(13u15, Main Stage) De twee Britse Loveless-broertjes die Drenge vormen, zien er absoluut niet imposant uit. De (post-) grunge/garage rock die ze op een grotendeels nog lege festivalweide loslieten, was dat wel.
PLUS:Zanger/gitarist Eoin en drummer Rory Loveless zijn twee broertjes uit het landelijke Derbyshire, zijn amper twintig en zien er graatmager uit. U zou niet direct zo’n bijtende set van hen verwachten. Maar u moet ook weten dat ze hun naam – ‘Drenge’ betekent ‘jongens’ in het Deens – gekozen hebben vanuit een voorliefde voor Deense avant-gardecinema en ook gewoon omdat het op z’n Engels erg gevaarlijk klinkt. Als u naar titels als ‘Necromance is Dead’, ‘I want to break you in half’ of ‘Fuckabout’ van hun debuutplaat van vorig jaar kijkt, weet u het ook wel. Het weinige volk dat er stond werd in het gezicht geslagen met een smerige garagesound met lekker veel distortion, gepiep en ander gekraak. Opener ‘Face like a skull’ (“Everything I do seems like I’m trying to be rude”) zette de cynische punktoon en was het eerste nummer dat de grunge van helden als Nirvana probleemloos aan bands als The White Stripes knoopte. Het morbide ‘Necromance is dead’ (“I want to dance with my necromancer now”) gooide er nog wat meer punk en noise tegenaan en de felle tempowisselingen hielden u op de been. ‘Gun Crazy’ ging meer de bluesy kant uit, het nieuwe nummer ‘The Snake’ maakte van zanger/gitarist Eoin Loveless een Jim Morrison op steroïden en afsluiter ‘Let’s pretend’ was een absoluut hoogtepunt. Er hing al een soort mediastorm rond de band, maar nu weet u het ook van ons: hou Drenge in de gaten.
MIN:Er was erg weinig volk en toen het begon te regenen, nam dat aantal nog af. Ook klonken enkele nummers zoals ‘I want to break you in half’ en ‘Fuckabout’ redelijk rommelig.
HOOGTEPUNT:De acht minuten durende afsluiter die ‘Let’s Pretend’ heet. Dat nummer was een zeer bijtende en sludgy Nirvanarit, waarbij Eoin Loveless’ kreten niet moeten onderdoen voor die van Kurt Cobain. Het was ook mooi om te zien hoe de broertjes alle frustratie van zich af knalden bij de optrekkende treinriff op het einde, om dan weer te besluiten met de drie basisakkoorden, die nu wel erg bijtend gespeeld werden.
AFTERMOVIEGEHALTE:0/5
Sebastian Roth
