Dawes @ Botanique: Een jonge groep van de oude stempel

De seventies zijn terug. Tenminste: in de muziek van Dawes, een Californische folk- en countryrockband die dit voorjaar met ‘Stories Don’t End’ zijn derde cd uitbracht en ook in de Botanique een prima beurt maakte.

Dawes zijn afkomstig uit Los Angeles en hebben wellicht vaker naar de platencollectie van hun ouders dan naar de muziek van hun eigen generatiegenoten geluisterd. Hun muziek is namelijk sterk beïnvloed door de Laurel Canyonsound, waar Crosby, Stills & Nash, The Eagles, Warren Zevon en Jackson Browne de voornaamste exponenten van waren, en de Westcoastpop van Fleetwood Mac uit de periode toen Stevie Nicks en Lindsay Buckingham er de plak begonnen te zwaaien.

De melodieuze, door uitgekiende close harmonyzang gekarakteriseerde songs van het kwartet worden dus niet zonder reden als ‘retro’ of ‘old school’ bestempeld. Maar dat is niet erg: twintigers ervaren het organische rootsrockgeluid van Dawes als nieuw, terwijl het bij vijftigers nostalgische gevoelens wakker maakt.

Spilfiguur van de groep is Taylor Goldsmith, de bebaarde zanger-gitarist die steevast haar vertrouwd aandoende Americananummers uit zijn pen knijpt. ’s Mans stem lijkt als twee druppels water op die van Jackson Browne, een artiest van wie hij, zo te horen, ook in compositorisch opzicht heel veel heeft opgestoken. De stilistische gelijkenis is soms zo treffend dat je, bij een blinddoektest, zou gaan twijfelen wie van beiden nu precies aan je oor komt knabbelen.

Maar goed, de bewondering is blijkbaar wederzijds: Browne verleende zijn medewerking aan de Dawes-cd ‘Nothing is Wrong’ en deelde met zijn acolieten al meermaals het podium. En ook al hebben de Californiërs voorlopig nog geen plaat van het niveau van ‘For Everyman’ of ‘Late For The Sky’ op hun palmares staan, ze beschikken zeker over voldoende sterk materiaal om je op gezette tijden de oren te doen spitsen.

Euforisch

In Brussel speelden Dawes alvast bijzonder hecht en strak. Hun organische rootsrock klonk toegankelijk en melodieus, terwijl de bedachtzame teksten van Taylor Goldsmith opvielen door de veelheid aan trefzekere observaties en onvergetelijke karakterschetsen. De groep putte tijdens het concert uit haar drie langspelers waarvan de jongste, ‘Stories Don’t End’, door Jacquire King (zie ook Kings of Leon) van een iets te gepolijste Hollywoodproductie werd voorzien. Live kwamen de vier heren gelukkig iets robuuster voor de dag, waardoor nieuwe songs zoals het opgewekte ‘From A Window Seat’, het euforische ‘Most People’ en het uit vernuftig aan elkaar gebreide riffjes opgebouwde ‘From The Right Angle’ van extra reliëf werden voorzien.

Taylor Goldsmith perste regelmatig messcherpe solo’s uit de snaren. De ene keer leken die bevrucht door Neil Young, de andere (in ‘The Way You Laugh’, bijvoorbeeld) verwezen ze naar de southern rock van The Allman Brothers. Taylors drummende broer Griffin en toetsenspeler Tay Strathaim zorgden, samen met de frontman, regelmatig voor knappe, meerstemmige samenzang, terwijl Wylie Gelber -de enige van het kwartet die níet zong- met zijn stuwende baslijnen vrijwel in ieder nummer naar soul of disco verwees. Opmerkelijk moment: toen Goldsmith een strofe van ‘When My Time Comes’ aan de toeschouwers overliet, bleken die meteen in staat op de juiste manier in te vallen. Er waren dus blijkbaar wel enkele hardcore-fans in de zaal.

Zweefnummer

Aan hoogtepunten was er tijdens de set van Dawes geen gebrek. Zo stond het troostende ‘Fire Away’ bol van passie en emotionele zeggingskracht en mocht de keyboardman tijdens het uitgesponnen ‘Peace in the Valley’ even zijn innerlijke Ray Manzarek bovenhalen. Taylor Goldsmith ging inmiddels dermate op in zijn epische gitaarspel dat hij een halve meter boven het podium leek te zweven.

Bovendien was de zanger zozeer in zijn nopjes met het prachtige kader van de Botanique dat hij van de weeromstuit enkele verstilde, en daarom zelden gespeelde nummers opdiepte. Dat resulteerde in het sobere ‘Love Is All I Am’ (uit het vier jaar oude Dawes-debuut ‘North Hills’) en het al even pakkende ‘Moon In The Water’. Het waren momenten waarop Goldsmith het wezen van de liefde dissecteerde, zoals Shakespeare dat destijds deed in zijn sonnetten. In ‘A Little Bit Of Everything’ zaten dan weer minstens drie potentiële filmscenario’s verborgen.

Niet dat de groep geen steken liet vallen. Het pretentieloze niemendalletje ‘Someone Will’ was weinig méér dan een voorbijwaaiende zeepbel. En dat ‘If I Wanted Someone’ op de setlist ontbrak, was eigenlijk onvergeeflijk. Maar met het als bis opgespaarde ‘Time Spent in Los Angeles’ kreeg het publiek op de valreep wel nog een andere favoriet voorgeschoteld. Het optreden eindigde op een luchtige noot met ‘Hey Lover’, een nummer van ene Blake Mills, met wie de bandleden ooit nog in een postpunkbandje hadden gespeeld.

Dawes is een getalenteerde band die voldoende goede songs van klassieke snit in de aanbieding heeft om de toeschouwer bij de les te houden. Zelf vonden we de verwijzingen naar het oeuvre van Jackson Browne nog iets te nadrukkelijk om het viertal al meteen op een voetstuk te plaatsen. Maar als het er in slaagt zich een eigen smoelwerk aan te meten, komt het op termijn allemaal wel in orde.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: From A Window Seat / The Way You Laugh / Most People / Fire Away / Love Is All I Am / Someone Will / From The Right Angle / Moon In The Water / When My Time Comes / Coming Back To A Man / Bear Witness / Peace In The Valley / If I Wanted Someone / Just Beneath The Surface / A Little Bit Of Everything // Time Spent In Los Angeles / Hey Lover.