Daniel Johnston is bij het grote publiek misschien niet zo bekend, toch wordt het manisch depressieve genie binnen de muziekwereld vereerd als halfgod. In de Brusselse AB konden fans zich dinsdag lustig wentelen in Daniel’s wereld.
Naast Lou Reed pakte het Dominofestival dit jaar voor de tweede keer uit met nog een andere absolute legende. Daniel Johnston is bij het grote publiek misschien niet zo bekend, toch wordt het manisch depressieve genie binnen de muziekwereld vereerd als halfgod. Dinsdag konden fans zich lustig wentelen in Daniel’s wereld, met een screening van de schitterende documentaire ‘The Devil and Daniel Johnston’, een expositie van zijn schilderkunst, en natuurlijk een bij momenten spetterend optreden.
Johnston durfde in het verleden wegens verregaande plankenkoorts zijn kat al eens te sturen, of in een ander geval na vier nummers schichtig de coulissen in te duiken. Zo niet dinsdag in Brussel. Naar verluidt staat de medicijncocktail die hij tegenwoordig tot zich neemt behoorlijk op punt. We kregen dan ook een opvallend kwieke Danny te zien, en het publiek werd zowaar getrakteerd op meer dan twintig pareltjes uit ’s mans omvangrijke oeuvre.
Op zijn huidige tournee laat Johnston zich bijstaan door een – als we goed geteld hebben – elfkoppige band. Op zijn minst opmerkelijk voor iemand die buiten zijn lichtjes wankele mentale toestand vooral bekend werd als pioneer van de lo-fi. Maar goed, de jaren van het geprul met een casseterecorder zijn ook voor Johnston al heel lang voorbij. Sinds ene Kurt Cobain de wereld liet kennismaken met het verwarde wonder ging er ook voor hem een wereld van platenbonzen en professionele studio’s open. Iets waar we heel blij mee mogen zijn, want zonder dat voorval waren u en ik waarschijnlijk nooit met Daniel Johnston in contact gekomen, én het leverde natuurlijk een aantal van zijn beste platen op (niet het minst de nieuwe ‘Is and Always Was’).
Het was dan ook vooral bij het recente werk dat de elf muzikanten van ‘The Beam Orchestra’ voor een gepaste achtergrond bij Daniel’s fragiele stem zorgden. Freedom, High Horse, Mind Movies en Fake Records of Rock and Roll kregen allemaal een gebalde live-versie mee, en waren stuk voor stuk absolute hoogtepunten doorheen de set.
Opvallend ook hoe ‘Hi, How Are You’ uit 1983 als enige de tand des tijds volledig lijkt te hebben doorstaan. Buiten hier en daar een verloren nummer uit één van zijn andere vroege platen, was het vooral die elpee die naast de nieuwe ‘Is and Always Was’ met de meeste aandacht ging lopen. Liefst vier nummers van ‘Hi, How Are You’ werden vanonder het stof gehaald. Onze kop eraf als ook daar Cobain niet voor iets tussen zit.
Bij dat oudere werk waren we soms minder mee. Klassiekers als Walking The Cow en True Love Will Find You in the End kregen vaak een overdadig arrangement met veel strijkwerk aangesmeerd. Iets wat ons vooral deed verlangen naar de rafelige originelen, enkel ondersteund door Daniel’s chord organ. Een andere keer kon het nieuwe jasje dan weer wel bekoren. Desperate Man Blues kwam bijvoorbeeld opvallend jazzy voor de dag, en bij Worried Shoes zorgden de strijkers wel voor een meerwaarde.Toch werden de schaarse nummers (There is a Sense of Humour Way Beyond Friendship en Mask) waarbij enkel Johnston zichzelf met een krakkemikkig gitaartje begeleidde, de absolute kippenvelmomenten van de avond.
Met of zonder toeters en bellen, de liedjes van Johnston blijven volstrekt uniek, net als zijn verwarde geest. Zie ook zijn ontboezemingen in Brussel: “I’m hearing voices in my head from time to time. Please don’t tell my parents, people!”. Dat doen we niet, Danny. Merry Christmas!
Jeroen Van Alsenoy.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier