Damien Jurado @ ABClub: Een eenzame wolf die naar de maan huilt

‘Dit is al de vierde keer in twaalf maanden dat ik in België speel’, zei Damien Jurado, halverwege zijn soloset in een volle ABClub. ‘Er zijn weinig landen waar ik zo vaak kom’. Ook nu speelde de singer-songwriter uit Seattle weer een fijne selectie uit zijn omvangrijke oeuvre.

Als gastzanger op de jongste cd van Moby wist Damien Jurado vorig jaar een nieuw publiek aan te boren en met zijn onlangs verschenen elfde langspeler tekende hij voor één van de voorlopige muzikale hoogtepunten van dit jaar. Na een carrière die al bijna twee decennia stand houdt, beschikt de man ook in Europa eindelijk over een loyale aanhang. In Brussel werd iedere song dan ook steevast gevolgd door kreetjes van bewondering. Bij ons verschijnt Jurado doorgaans in zijn eentje op het podium, met zijn akoestische Takamine-gitaar als enige reisgezel, maar op zijn platen is hij zijn rootsy folkrockachtergrond inmiddels definitief ontgroeid.

Zijn recentste langspelers, ‘Saint Bartlett’ (2010), ‘Maraqopa’ (2012) en het eind januari verschenen ‘Brothers and Sisters of the Eternal Son’ nam Damien Jurado op met producer en multi-instrumentalist Richard Swift (zie ook The Shins), die zijn liedjes van weelderige arrangementen voorzag en in de studio regelmatig psychedelische klanktapijten uitrolde. Het stilistische palet van de artiest is dezer dagen dus breder dan ooit. Dat leidt tot een even barokke als kaleidoscopische sound, gelardeerd met veelkleurige orkestraties, geluidseffecten en gelaagde zangpartijen. Een beetje jammer dus dat de Amerikaan bij iedere passage zijn band achterwege laat en zijn kwetsbare songs in hun meest afgekloven vorm presenteert.

Intimistisch

Gelukkig is zijn materiaal sterk genoeg om ook met minimale ondersteuning overeind te blijven. Dat was ook zo in de AB: of je verliet na een kwartier al dodelijk verveeld de zaal, of je liet je meevoeren door Damien Jurado’s emotionele authenticiteit. Het concert baadde in een intimistische sfeer dat afwisselend deed denken aan de Neil Young van ‘Harvest’ en ‘Silver + Gold’ of de Bruce Springsteen van ‘Nebraska’, maar af en toe moesten we ook aan Nick Drake en Elliott Smith denken.

Ruim anderhalf uur lang plukte Jurado pareltjes uit zijn omvangrijke discografie en daarbij ging hij verrassende keuzes niet uit de weg. Zo diepte hij drie songs op uit ‘Where Shall You Take Me?’ uit 2003 en lichtte hij zelfs een track uit de obscure ‘Holding His Breath EP’, verschenen in hetzelfde jaar. Bijna de helft van de nummers waren echter afkomstig uit zijn nieuwe cd, een conceptplaat die een tweeluik vormt met ‘Maraqopa’ en waarop gedeeltelijjk dezelfde personages hun opwachting maken. Zelf omschrijft Damien Jurado ‘Brothers and Sisters’ als “het verhaal van een man die op zoek gaat naar zichzelf, onderweg verdwijnt en nooit meer terugkeert”. Het werkstuk, dat een uitgesproken religieuze ondertoon heeft, houdt het midden tussen road movie, surrealistische dagdroom en utopische science fiction.

Aanvankelijk maakte de zanger in de AB een nogal stugge indruk. Tijdens de eerste twintig minuten wisselde hij geen woord met het publiek en ook zijn gitaarspel was in ‘Maraqopa’ en ‘Silver Donna’ niet van die aard dat hij er een prijs voor subtiliteit mee zou winnen. Jurado moest het dus van het dwingende karakter van zijn stem hebben. Dat lukte, want de man beschikt over een hoge falset die in je gemoed onvermoede snaren doet trillen. Bovendien leek hij, door een effectje op de microfoon, op twee toonhoogtes tegelijk te zingen. In ‘Metallic Cloud’ klonk hij als een eenzame wolf die naar de maan huilt en maakte hij, door zijn dramatische mimiek, een behoorlijk getormenteerde indruk. Vanaf ‘Silver Katherine’ verving hij zijn percussieve aanslag echter regelmatig door fingerpicking, waardoor zijn simpele liedjes al iets gesofisticeerder uit de hoek kwamen.

Varkenslatijn

Zodra Damien Jurado dan toch aan het spreken sloeg, viel hij nauwelijks meer te stuiten. Het ene verhaaltje volgde de andere anekdote op. Over hoe hij met zijn vriendin soms ‘pig latin’ spreekt (uit zijn warrige uitleg onthielden we dat in dat zelfverzonnen taaltje telkens de eerste medeklinker van een woord wordt weggelaten en er het achtervoegsel -ne wordt aangeplakt). Of over hoe het bossanova-achtige ‘Silver Timothy’ het resultaat was van zijn voorliefde voor het repetitieve gitaarspel van Richie Havens en zijn interesse voor Braziliaanse muziek.

Hoeveel juweeltjes Jurado in petto heeft, bleek uit verstilde, zacht voor zich uit gemijmerde songs als ‘Magic Number’, ‘Silver Joy’ en ‘Rachel & Cali’. Het gloednieuwe ‘I Will Remember’ was ingetogen folkpop en ook bespiegelende oudere nummers als ‘Denton, TX’, ‘Abilene’, ‘Window’ en ‘Tether’ lieten niemand onberoerd. ‘Oh Death Art With Me’ was dermate zwartgallig dat het, onbedoeld, iets grappigs kreeg, maar Jurado liet zich af en toe ook zelf van zijn ’tongue-in-cheek’-kant kennen. “Don’t cry, it’s OK”, grapte hij na ‘Beacon Hill’, waarna hij aankondigde dat hij ‘Museum of Flight’ extra traag zou spelen “om iedereen aan het janken te krijgen”.

De toeschouwers hielden het weliswaar droog, maar afsluiter ‘Plains to Crash’ was, zoals de meeste van de songs op de setlist, in tristesse gedrenkt. In ieder geval slaagde Damien Jurado erin de aanwezigen met minimale middelen ruim anderhalf uur lang op sleeptouw te nemen. “Koop na afloop alstublieft één van mijn platen op vinyl”, wilde hij nog kwijt. “Want die dingen zijn verdomd zwaar om de hele tijd met me mee te torsen.” We vermoeden echter dat de meeste fans in de zaal zijn Verzameld Werk al lang op de plank hebben staan. En naar dit fijne concert te oordelen, is dat niet méér dan terecht.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Maraqopa / Silver Donna / Metallic Cloud / Silver Katherine / Return to Maraqopa / Silver Timothy / Magic Number / Silver Malcolm / Silver Joy / Rachel & Cali / Arkansas / I Will Remember / Denton, TX / Abilene / Oh Death Art With Me / Window / Tether / Beacon Hill / Museum of Flight / Sheets / Plains to Crash.