Edward Sharpe & The Magnetic Zeros op Pukkelpop: Jezus in oranje sneakers

© Jef Boes
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Lap, overlapping: groot hiphoplaweit Big Sean, of neo-hippietoestanden met Edward Sharpe en zijn Magnetic Zeros? Ach, het is te mooi weer om te vloeken en pissed off te zijn, dus het werd die laatste.

What’s the fuss?

Hij heet oorspronkelijk Alexander Ebert, won drie jaar terug een Golden Globe voor zijn soundtrack bij de oceaanthriller All Is Lost, en was al twee eerdere edities – 2011 en 2014 – te gast op Pukkelpop.

Ebert – zoon van een psychotherapeut en een actrice uit – waar anders? – Los Angeles – heet dan ook een charismatisch performer te zijn. Slordig baardje, kapsel op een kwartier van dreadlocks, zwarte, te korte broek, los T-shirt, ingevallen kaken; ongeveer alles aan de frontman schreeuwt ‘goeroe!’. En net als Jezus hemzelf spreidt Alex Ebert graag de armen zijwaarts en wijst hij zijn vinger regelmatig verticaal richting hemel. Gelukkig beleven de vele bloemenmeisjes die de tent vulden het zich bespaard op ’s mans feloranje sneakers, een zelfverklaard bohemien onwaardig.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Tenzij u grote dorst had, of allergisch bent aan patchoeli, niet echt, neen. Ebert en co kennen hun stiel, en die is: een heel klein beetje Woodstock scheppen, waar ze ook neerstrijken. Negen muzikanten en een veelvoud aan instrumenten stonden er op het podium, en die zorgden samen voor een gezellige pot americana, aangelengd met honky tonk, folk, cajun en psychedelica. Bepaald geen nullen, die muzikanten, maar een polyvalente bende die elke gril van hun frontman netjes wisten op te vangen.

Want jammer dat die Ebert blijkbaar zelf is beginnen geloven in zijn messiascomplex. ‘Dramaqueen’, zei de fotograaf. Aansteller, had ook gekund. En met die soms manische blik in z’n ogen is Charles Manson niet ver weg. Niet in de Boiler Room of de Shelter moeten vaders vrezen voor het maagdenvlies van hun kroost, maar hier, in de Marquee, waar Edward Sharpe als een rattenvanger van Hamelen aanbeden wordt door talloze rood aangelopen jonkvrouwtjes.

Wie de blik afwendt van de rond z’n as tollende, met de ogen rollende, op en neer huppelende Ebert hoorde echter boogiewoogiepiano, swingende accordeon, blazers, en gitaarsolo’s uit de rayon Grateful Dead. In het diepst van hun binnenste zijn die van Mumford & Sons stikjaloers op Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Niet toevallig brachten Marcus en co via hun label hun vorige, titelloze plaat op de markt.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Home, uiteraard, de single, de hit, de via reclamespots voor Peugeot en Microsoft, en het televisieprogramma Is ’t Nog Ver? bekend geraakte hymne. Halverwege ging Ebert in de voorste rijen hangen, op zoek naar ‘een verhaal’. ‘Who’s burning to share a story?’.

Na twee overkokende pubers kwam de microfoon bij een heer op leeftijd terecht. ‘Ik ben net mijn vader verloren’, zei hij in proper gekuist Engels. ‘En ik wil tegen de jongeren hier aanwezig zeggen: ‘Don’t be afraid, life is all you got’. Gejoel, knuffel van Alex, applaus, klikken op ‘send’.

Bekijk ook de beelden van Edward Sharpe.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content