemaakt.”
De Deense formatie Efterklang zit zelden om een experimentje verlegen. Tijdens haar huidige tournee speelt ze de nummers uit haar nieuwe cd ‘Piramida’, telkens met een plaatselijk symfonisch orkest. Ook in de AB, waar ze aantrad met Sinfonia Rotterdam, leidde dat tot euforische taferelen.
Wie de jongste tien jaar het traject van Efterklang een beetje heeft gevolgd, weet onderhand dat de groep uit Kopenhagen er geen is van dertien in een dozijn. Hoewel haar zinnenprikkelende combinatie van indietronica, postrock en neoklassieke muziek vandaag poppier klinkt dan vroeger, heeft ze bij iedere release nieuwe verrassingen in petto.
Voor het onlangs verschenen ‘Piramida’ trok ze naar Spitsbergen in het hoge noorden om er in een verlaten nederzetting geluiden te verzamelen. Die werden bewerkt en gesampled en dienden als uitgangspunt voor de songs waarin zanger Casper Clausen het verval van een stad als metafoor gebruikt voor zijn eigen afbrokkelende relatie.
Sinds haar ontstaan heeft Efterklang er alles aan gedaan om de grenzen tussen populaire en klassieke muziek te doen vervagen. Het gezelschap smeedde al allianties met diverse koren en het Deens Nationaal Kamerorkest en met het oog op haar huidige concertreis liet ze vooraanstaande componisten als Karsten Fundal, Daniel Bjarnason en Missy Mazzoli haar nummers van orkestrale arrangementen voorzien. Een geslaagde demarche, zo bleek in de AB. Ook al omdat Sinfonia Rotterdam aangaf alle nuances in het materiaal prima aan te voelen.
Vlinderdasje
Net als de orkestleden zaten de heren van Efterklang keurig in het pak. Zanger Casper Clausen en bassist Rasmus Stolberg hadden zich, speciaal voor de gelegenheid, zelfs een vlinderdasje aangemeten. Voor hen was het concert in Brussel dan ook een feestelijke gelegenheid. Want ook al was het lang niet de eerste keer dat ze met een groot ensemble het podium deelden, ze stonden allebei te glunderen als een kind in een snoepwinkel.
Elektronicaspecialist Mads Brauer en gastpianist Peter Broderick stelden zich verdoken op, achter het orkest. De van Siouxsie & The Banshees en The Creatures bekende drummer Budgie daarentegen, toonde zich, naast een veelzijdige muzikant, een geboren showman en wekte met zijn gekke capriolen meteen de sympathie van de toeschouwers op.
Een andere nieuwigheid was het driekoppige dameskoortje. Tijdens de audities in Berlijn kregen de dames te horen dat ze zowel overweg moesten kunnen met het repertoire van Whitney Houston als dat van Ligeti, en jawel: ze zongen met soul, maar hadden het stembereik van echte operadiva’s.
In het verleden zagen we al vaak optredens, onder meer van The Notwist en José González, waar de combinatie met een symfonisch orkest uitermate geforceerd aandeed. Dit keer was er echter sprake van een natuurlijke flow en een organische versmelting: de elektronica van Efterklang en het akoestische instrumentarium van Sinfonia Rotterdam leken elkaar uit te dagen en te versterken.
De manier waarop de strijkers en blazers in ‘Sedna’ aanzwollen en zich weer terugtrokken imiteerde de getijden van de zee, terwijl de bubbelende laptopgeluiden in ‘The Living Layer’ en ‘Between the Wars’ een welsprekende dialoog aangingen met de op een klassiek dieet grootgebrachte musici en de vrouwenstemmen.
Nummers als ‘So’, ‘Told To Be Fine’ en het luchtige ‘The Ghost’ waren bovendien voorzien van een aanstekelijke ritmiek en mooie vibrafoonbijdragen. Het instrumentale ‘Vaelve’, geen alledaagse kost voor een rocktempel als de AB, was zelfs speciaal voor het orkest geschreven.
Dansschoenen
Casper Clausen croonde als Mark Hollis van Talk Talk of als de jonge Scott Walker (zie het geweldige ‘Black Summer’), maar smokkelde, ondanks de melancholische teneur van de songs, ook enkele frivoliteitjes de set binnen. In ‘Between the Wars’ stak hij met zijn soepele falset zelfs The Bee Gees te tijde van ‘Saturday Night Fever’ naar de kroon.
Pas tijdens de toegiften kreeg het publiek ook enkele herwerkte oudere nummers te horen. ‘Monopolist’ (uit ‘Tripper’) groeide, met zijn mijmerende violen en onalledaagse klankenspectrum, zelfs uit tot een hoogtepunt. Halverwege het euforische ‘Modern Drift’ (uit ‘Magic Chairs’) dook Clausen de zaal in om het enthousiasme van het publiek op te meten en tijdens de reprise van ‘Your Ghost’ trok Peter Broderick zijn dansschoenen aan.
We konden ons op dat moment niet van de indruk ontdoen dat zelfs de leden van Sinfonia Rotterdam er moeite mee hadden netjes op hun stoeltjes te blijven zitten.
Het was een avond, kortom, waarop met volle teugen werd genoten, zowel vóór als op het podium. “You guys are fucking awesome”, richtte Clausen zich tot het orkest. “You really rock!” We hadden het zelf niet treffender kunnen verwoorden.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Hollow Mountain / Apples / Sedna / Told To Be Fine / The Living Layer / Vaelv / The Ghost / Black Summer / Between The Walls / So / Monument // Monopolist / Modern Drift // The Ghost (reprise).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier