Damien Jurado @ Botanique: Veel versiering, (te) weinig ontroering

Damien Jurado © Yvo Zels

Met zijn twaalfde cd ‘Visions Of Us On The Land’ legde Damien Jurado zopas de laatste hand aan de trilogie waar hij vier jaar geleden met ‘Maraqopa’ aan begon. Dat drieluik overheerste ook zijn concert in de Botanique, waar de songwriter uit Seattle dit keer ruggensteun kreeg van een prima band.

DA GIG: Damien Jurado en Astronaute in de Orangerie van Botanique, Brussel op 10/4.

IN EEN ZIN: Damien Jurado had dit keer een groep meegebracht, wat resulteerde in een vollere sound, maar ironisch genoeg kregen we pas echt kippenvel wanneer de zanger het in zijn eentje rooide.

HOOGTEPUNTEN: ‘Silver Timothy’, ‘Kola’, ‘Museum of Flight’, ‘Jericho Road’, ‘Prisms’, ‘QACHINA’, ‘TAQOMA’, ‘Metallic Clouds’, ‘Sheets’, ‘Ohio’…

DIEPTEPUNTEN: geen, maar sommige songs werden iets te nadrukkelijk overwoekerd door elektronische stoorgeluiden.

QUOTE van Jurado nadat iemand uit het publiek hem gevraagd had een Dylan-cover te spelen: “Ik ben niet echt een fan van Bob Dylan, vrees ik. Ik besef dat hij zeer getalenteerd is, maar zijn werk is gewoon niet aan mij besteed.”

Lees ook het interview met Damien Jurado: ‘Uitmelken? Hoe bedoel je, uitmelken?’

De Limburgse Myrthe Luyten, die als Astronaute net haar geslaagde debuut-cd ‘Petrichor’ uitbracht, mocht met haar drie gezellen de avond openen. Aan haar diepe stem is het aanvankelijk even wennen, maar een luisterdrempel hoeft u daar zeker niet achter te zoeken. De behoedzaam gespeelde, intimistische muziek van de zangeres, die ook actief is als bassiste bij Mad About Mountains, is namelijk bestoven door Americana, folkrock en alt.country en verwijst zowel naar Sharon Van Etten als naar Crazy Horse of Centro-Matic. Dat laatste heeft vooral met haar grofkorrelige elektrische gitaarspel te maken.

Dank zij bedachtzame, melancholische nummers als ‘Hours’ en het op een strompelend ritme voortbewegende ‘Scales’, wist Astronaute zich snel van de aandacht van het publiek te verzekeren. Ook het door wanhoop aangestoken ‘Ruins in Blue’, waarin toetsenman en gitarist Bert Vliegen spooky backing vocals aandroeg, wist de aanwezigen midscheeps te raken. Soms meenden we echo’s op te vangen uit het oeuvre van The Durutti Column (het fijnmazige snarenwerk in ‘Brawlers’, uit de drie jaar oude ep ‘Myriad’, bijvoorbeeld), maar niet àlle songs hadden de kleur van herfstbladeren. In ‘Petrichor’ -de titel verwijst naar de geur van de aarde na een regenbui- mocht de beat wat meer op de voorgrond en luidde de voorzichtige conclusie: “I Feel Fine”.

We zagen Astronaute eerder al solo aan het werk en konden dus vaststellen dat de evolutie naar een bandgeluid meer dan één stap in de goede richting is. Op haar even melancholische als kwetsbare liedjes valt weinig af te dingen. Als ze nu ook nog wat sleutelt aan haar podiumpresence, zien we Astronaute nog heel wat sterrenstelsels verkennen.

Nors

Damien Jurado maakt al twintig jaar uitstekende platen. In de nineties, toen in zijn stad alles in het teken stond van de grunge, koos hij dapper voor indie-folk, wat hem al gauw een cultstatus opleverde. Het grote publiek begon hem echter pas te ontdekken sinds hij in 2010 een alliantie sloot met producer Richard Swift en zijn muzikale palet gevoelig begon uit te breiden. Onlangs stond Jurado zelfs centraal in een aflevering van ‘De Canvasconnectie’, wat hem wellicht weer enkele extra fans heeft opgeleverd.

In 2012 begon de zanger met ‘Maraqopa’ plots aan een bizar science-fictionverhaal, dat inmiddels over drie platen is uitgesmeerd. Op die bewuste cd laat een naamloze protagonist de samenleving achter zich om zijn toevlucht te zoeken tot een mysterieuze stad. Op ‘Brothers and Sisters of the Eternal Son’ komt hij in een spirituele commune terecht en op het nieuwe ‘Visions Of Us On The Land’ begint hij, met zijn vriendin Silver Katherine, aan een metaforische odyssee door een fictieve versie van de VS, mar uiteindelijk komt hij weer alleen te staan. Het drieluik staat voor een reis door het onderbewuste en een zoektocht naar universele waarheden: zware kost, maar wel verpakt in gelaagde en weids gearrangeerde psychedelische folkpopnummers die het geheel verteerbaar helpen te maken.

Op het podium maakte Damien Jurado aanvankelijk een wat norse, weinig bevlogen indruk: zijn gezucht tussen de nummers leek te suggereren dat hij het optreden als een zwaar karwei beschouwde, maar sinds zijn vorige passages weten we dat schijn bedriegt. ’s Mans vierkoppige band creëerde in de Botanique een volle, dynamische sound: de ritmesectie gaf de songs extra drive, de toetsenman prutste orkestrale klanken zijn mellotron en leadgitariste Courtney Marie Andrews, die al vaker met Jurado toerde en vier eigen platen op haar naam heeft staan, zong doorgaans fraaie harmonieën.

Bezwerend

De zanger koos uitsluitend materiaal uit zijn jongste drie cd’s. ‘Magic Number’ was een puntige binnenkomer, ‘Silver Timothy’ zat vol onverwachte uitbarstingen en ook elders werden de nummers vaak volgestouwd met borrelende spacerockgeluiden die als stoorzenders optraden. Soms liep het echter mis met de dosering, zoals in ‘This Time Next Year’, waarin de opdringerige elektronica de melodie verstikte.

Zelden hadden we Jurado zo potig horen klinken als in ‘Jericho Road’ of zo catchy als in ‘QACHINA’. Het dromerige ‘And Lorraine’ hing aan een baslijn die weldadig tegen je middenrif beukte en ook de sixtiesferenties waren nooit ver weg. In het op een funky groove gemonteerde’Walrus’ figureerde een orgeltje dat rechtsteeks naar Booker T. verwees, terwijl het bezwerende ‘TAQOMA’ op een Doors-vibe steunde.

De meest beklijvende momenten waren de soberste, zoals het ingetogen ‘Prisms’, of die waarop Jurado solo en akoestisch herinnerngen ophaalde aan Simon & Garfunkel (‘Kola’, ‘Life Away From the Garden’). Nadat de band met ‘Working Titles’ een streep onder het concert had getrokken, bleef het publiek nog ruim tien minuten om meer schreeuwen, zodat de zanger alsnog in zijn eentje terugkeerde. Zo piekte de set uiteindelijk nog met ‘Metallic Cloud’ en enkele op verzoek gespeelde oude songs, zoals ‘Sheets’ (Jurado: “Ik had nochtans gezworen dat ik dit nooit meer zou spelen, wegens te deprimerend”) en het uit 1999 daterende ‘Ohio’.

Damien Jurado gaf weliswaar een goed concert, maar de band creëerde net iets teveel afstandelijkheid, waardoor de artiest er pas helemaal aan het einde in slaagde ons echt naar de keel te grijpen. Ook hier gold dat minder soms zoveel méér kan zijn.

DE SETLIST: Magic Number / Exit 353 / Lon Bella / Silver Timothy / A.M. A.M. / ONALASKA / This Time Next Year / Kola / Museum of Flight / Mellow Blue Polka Dot / Jericho Road / Prisms / Sam and Davy / Walrus : And Lorraine / QACHINA / TAQOMA // Life Away From The Garden / Working Titles // Metallic Cloud / Sheets / Ohio.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content