Dirty Projectors behoren al tien jaar tot de grilligste en eccentriekste bands uit de Brooklynscene. Dezer dagen klinken Dave Longstreth en zijn gezellen echter toegankelijker dan ooit. Gevolg: een verrassend direct én briljant concert in Brussel.
DA GIG: Dirty Projectors in ABBox, Brussel op 20/10.
IN EEN ZIN: De New Yorkers toonden op het podium hun speelse en aanstekelijke kant, zonder er hun originaliteit en experimenteerdrang bij in te schieten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Dance For You’, ‘Gun Has No Trigger’, ‘About to Die’, ‘Stillness Is The Move’, ‘Impregnable Question’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: dit was het enige terrein waarop Dirty Projectors het in de AB lieten afweten.
Dirty Projectors scheppen er behagen in hun publiek op het verkeerde been te zetten. Niet zelden bedienen ze zich van in popmuziek ongebuikelijke maatsoorten, dwarse melodieën en bizarre concepten.
Kent u toevallig nog andere groepen die ooit een ‘glitch opera’ hebben gemaakt over het leven van Don Henley (de drummer van The Eagles) of die, louter uit het geheugen, een volledige lp van de punkband Black Flag hebben gecovered? Dacht het niet.
Als het hen uitkomt, stoeien de Projectors zelfs met middeleeuwse polyfonie of met de erfenis van Stravinski. Kierewiet? Ongetwijfeld. Maar ook rijk aan geniale ideeën. Geen wonder dat Björk en David Byrne ooit stonden aan te schuiven om, zowel op het podium als in de studio, met hen aan de slag te mogen gaan.
Via hun zesde langspeler ‘Swing Lo Magellan’ wisten Dirty Projectors zich onlangs definitief uit de underground op te hijsen. Sinds ‘Bitte Orca’ uit 2009 waren ze, naar het voorbeeld van Einstürzende Neubauten, geleidelijk begonnen hun muziek luistervriendelijker te maken zonder haar originaliteit op te offeren. Het lag dus voor de hand dat tijdens hun huidige toernee vooral werk uit die jongste twee platen op de setlist zou prijken, een enkel uitstapje naar de ep ‘Mount Wittenberg Orca’ niet te na gesproken.
Buitenissig
Wegenwerken in de Brusselse binnenstad, ellenlange files en overvolle parkeergarages hadden tot gevolg dat we de eerste twintig minuten van het concert knarsetandend moesten missen. Daardoor konden we pas inpikken vanaf het buitenissige ‘Beautiful Mother’, waarin de meerstemmige samenzang tussen gitariste Amber Coffman, toetsenspeelster Olga Bell en elektropercussioniste Haley Dekle uitermate exotisch aandeed. Dat koortje zou trouwens ook later op de avond nog voor magische momenten zorgen.
Fraaie, veerkrachtige popliedjes als ‘No Intention’ en de Tolstoi-hommage ‘About To Die’ wipten speels als jonge konijnen over het podium en werden door voorman Dave Longstreth van zinnenprikkelende West-Afrikaanse gitaarlijntjes voorzien. ‘Useful Chamber’, op een hoekige dansbeat geplant, herinnerde aan de intellectualistische eightiespop van Scritti Politti.
‘Maybe That Was It’ diende zich aan als flink uit de kluiten gewassen psychedelische rock en tijdens ‘Just From Chevron’, een song waarin de niet erg koosjere ethiek van de petroleumindustrie aan de kaak werd gesteld, mocht Coffman (net als in ‘The Socialites’ en ‘Stillness Is The Move’) vocaal het voortouw nemen. De ballad ‘Gun Has No Trigger’, over hoe afwijkende meningen het telkens weer moeten afleggen tegen conformisme, gaf aan in welke mate experiment en traditie elkaar in het universum van Dirty Projectors tegenwoordig de hand reiken.
Kronkelpaadjes
De nieuwe songs deden licht verteerbaar en rechtlijnig aan, gaven zelfs blijk van warmte en kwetsbaarheid, maar maakten occasioneel toch nog altijd bruuske kronkelingen. Stijlen botsten wild tegen elkaar op, gitaren scheurden uit de bocht en soms leken de band en Longstreth zowaar elk een ander nummer te spelen. Het kon de pret niet drukken, want gebrek aan verbeeldingskracht kon je Dirty Projectors alvast niet verwijten.
Uiteindelijk bleek dat de groep enkele van haar meest pakkende liedjes tot de bissen had bewaard. ‘Dance For You’ en het ontwapenend simpele ‘Impregnable Question’ behoorden tot de piekmomenten van de avond. Niemand zou dus gemord hebben, mochten Dirty Projectors nog een half uurtje zijn doorgegaan.
Het was een verademing een gezelschap zo overtuigend te zien aantonen dat popmuziek niet dom, voorstelbaar of clichématig hoeft te zijn om een breed publiek te kunnen aanspreken. Hopelijk is die boodschap ook bij de radio aangekomen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Swing Lo Magellan / Offspring Are Blank / The Socialites / Cannibal Resource / Beautiful Mother / She What She Seeing / No Intention / About To Die / Just From Chevron / Maybe That Was It / Gun Has No Trigger / Useful Chamber // Dance For You / Stillness Is The Move / Impregnable Question.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier