Eigenlijk waren Les Nuits al voorbij, maar dit jaar hadden de organisatoren met dEUS nog een tot de verbeelding sprekend post scriptum in petto. De Antwerpse groep, die op 19 september haar nieuwe cd ‘Keep You Close’ uitbrengt, kwam in Brussel even opwarmen voor Pukkelpop.
DA GIG: dEUS in de Châpiteau van de Botanique, Brussel op 24/5.
IN EEN ZIN: Na een ijzersterk begin volgde dEUS een parcours van ups en downs en hoorden we soms meer routine dan avontuur.
HOOGTEPUNTEN: ‘Sun Ra’, ‘Fell Off The Floor, Man’, ‘Morticiachair’, ‘If You Can’t Get What You Want’, ‘Roses’.
DIEPTEPUNTEN: de momenten waarop de groep op automatische piloot vloog. En zou Tom Barman eindelijk ook iets kunnen doen aan die ronduit lullige bindteksten, a.u.b.?
BESTE QUOTE van Tom Barman: ‘Oh la la, il fait chaud, ici!’ (We besparen u de andere gemeenplaatsen).
Met de populariteit van dEUS zit het nog altijd snor. Het concert in de châpiteau was in een kwartier uitverkocht en de vraag naar tickets was vele keren groter dan het aanbod, wat bij de vele fans die in de kou bleven staan voor de nodigde frustraties zorgde. Belgische optredens van Tom Barman en de zijnen zijn zo dun gezaaid, dat ze vanzelf de allure van een Gebeurtenis krijgen.
Naarmate de releasedatum van de nieuwe plaat (die naar goede dEUSgewoonte al enkele keren werd verschoven) dichterbij komt, neemt de nieuwsgierigheid bij het publiek toe. Tenslotte dateert de vorige cd van het gezelschap al van begin 2008. Wie op een lading vers materiaal had gehoopt, kwam echter bedrogen uit. Er prijkten weliswaar drie nieuwe songs op de setlist, maar was dat twee jaar geleden tijdens de Pukkelpopoptredens niet óók al het geval? In de Kruidtuin kregen we een set vol crowdpleasers gepresenteerd, die al bij al behoorlijk voorspelbaar aandeed. Veertien van de zestien nummers stonden vorig jaar in het Rivierenhof ook al op het programma en eigenlijk valt dEUS al jaren terug op min of meer dezelfde setopbouw. Met permissie: ruikt dat, voor een band die in zijn beste dagen altijd garant stond voor spanning en avontuur, niet een beetje naar gemakzucht en routine? We hebben van dEUS al minstens twintig concerten meegemaakt en, jawel, we denken met heimwee terug aan de tijd dat de groep ons op het podium steevast sterretjes deed zien, ons door elkaar schudde, ons een krop in de keel bezorgde. In Brussel waren dat soort momenten -u voelt ons al aankomen- redelijk schaars.
Het begin van de set deed nochtans het beste vermoeden. ‘Sun Ra’ was een binnenkomer die kon tellen: er zaten venijnige angeltjes aan, de viool van Klaas Janzoons ging af als een sirene en de algemene teneur was dwars en gedreven. Het stuiterende en stotterende ‘Fell Off The Floor, Man’ was net zo explosief als de bagage een zelfmoordterrorist op een overvol marktplein. Maar vanaf ‘The Architect’ -het INXS-moment van dEUS, zeg maar- volgde de groep een parcours van ups en downs. Tot de ups behoorden een zweterig en sexy ‘Slow’, met de in topvorm verkerende drummer Stephane Misseghers en de immer bezield bassende Alan Gevaert als blikvangers; een subtiel ‘The Real Sugar’ (denk aan JJ Cale die zich aan bossanova waagt) en een mijmerend ‘Smokers Reflect’. ‘If You Don’t Get What You Want’ had zelfs nog nooit zo scherp geklonken: het nummer gaf je het onbehaaglijke gevoel in een kuil vol kronkelende gifslangen terecht te zijn gekomen. Daar tegenover stonden de momenten waarop je naar een groep stond te kijken die schijnbaar, met wisselend succes, enkele dEUSklassiekers poogde te coveren. Dat was het geval tijdens ‘Instant Street’, aanvankelijk ontsierd door hakkerig toetsenwerk van Janzoons, en ‘Theme From Turnpike’. “Going through the motions”, noteerden we in ons boekje, want in beide gevallen bleek de groep pas halverwege de song echt wakker te schieten.
Gitarist Mauro Pawlowksi bleef te allen tijde zijn onverstoorbare zelf, maar Barmans stem verdronk regelmatig in de geluidsmix, waardoor vooral de nieuwe nummers moeilijk te beoordelen vielen. Zo te horen liggen die in het verlengde van ‘Vantage Point’ (niet onze favoriete dEUS-cd): ‘Second Nature’ deed vrij rechtlijnig aan en ‘Constant Now’ werd ontsierd door een uitermate kitscherig synthlijntje. Het donkere ‘Dark Sets In’ overtuigde het meest, maar wanneer je even later ‘Roses’ in al zijn glorie voorbij hoorde komen, bleek het niveauverschil toch manifest.
‘Nothing Really Ends’ werd, vermoedelijk wegens een technisch mankement, al tijdens de intro afgebroken, maar op de overige bissen viel weinig af te dingen. Vooral het jazzy ‘Morticiachair’ zorgde voor opwinding tot op de laatste rijen De rest laat zich raden. Benieuwd of we ooit nog een dEUSconcert mee zullen maken dat eens níet eindigt met een kolkend ‘Suds & Soda’.
Hebben we nu last van een gELOOFSCRISIS, wil u weten? Nope. We meten de prestatie van de groep gewoon af aan haar beste concerten. We hebben de heren van dEUS ooit al hoog boven zichzelf zien uitstijgen, en vinden het dus jammer dat ze de jongste jaren zo dicht bij de grond blijven. Van hun helden, Captain Beefheart en Tom Waits, weten ze dat echte kunst niet steunt op herhaling en reproductie, maar op lef en een gezonde exploratiedrang. We wensen hen in de nabije toekomst dus wat minder vanzelfsprekende populariteit en wat meer creatieve wrijvingen toe.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Sun Ra / Fell Off The Floor, Man / The Architect / Second Nature / Slow / The Real Sugar / Constant Now / Instant Street / If You Don’t Get What You Want / Theme From Turnpike / Smokers Reflect / Dark Sets In / Roses // Bad Timing / Morticiachair / Suds & Soda.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier