Death @ Trix: Night of the Living Death

Ze zijn legendarisch onlegendarisch. Ze introduceerden punk toen punk nog geen naam had. Toch bleven ze drie decennia lang onder de radar. Het was een aangename kennismaking met de Afro-Amerikanen van Death in het Antwerpse Trix.

Ze zijn legendarisch onlegendarisch, de Afro-Amerikanen van Death. Ze introduceerden punk in een tijd dat punk zelfs nog geen naam had, maar toch bleven ze drie decennia lang onder de radar. Het was een aangename kennismaking met deze vijftigers uit Detroit, maandag in de Antwerpse Trix. Het Afro-Amerikaanse punkrocktrio Death – niet te verwarren met de gelijknamige metalband – is terug van nooit echt aanwezig geweest. De broers David, Dannis en Bobby Hackney richtten Death op in het begin van de jaren ’70, maar meer dan een dubbele 7″ inch single in een schamele oplage van 500 exemplaren – met daarop de nummers ‘Politicians In My Eyes’ en ‘Keep on Knocking’ – kwam er in die tijd niet.

In vergelijking met de discosoul van Earth, Wind & Fire en de R&B van The Isley Brothers, die in het Detroit van de seventies hoogtij vierden, waren de Hackney’s een bende agressieve weirdo’s. Toch leek er een lucratieve deal met platenbaas en producer Clive Davis in de maak, maar die sprong af omdat Death zijn controversiële groepsnaam weigerde op te geven. Death stierf een stille dood, ook al zou je ze de vaandeldragers van de punk kunnen noemen, die de weg geplaveid hebben voor de Sex Pistols en Bad Brains.

Tot hun single zo’n drie decennia later, in 2007, weer kwam bovendrijven. Een vinylverzamelaar genaamd Robert Cole Manis telde er honderden dollars voor neer op eBay, en was er zo wild van dat hij de band persoonlijk opspoorde en in contact bracht met het indielabel Drag City uit Chicago. En dan verscheen in 2009 ‘…For the Whole World to See’, het debuutalbum van Death, opgenomen in… 1974.

Twee jaar later volgde ‘Spiritual-Mental-Physical’, een verzameling van demo’s die eveneens in de seventies tot stand kwamen, en nu is er de docu ‘A Band Called Death’, die momenteel nog loopt op het Amsterdamse documentairefestival IDFA.

Die brengt Death weer de baan op – helaas zonder oprichter en tekstschrijver David Hackney, die in 2000 overleed -, met dus ook een passage in Trix. In de Bar weliswaar, de meer dan gehalveerde zaal, want hun publiek is voorlopig nog net zo klein en uitgelezen als bijna 40 jaar geleden.

Er werd afgetrapt met ‘Keep On Knocking’, nog steeds een punk-killer van jewelste, en vrij vroeg in de set kwam ook ‘Politicians In My Eyes’ langs. Geloof ons, de eerste en enige Death-single is nog net zo overrompelend als hij in de seventies moet zijn geweest. Geen wonder dat Jack White een zelfverklaarde fan is.

Van ‘Let The World Turn’, zowat het enige Death-nummer dat een (valse) rustige start neemt, zou iemand als Prince in zijn begindagen een wereldhit hebben gemaakt. En aan ‘Rock-N-Roll Victim’ is goed te horen wie destijds de inspiratiebronnen van de gebroeders Hackney waren: MC5, The Stooges, Alice Cooper en The Who. Vuile, potige rock waar ze het toerental wat van opdreven, en waar ze een schreeuwerige ‘one-two-three-four’ aan vooraf lieten gaan. Hoewel hun rock zelden zo vlotjes rollt als die van pakweg The Ramones, want in Death zit veel meer ‘zwart’ en ‘Detroit’ dan in de bleekscheten uit New York die de punk groot hebben gemaakt.

Stel je voor dat Jimi Hendrix veel minder last had gehad van virtuositeit en gemakshalve alleen maar snelle riffs was gaan spelen, hier en daar opgevuld met een houterige solo: zo ongeveer klinkt Death.

Op het einde van hun set werd zowaar een nieuwe Death-cd in het vooruitzicht gesteld, en de vooruitgeschoven single ‘Relief’ klonk alvast verrassend beloftevol.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

En o ja, deze donkere jongens dateren natuurlijk van voor de hiphop, en dus werd er niet één ‘motherfucker’ de zaal in geslingerd, wel veel oprechte ‘bedankts voor het komen’. Het was een motherfucking genoegen. Deze negers kwamen hard en we hopen ze snel terug te zien komen. Death is alive.

Michael Ilegems

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content